Υποτιμήθηκε περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα της EuroLeague, αντιμετώπισε του κόσμου τις δυσκολίες, έπαιξε με την πλάτη στον τοίχο αλλά στο τέλος τα κατάφερε. Η Real Madrid είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης στο μπάσκετ για 11η φορά στην ιστορία της γιατί διέθετε όλα εκείνα τα στοιχεία που της επέτρεψαν να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο που βρέθηκε στον δρόμο της προς την κορυφή.

«Η μέτρια Real», ακούσαμε από συμπατριώτες μας δημοσιογράφους και μη. «Κανείς δεν πίστευε σε εμάς, η κριτική που δεχτήκαμε όλη τη σεζόν ήταν πολύ σκληρή», μας είπε ο MVP του Final 4, Walter Tavares, μετά την κατάκτηση του τροπαίου. Σίγουρα για την ομάδα που έχει το μεγαλύτερο μπάτζετ στην διοργάνωση μαζί με την Barcelona ο πήχης είναι πολύ ψηλά, όμως ας αναλογιστούμε πως στην κανονική περίοδο η Real πέτυχε μόλις μία νίκη λιγότερη από τον Ολυμπιακό, που έκανε μια απίστευτη σεζόν και τερμάτισε πρώτος, παίρνοντας την 3η θέση επειδή υστερούσε στην ισοβαθμία με την αιώνια αντίπαλο της. Δηλαδή αν έπαιζε στο μέγιστο των δυνατοτήτων της, όπως αυτές μπορεί να ήταν στο κεφάλι του καθενός βέβαια, πόσες νίκες παραπάνω θα έπρεπε να έχει από τους «ερυθρόλευκους» που δικαίως αποθεώθηκαν εντός και εκτός συνόρων για την εικόνα που παρουσίασαν;

Η Real ύστερα από 11 χρόνια με τον ίδιο προπονητή έπρεπε να βρει νέες ισορροπίες με ένα νέο πρόσωπο στον πάγκο της. Ο Chus Mateo μπορεί να ήταν επί μία οκταετία βοηθός του Pablo Laso και να την καθοδήγησε πέρυσι στο τέλος της σεζόν όταν παρουσιάστηκε το σοβαρό πρόβλημα υγείας του συνεργάτη του, αλλά το να την έχει αποκλειστικά υπό τις οδηγίες του είναι κάτι που αποτελεί μία τελείως διαφορετική υπόθεση. Βλέπετε μόνο εύκολο δεν είναι το να έχεις στην διάθεση σου 17 παίκτες που διεκδικούν άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο ρόλο πρωταγωνιστή και να τους έχεις όλους ευχαριστημένους εφόσον σε κάθε παιχνίδι υπάρχει η δυνατότητα να χρησιμοποιείς τους 12.

Κι εδώ συναντάμε τα πρώτα από τα στοιχεία που έφεραν την Real στην κορυφή της Ευρώπης. Τον συνδυασμό ποσότητας και ποιότητας. Η πλειάδα των λύσεων που διαθέτει της επέτρεψαν να καλύψει τις όποιες απουσίες προέκυψαν λόγω τραυματισμών και τιμωριών τόσο στα playoffs κόντρα στην Partizan όσο και στο Final 4 απέναντι σε Barcelona και Ολυμπιακό. Οι λαβωμένοι Vincent Poirier και Petr Cornelie έπαιξαν από έναν αγώνα στην συγκλονιστική σειρά με τους Σέρβους και δεν ήταν σε θέση να αγωνιστούν στο Κάουνας, ο Guerschon Yabusele ύστερα από την λαβή πάλης που έκανε στον Dante Exum στην σύρραξη του δεύτερου αγώνα τέθηκε οριστικά εκτός μάχης με ποινή αποκλεισμού πέντε παιχνιδιών, ο Gabriel Deck τιμωρήθηκε με ένα παιχνίδι αποκλεισμό αλλά τραυματίστηκε στο 4ο χάνοντας το 5ο και το Final 4 και κάπως έτσι η Real πήγε στην Λιθουανία με μόνο πλήρως ετοιμοπόλεμο ψηλό τον Tavares, αφού ο Anthony Randolph μόλις είχε επιστρέψει από απουσία 10 μηνών λόγω πολύ σοβαρού τραυματισμού.

Παρόλα αυτά σε ημιτελικό και τελικό ο Mateo χρησιμοποίησε 11 παίκτες (ο μόνος που δεν πάτησε παρκέ στο Final 4 ήταν ο Alberto Abalde) παίρνοντας ειδικά στην αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό κάτι από όλους σε άμυνα και επίθεση. Μέχρι και από τον 19χρονο Eli Ndiaye που έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα ήταν το βασικό «4άρι» της Real και στα έξι λεπτά που αγωνίστηκε ευστόχησε σε ένα τρίποντο που ήταν και το μοναδικό σουτ που επιχείρησε. Η Real είδε όλους τους παίκτες της να σκοράρουν, τέσσερις από αυτούς να έχουν διψήφιο αριθμό πόντων (Sergio Rodriguez 15, Tavares 13, Mario Hezonja 12, Fabien Causeur 11) και έναν να είναι στο όριο (ο Nigel Williams-Goss σημείωσε 9) την ίδια στιγμή που τέσσερις από τους 10 παίκτες του Ολυμπιακού που αγωνίστηκαν έμειναν στο μηδέν και μάλιστα οι δύο (Thomas Walkup και Moustapha Fall) έπαιξαν 28 και 26 λεπτά αντίστοιχα.

Κι αυτά ενώ ο πρώτος της σκόρερ στην φετινή EuroLeague, Dzanan Musa (14.1 πόντοι), έμεινε στους 6 πόντους (με την Barcelona έβαλε 7) και το μόνο καλάθι του ηγέτη της Sergio Llull (5 πόντοι στον ημιτελικό) ήταν αυτό που της έδωσε τη νίκη. Από πλευράς αντιπάλων η Barcelona δεν είχε την πολυτέλεια του να μείνει στους 3 πόντους ο Nikola Mirotic και ο Ολυμπιακός του να πάρει μόνο 6 από τον Κώστα Σλούκα ακόμα και αν η τριάδα των Shasha Vezenkov (29 πόντοι), Isaiah Canaan (21 πόντοι) και Shaquille McKissick (14 πόντοι) έδωσε ρέστα (σ.σ. ήταν οι μόνοι παίκτες του Ολυμπιακού με διψήφιο αριθμό πόντων). Μα θα πει κανείς «ο τίτλος κρίθηκε σε ένα σουτ», ναι αλλά όλες αυτές οι λεπτομέρειες οδήγησαν σε αυτό το φινάλε και τον έστειλαν στα χέρια της Real που είχε το πληρέστερο ρόστερ στην διοργάνωση με παίκτες που μπορούν να δώσουν λύσεις υψηλού επιπέδου και στις δύο πλευρές του γηπέδου ανά πάσα στιγμή.

Επίσης ήταν η πιο έμπειρη ομάδα. Από αυτούς που έπαιξαν ο Llull πλέον μετράει εννιά Final 4, εφτά συμμετοχές σε τελικό και τρεις κατακτήσεις, ο Rodriguez οκτώ Final 4, πέντε τελικούς και τρεις κατακτήσεις, ο Rudy Fernandez οκτώ Final 4, έξι τελικούς και τρεις κατακτήσεις, ο Tavares τέσσερα Final 4, τρεις τελικούς και δύο κατακτήσεις, ο Causer τα ίδια, ο Randolph έξι Final 4, τρεις τελικούς και δύο κατακτήσεις, ο Adam Hanga τέσσερα Final 4, τρεις τελικούς και μία κατάκτηση, ο Goss δύο Final 4, δύο τελικούς και μία κατάκτηση, ενώ οι μόνοι πρωτάρηδες ήταν οι Hezonja, Musa και Ndiaye. Από τον Ολυμπιακό με εξαίρεση τον Σλούκα (εννιά Final 4, εφτά τελικοί, τρεις κατακτήσεις), τον Κώστα Παπανικολάου (έξι Final 4, τρεις τελικοί, δύο κατακτήσεις) και τον Joel Bolomboy (τρία Final 4, δύο τελικοί μία κατάκτηση) όλοι οι άλλοι έπαιξαν πρώτη φορά πέρυσι ή φέτος.

Οι παίκτες της Real διαχειρίστηκαν όλες τις περιστάσεις. Το 0-2 στην σειρά με την Partizan, το -15 στην 3η περίοδο του 5ου αγώνα, το -8 από την Barcelona στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, το -12 της πρώτης περιόδου του τελικού και φυσικά το -6 των τελευταίων δύο λεπτών. Ακόμη και τα παρελκόμενα της εκάστοτε αναμέτρησης. Τον ντόρο που δημιουργήθηκε μετά τον καβγά με τους Σέρβους, την έξτρα εχθρική ατμόσφαιρα στο Βελιγράδι, τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας που δεν παρέπεμπαν σε παιχνίδια μπάσκετ, την φήμη πως ο προπονητής τους αναμένεται να αντικατασταθεί από τον Sergio Scariolo, το γεγονός πως στο Κάουνας ήταν σαν να παίζουν εκτός έδρας καθώς στον τελικό στις εξέδρες της Zalgirio Arena βρέθηκαν οκτώ χιλιάδες φίλαθλοι του Ολυμπιακού και βέβαια το ότι όλοι τους είχαν ξεγραμμένους.

Αυτό ήταν και το κίνητρο που πυροδότησε τον εγωισμό τους. Μετά την δεύτερη ήττα από την Partizan οι αρχηγοί Llull, Fernandez και Rodriguez μάζεψαν τους συμπαίκτες τους και έδωσαν όχι μόνο όρκο πρόκρισης αλλά κατάκτησης του τίτλου. Από εκεί και πέρα όσοι μπορούσαν να παίξουν τα έδιναν όλα.

  • Ο Tavares (26 πόντοι, 11 ριμπάουντ, 3 κοψίματα) με τον Goss (22 πόντοι) έκαναν το παιχνίδι της ζωής τους και κέρδισαν (82-80) τον 3ο αγώνα με την Partizan με τον Αμερικανό να βάζει το καθοριστικό τρίποντο 24 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη και από εκεί και πέρα να γίνεται ένας από τους πιο σταθερούς παίκτες της Real, ενώ ο center της ολοκλήρωσε την σειρά με μέσο όρο 16.2 πόντους και 7.5 ριμπάουντ, ήταν συγκλονιστικός στο 78-66 επί της Barcelona στον ημιτελικό με 20 πόντους, 15 ριμπάουντ και 4 κοψίματα και έκανε double-double και στον τελικό με 13 πόντους και 10 ριμπάουντ.
  • Ο Hanga με τους 15 πόντους του στον 4ο έκανε την καλύτερη του φετινή εμφάνιση και μαζί την ειδοποιό διαφορά ώστε να έρθει το 85-78 και συνάμα το 2-2.
  • Στον 5ο ο Rodriguez (19 πόντοι, 6 ασίστ), που μέχρι πρότινος όλη τη σεζόν δεν είχε διαδραματίσει κανέναν ρόλο επιθετικά, πήρε την κατάσταση στα χέρια του και σκόραρε 13 πόντους στην 4η περίοδο οδηγώντας την Real στην πρόκριση με 98-94. Στον ημιτελικό ο 36χρονος πλέι μέικερ πέτυχε 9 πόντους στο τελευταίο δεκάλεπτο και συνολικά 12 σε 15 λεπτά συμμετοχής πακέτο με 5 ασίστ, ενώ στο 79-78 του τελικού φόρτωσε το καλάθι του Ολυμπιακού με 15, μοίρασε 9 ασίστ και ευστόχησε στο τρίποντο που κράτησε την Real στο παιχνίδι μειώνοντας 78-77 προτού ο Llull της δώσει τη νίκη.
  • Ο Causer στα 35 του σε μια σεζόν που ήταν 14ος ανάμεσα στους συμπαίκτες του σε χρόνο συμμετοχής έπαιξε 18 λεπτά στον τελικό και συνεισέφερε 11 πόντους με τρία τρίποντα «μαχαιριές».
  • Ο Hezonja από την ώρα που η Real ξέμεινε από power forward ανέβηκε στο «4» και έκανε πολλή δουλειά σε άμυνα και επίθεση εξαφανίζοντας τον Mirotic στον ημιτελικό σε μια αναμέτρηση που ο ίδιος είχε 14 πόντους και 9 ριμπάουντ. Νωρίτερα στον 3ο αγώνα με την Partizan είχε 12 πόντους και 14 ριμπάουντ σε 37 λεπτά συμμετοχής, ενώ ήταν διψήφιος σε πόντους τόσο στον 5ο με 13 όσο και στον τελικό με 12.
  • Ο Randolph έστω και ανέτοιμος ακόμα στα 7 λεπτά που έπαιξε στον ημιτελικό πρόσφερε 6 πολύτιμους πόντους.
  • Στα 38 του ο Fernandez ήταν η «ψυχή» αυτής της ομάδας διατηρώντας συνεχώς την ηρεμία και την ψυχραιμία του συνόλου τόσο όταν βρισκόταν στον πάγκο όσο και όταν έπαιζε και ο 35χρονος Llull ήταν εκεί για τα κρίσιμα. Έδωσε στην Real την ώθηση που χρειαζόταν για να ολοκληρώσει την επική ανατροπή επί της Partizan με τρίποντο για το προσπέρασμα (86-83), εύστοχο σουτ δύο πόντων για το +5 (88-83) και νέο τρίποντο για το +8 (95-87) με αυτά τα καλάθια να αποτελούν όλους του τους πόντους στον 5ο αγώνα, χάρισε φυσικά στην ομάδα του το τρόπαιο και άθελα του ή όχι προκάλεσε την αντίδραση της που οδήγησε έως εκεί με το αντιαθλητικό φάουλ που έκανε στον Kevin Punter από το οποίο ξεκίνησε η περίφημη πια συμπλοκή.

Πάντως αυτός που είχε να αποδείξει περισσότερα και από τους παίκτες του ήταν ο Mateo. Όπως είπε ο Tavares, κάνοντας τον να δακρύσει, ήταν αυτός που τους κράτησε ενωμένους και ο μόνος που πίστεψε σε αυτούς τονίζοντας πως αυτή η τεράστια δεδομένων των συνθηκών επιτυχία του ανήκει ολοκληρωτικά γιατί χωρίς την παρουσία του δεν θα μπορούσε να έχει επιτευχθεί. Βλέπετε μετά το 95-80 του δεύτερου αγώνα με την Partizan και τις «καμπάνες» για το ξύλο που έπεσε να έρχονται από την EuroLeague η Real βρισκόταν μία ήττα μακριά από το φιάσκο. Η… πατάτα που είχε στα χέρια του ο 54χρονος Ισπανός τεχνικός ήταν τόσο καυτή που προκαλούσε εγκαύματα, όμως παρά τον χλευασμό, την απαξίωση και την δεδομένη όπως φέρεται εδώ και καιρό αντικατάσταση του έφερε εις πέρας μια αποστολή που ήταν πραγματικά αδύνατη.

Η Real δεν ήταν ένα αουτσάιντερ που έπαιζε με άγνοια κινδύνου και δεν είχε τίποτα να χάσει. Ο στόχος της ήταν να στεφτεί πρωταθλήτρια Ευρώπης και το έκανε με τρόπο που δεν το έχει κάνει καμία άλλη ομάδα με τέτοιες βλέψεις. Γύρισε στα playoffs μια σειρά κατά την οποία είχε χάσει τα δύο πρώτα παιχνίδια στην έδρα της, κέρδισε τον «εμφύλιο» με την μεγαλύτερη της αντίπαλο στον ημιτελικό του Final 4 και υπέταξε στον τελικό μια ομάδα που μέχρι και τρία δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη είχε κάνει την τέλεια σεζόν. Κι αυτά με τον Mateo να βρίσκει τρόπο να διατηρήσει ξεκούραστο εντός παιχνιδιού τον μοναδικό ψηλό που του απέμεινε προστατεύοντας τον ταυτόχρονα από τα φάουλ μέσω της άμυνας ζώνης και να αξιοποιεί σε κομβικά σημεία τις παλιοσειρές του που δεν είχαν δυνάμεις να βγάλουν ούτε 20λεπτο.

Μπορεί να σας ενδιαφέρει