Αν δεν υπήρχαν ο τραυματισμός και η εγχείρηση που έκανε στη μέση, ο Michael Porter Jr. θα είχε βρεθεί στο νούμερο ένα στο draft του NBA το 2018 χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι 13 ομάδες που διάλεξαν πριν τους Denver Nuggets όμως φοβήθηκαν πως δεν θα μπορέσει να παίξει σύμφωνα με τις πραγματικές δυνατότητες του και έτσι τους έδωσαν ανέλπιστα την ευκαιρία να κερδίσουν το τζακ ποτ στο νούμερο 14.
Δυο χρόνια μετά μπορεί ο Luka Doncic των Dallas Mavericks και ο Trae Young των Atlanta Hawks να έχουν ξεπεράσει κάθε προσδοκία και να έχουν γίνει All-Stars, αφού κάνουν απίθανα πράγματα στο παρκέ, αλλά τότε ο Porter ήταν ο παίκτης που ήθελαν όλες οι ομάδες του NBA. Τουλάχιστον μέχρι να χτυπήσει στον πρώτο αγώνα της κολεγιακής του καριέρας. Το Νοέμβριο του 2017 υποβλήθηκε σε επέμβαση στην σπονδυλική στήλη και ενώ αναμενόταν να χάσει όλη τη σεζόν κατάφερε να επιστρέψει στην δράση τον Μάρτιο του 2018. Πρόλαβε να κάνει άλλες δύο εμφανίσεις με το Missouri και όπως ήταν λογικό δεν βρισκόταν σε θέση να δείξει τον πραγματικό του εαυτό.
Οι «μετοχές» του για το επερχόμενο draft πήραν την κάτω βόλτα, αφού κανένας γιατρός δεν του έδινε πιθανότητες να παραμείνει υγιής κατά την διάρκεια της καριέρας του στο NBA και να παίξει το μπάσκετ που μπορεί. Phoenix Suns, Sacramento Kings, Hawks, Memphis Grizzlies και Mavericks, που βρίσκονταν στην πρώτη πεντάδα, αποκλείεται να έπαιρναν το ρίσκο να τον εντάξουν στο δυναμικό τους, καθώς υπήρχαν σαφώς πιο ασφαλείς επιλογές. Orlando Magic, Chicago Bulls, Cleveland Cavaliers, New York Knicks, Philadelphia 76ers, Charlotte Hornets και Los Angeles Clippers (είχαν το Νο. 12 και το Νο. 13) που ακολουθούσαν δεν είχαν τίποτα να χάσουν, αλλά τον προσπέρασαν για να καταλήξει εμφανώς απογοητευμένος στους Nuggets.
Όχι επειδή θα έπαιζε στο Denver, αλλά επειδή δεν περίμενε πως θα έπεφτε τόσο χαμηλά στο draft. Κι όμως το να τον πάρουν οι Nuggets ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να του συμβεί υπό αυτές τις συνθήκες. Ο προπονητής τους, Mike Malone, έχει κάνει σπουδαία δουλειά εδώ και μια πενταετία στην ανάδειξη νεαρών παικτών και στην αξιοποίηση σπουδαίων ταλέντων, οπότε δεν είχαν τον παραμικρό ενδοιασμό να τον επιλέξουν και να τον περιμένουν μέχρι να είναι έτοιμος 100%. Άλλωστε τα οφέλη από αυτήν την διαδικασία μπορεί να είναι τεράστια. Αργά αλλά σταθερά οι Nuggets έχουν χτίσει μία ομάδα που πρωταγωνιστεί στην Δύση και προσθέτει συνέχεια κομμάτια σε ένα παζλ, που σκοπός είναι όταν θα ολοκληρωθεί να τους κάνει διεκδικητές του πρωταθλήματος.
Ο Porter δεν αποκλείεται να αποδειχτεί το σημαντικότερο. Οι ικανότητες του είναι αδιαμφισβήτητες και σιγά σιγά αρχίζουν να φαίνονται. Πέρυσι υποβλήθηκε σε νέα επέμβαση στη μέση για να αποκατασταθεί οριστικά το πρόβλημα που αντιμετώπιζε μένοντας μακριά από τους αγωνιστικούς χώρους για ολόκληρη τη χρονιά και φέτος με κάθε ευκαιρία δείχνει πως είναι σε θέση να βοηθήσει τους Nuggets να ανέβουν επίπεδο. Ο Malone, όπως συνηθίζει με όλους τους παίκτες του, τον ενέταξε σταδιακά στο rotation του και όταν του αύξησε τον χρόνο συμμετοχής τον είδε να αποδίδει τα αναμενόμενα.
Από εκεί που αγωνιζόταν για λιγότερο από 10 λεπτά ανά αγώνα άρχισε να παίζει συχνά από 25 και πάνω και συνεισέφερε με 19 πόντους στο 120-115 επί των Sacramento Kings στις 29 Δεκεμβρίου, έβαλε 25 στο 124-116 στην έδρα των Indiana Pacers στις 2 Ιανουαρίου, άλλους 19 στο 100-86 επί των Charlotte Hornets στις 15 Γενάρη, 18 μαζί με 10 ριμπάουντ και 5 ασίστ την επόμενη μέρα στο 134-131 επί των Golden State Warriors στην παράταση, είχε 20 πόντους και 14 ριμπάουντ στη νίκη απέναντι στους Minnesota Timberwolves με 107-100 στις 20 του μήνα κι όλα αυτά ερχόμενος από τον πάγκο. Αυτό ήταν το πρώτο στάδιο της εξέλιξης του Porter σε πρωταγωνιστή. Ο Malone σκόπευε να τον διατηρήσει σε αυτό τον ρόλο και την επόμενη σεζόν, που θα ήταν ακόμα πιο έτοιμος, να του δώσει θέση βασικού, όμως η πανδημία του κορονοϊού άλλαξε τα σχέδια του.
Στους περίπου πέντε μήνες που κράτησε η διακοπή του NBA ο Porter συνέχισε να δουλεύει και τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε οι Nuggets να έχουν ανάγκη από τον καλύτερο του εαυτό στην «φούσκα» του Orlando. Βλέπετε η βασική τριάδα της περιφερειακής τους γραμμής έχει τεθεί προς το παρόν εκτός μάχης, καθώς οι Jamal Murray, Gary Harris και Will Barton απουσίασαν από τους πρώτους αγώνες της επανέναρξης της σεζόν λόγω τραυματισμών. Ο Porter λοιπόν πήρε την θέση στου βασικού small forward και μετά από μια πρώτη κακή εμφάνιση για όλη την ομάδα του στον πρώτο αγώνα με τους Miami Heat (κέρδισαν 125-105) απέδειξε πως μπορεί να γίνει ο παίκτης που πίστευαν όλοι στα σχολικά του χρόνια.
Με τις αποστάσεις να είναι μηδαμινές, αφού στην Δύση οι Nuggets που είναι 3οι απέχουν μόνο δυο νίκες από τους 6ους Oklahoma City Thunder, η μεταξύ τους αναμέτρηση έπρεπε να κερδηθεί οπωσδήποτε. Ο Porter ήταν αποφασισμένος και ασταμάτητος. Σκόραρε 20 πόντους στο πρώτο ημίχρονο και ολοκλήρωσε το παιχνίδι με 37 και 4/6 τρίποντα έχοντας επιπλέον 12 ριμπάουντ ώστε το Denver να επικρατήσει 121-113 μετά από παράταση. Με αυτά τα νούμερα μάλιστα έγινε μόλις ο τρίτος rookie στην ιστορία των Nuggets με τουλάχιστον 35 πόντους και 10 ριμπάουντ σε έναν αγώνα. Είχαν προηγηθεί ο Dikembe Mutombo με 39 πόντους (ρεκόρ καριέρας) και 21 ριμπάουντ στην ήττα με 114-99 από τους Timberwolves στις 3 Φεβρουαρίου του 1992 και ο Carmelo Anthony με 36 πόντους και 11 ριμπάουντ στο 111-96 επί των Phoenix Suns στις 7 Απριλίου του 2004.
Μετά το τέλος του παιχνιδιού ο προπονητής του αποκάλυψε πως ήταν δυσαρεστημένος από την παρουσία του (11 πόντοι, 3 ασίστ, 1 ριμπάουντ) στην αναμέτρηση με τους Heat, αλλά τόνισε πως καλύτερη ανταμοιβή για την εμπιστοσύνη που του έδειξε δεν θα μπορούσε να υπάρξει: «Ήταν εξαιρετικός πραγματικά. Η μεγαλύτερη απογοήτευση μου στο παιχνίδι με το Miami ήταν πως πήρε μόνο ένα ριμπάουντ. Του είπα πως αν και δοκιμάζει την υπομονή μου θα τον στηρίξω και έδειξε ποιος είναι πραγματικά. Αυτό ήταν απλά ένα δείγμα των δυνατοτήτων του». Ο Porter από την πλευρά του πρόσθεσε πως έστειλε ουκ ολίγα μηνύματα στον Malone ζητώντας του να μην τον στείλει στον πάγκο: «Του ζήτησα να μου δείξει εμπιστοσύνη και μου απάντησε πως με στηρίζει. Αν και περιμένω πως και πως να επιστρέψουν οι συμπαίκτες μου η απουσία τους είναι μια σπουδαία ευκαιρία για εμένα. Έχω δουλέψει σκληρά για να γίνω βασικός και τώρα πρέπει να δείξω τι μπορώ να κάνω».
Κατά όπως φαίνεται ο 22χρονος forward βρίσκεται στον σωστό δρόμο. Η έφεση του στο σκοράρισμα ήταν αυτή που τον έκανε να ξεχωρίζει στο high school και να θεωρείται ο νούμερο ένα παίκτης στην ηλικία του στις ΗΠΑ, όμως με τα αθλητικά προσόντα που διαθέτει και το ύψος που έχει (2.08 μέτρα) μπορεί να κάνει πολλά πράγματα μέσα στο γήπεδο. Οι Nuggets λοιπόν ευελπιστούν πως θα τον βλέπουν να παίζει έτσι και ακόμα καλύτερα όλο και πιο συχνά, αφού γνωρίζουν πολύ καλά πως παρότι τον επέλεξαν στο νούμερο 14 στην πραγματικότητα έχουν πάρει το νούμερο ένα.
Αφήστε μια απάντηση