Η απόλυση του Jose Mourinho σε καμία περίπτωση δεν λύνει τα προβλήματα της Manchester United, αφού η διοίκηση της δεν δείχνει ικανή να στηρίξει οποιονδήποτε προπονητή.
Η κυριαρχία των Red Devils στην Premier League από το 1993 μέχρι και το 2013 όταν και κατέκτησαν για τελευταία φορά το πρωτάθλημα, οφειλόταν αποκλειστικά στην άψογη συνεργασία που είχε ο Sir Alex Ferguson είτε με τον ιδιοκτήτη της ομάδας, είτε με τον εκάστοτε τεχνικό διευθυντή της.
Ο Martin Edwards (ο μεγαλομέτοχος της United από το 1980 έως το 2002) ήταν αυτός που είχε φέρει τον Σκοτσέζο στο Old Trafford το 1986 και τον είχε στηρίξει παρότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά τα πρώτα χρόνια. Ο Peter Kenyon (το δεξί χέρι του Edwards από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 μέχρι τις αρχές του milleniun) τον είχε πείσει να συνεχίσει την καριέρα του όταν είχε εκδηλώσει την επιθυμία του να αποσυρθεί μετά το τέλος της σεζόν 2001/2002 και ο David Gill (ο διάδοχος του Kenyon και τεχνικός διευθυντής της ομάδας από το 2003 μέχρι το 2013) ήταν αυτός μαζί με τον οποίο πήρε τα πέντε τελευταία πρωταθλήματα του.
Κουμάντο όμως έκανε ο Ferguson. Ο λόγος του περί αγωνιστικών ζητημάτων ήταν «νόμος» για τους ανθρώπους της United. Αυτός καθόριζε τους μεταγραφικούς στόχους και αυτοί έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες του, ενώ όταν υπήρχαν εσωτερικά προβλήματα έπαιρνε κεφάλια χωρίς καν να τους ρωτήσει. Έδιωξε από την ομάδα παίκτες όπως ο David Beckam, τον Roy Keane, ο Ruud Van Nistelrooy, ο Jaap Stam και παραλίγο να κάνει το ίδιο και με τον Wayne Rooney χωρίς καμία αντίρρηση από την διοίκηση, αφού του δημιουργούσαν προβλήματα και χαλούσαν το κλίμα στα αποδυτήρια.
Με την προ πενταετίας αποχώρηση του όμως, η οποία συνοδεύτηκε και από αυτήν του Gill, όλα αυτά άλλαξαν. Η οικογένεια Glazer, στην οποία ανήκει εδώ και 13 χρόνια η United, άκουσε την συμβουλή του και προσέλαβε για διάδοχο του τον David Moyes, αλλά από εκεί και πέρα κάνει μόνιμα του κεφαλιού της. Ο Σκοτσέζος παρέλαβε μία ομάδα που ναι μεν ήταν πρωταθλήτρια Αγγλίας, αλλά χρειαζόταν ριζική ανανέωση για να παραμείνει σε υψηλό επίπεδο, καθώς οι καλύτεροι παίκτες της πλησίαζαν προς το τέλος της καριέρας τους.
Ο νέος τεχνικός διευθυντής, Ed Woodward, δεν κατάφερε να εκπληρώσει σχεδόν καμία από τις μεταγραφικές επιθυμίες του Moyes και έτσι η United έκανε την μία και μοναδική μεταγραφή της αποκτώντας τον Marouane Fellaini από την Everton την τελευταία μέρα της μεταγραφικής περιόδου. Το αποτέλεσμα ήταν να κάνει την χειρότερη χρονιά της επί Premier League και να κατρακυλήσει στην έβδομη θέση της βαθμολογίας, καθώς τον Ιανουάριο που αναμένονταν ενισχύσεις κατέφθασε στο Old Trafford μόνο ο Juan Mata κι αυτό επειδή δεν τον ήθελε ο Mourinho στην Chelsea, η οποία εισέπραξε 46 εκατομμύρια ευρώ (σ.σ. τότε αυτό το ποσό ήταν το μεγαλύτερο που είχε δαπανήσει ποτέ η United για την απόκτηση ενός παίκτη).
Ο Moyes απολύθηκε πάρα αυτά και στην θέση του ήρθε ο Louis Van Gaal. Στα δύο χρόνια που κράτησε η θητεία του στο Manchester, ο Woodward μπόρεσε να του φέρει κάποιους από τους παίκτες που ζήτησε όπως οι Marcos Rojo, Daley Blind, Memphis Depay, Matteo Darmian, Bastian Schweinsteiger και Morgan Schneiderlin, όμως κανένας από αυτούς δεν μπόρεσε να κάνει την διαφορά.
Όσο για τις πολύ ακριβές μεταγραφές όπως αυτές του Angel Di Maria, του Radamel Falcao και του Anthony Martial, χώρια του ότι έγιναν την τελευταία στιγμή, ο Ολλανδός τις δύο πρώτες δεν της είδε με καλό μάτι. Έτσι μετά από μόλις μία σεζόν διέταξε την πώληση του Αργεντινού στην PSG και την επιστροφή του Κολομβιανού στην Monaco.
Από πλευράς αποτελεσμάτων, η τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα το 2014 και η κατάκτηση του κυπέλλου το 2016 (χρονιά κατά την οποία η United τερμάτισε 5η στην Premier League και έμεινε εκτός Champions League) δεν έφταναν για να τον κρατήσουν στο Old Trafford.
Με την έλευση του Mourinho ο σύλλογος αναμενόταν πως θα επανακτούσε την προσωρινά χαμένη αίγλη του. Ο Πορτογάλος χαρακτηρίστηκε ως ο ιδανικός διάδοχος του Ferguson που θα έπρεπε να ήταν αυτός που θα τον είχε αντικαταστήσει πριν από τρία χρόνια και υποτίθεται πως με το κύρος τους ως προπονητής θα βοηθούσε τον Woodward να κλείνει πιο εύκολα σπουδαίες μεταγραφές.
Αρχικά τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Το πρώτο του καλοκαίρι στην ομάδα έκανε την τότε πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου αποκτώντας τον Paul Pogba από την Juventus έναντι 105 εκατομμυρίων ευρώ, έφερε ως ελεύθερο τον Zlatan Ibrahimovic, υπέδειξε την απόκτηση του Eric Bailly από την Villarreal ως ενός εξαιρετικά ανερχόμενου κεντρικού αμυντικού, ενώ πήρε και τον Henrikh Mkhitaryan από την Dortmund.
Με αυτές τις προσθήκες η United το 2017 μπορεί να τερμάτισε έκτη στο πρωτάθλημα, αλλά κατέκτησε το Europa League μέσω του οποίου κέρδισε την συμμετοχή της στο Champions League της επόμενης σεζόν, ενώ πήρε και το League Cup. Ακολούθησαν οι μεταγραφές του Romelu Lukaku από την Everton, του Nemanja Matic από την Chelsea, του Victor Lindelof από την Benfica και τον Ιανουάριο αυτή του Alexis Sanchez από την Arsenal, που την έφεραν στην δεύτερη θέση του πρωταθλήματος και μέχρι τον τελικό του κυπέλλου, όπου έχασε από την Chelsea.
Φτάνουμε λοιπόν στο φετινό καλοκαίρι. Η United κλείνει από Μάη μήνα τον Diogo Dalot από την Porto και τον Fred από την Shakhtar και δεν κάνει καμία άλλη μεταγραφή. Μετά την ολοκλήρωση της προετοιμασίας στις ΗΠΑ ο Mourinho δηλώνει πως αυτή είναι η χειρότερη ομάδα που είχε ποτέ και ζητάει επιτακτικά της ενίσχυση της, ειδικά στην άμυνα, η οποία δεν έρχεται ποτέ.
Τα λεγόμενα του φαίνονται στην πράξη στον αγωνιστικό χώρο και μάλιστα πολύ γρήγορα. Η United κάνει το χειρότερο της ξεκίνημα στην Premier League και μετά από 17 αγωνιστικές έχει δεχτεί ήδη περισσότερα γκολ από πέρυσι. Ο κόσμος τον στηρίζει, ο ίδιος δεν έχει σκοπό να φύγει ως αποτυχημένος από το Manchester, η διοίκηση του δίνει νέο συμβόλαιο και τελικά τον απολύει. Με άλλα λόγια «τρικυμία» και η ομάδα ακυβέρνητο «καράβι».
Αφήστε μια απάντηση