Η εθνική ομάδα των ΗΠΑ δεν μοιάζει με καμία άλλη. Όχι μόνο λόγω της δεδομένης αγωνιστικής ανωτερότητας της όπως παλιότερα, αλλά κυρίως εξαιτίας διαφόρων ιδιαιτεροτήτων που δεν διέπουν τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα των υπόλοιπων χωρών. Κάτι που της δίνει την δυνατότητα να δημιουργεί τα δικά της «ήθη και έθιμα», άλλοτε με θετικές επιπτώσεις και ενίοτε με αρνητικές γιατί πλέον οι Αμερικάνοι δεν είναι άτρωτοι.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Οι ΗΠΑ δεν στελεχώνουν την εθνική τους ομάδα με την κοινή λογική. Οι πιο πολλές χώρες θα πορευτούν στις διεθνείς διοργανώσεις με τον ίδιο προπονητή και τον ίδιο κορμό παικτών ακόμα και παραπάνω από μία δεκαετία. Αντίθετα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού το σύνηθες με εξαίρεση την εποχή Mike Krzyzewski (ο θρυλικός coach του Duke που πλέον έχει αποσυρθεί καθοδηγούσε τις ΗΠΑ από το 2006 έως το 2016) είναι ανά δύο διοργανώσεις (ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και μία Ολυμπιάδα) και πιο παλιά μία ο προπονητής να αλλάζει όπως έγινε με τον Gregg Popovich και τώρα με τον Steve Kerr που δεν προτίθεται να συνεχίσει.
Η διάθεση είναι η λέξη κλειδί τόσο για τους προπονητές όσο και για τους παίκτες στην περίπτωση των ΗΠΑ. Οι απαιτήσεις στο NBA είναι τέτοιες που κανένας δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάζει συνέχεια τα καλοκαίρια του για την εθνική ομάδα. Ειδικά οι παίκτες που δίνουν αμέτρητους αγώνες κάθε χρόνο και δεν είναι μόνο θέμα ξεκούρασης αλλά και φιλοδοξιών. Η ύψιστη διάκριση για τους Αμερικανούς είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος στο NBA οπότε το διάλλειμα ανάμεσα σε κάθε σεζόν είναι αφιερωμένο στην ατομική τους βελτίωση η οποία εκτός όλων των άλλων τους εξασφαλίζει τα πλουσιοπάροχα συμβόλαια τους.
Κοινώς το να εκπροσωπήσουν την χώρα τους δεν αποτελεί προτεραιότητα τους με αποτέλεσμα οι ΗΠΑ σε κάθε διοργάνωση να παρουσιάζονται με διαφορετικό ρόστερ άρα και με άλλη αγωνιστική προσέγγιση. Ανάλογα με την διαθεσιμότητα των παικτών λοιπόν προκύπτουν διάφορα «παρακλάδια». Για παράδειγμα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2014 στην Ισπανία οι μη έχοντες επαφή με το NBA έλεγαν πως οι Αμερικάνοι έφεραν τα δεύτερα μόνο που ο Krzyzewski με τους Stephen Curry, Kyrie Irving, James Harden, Anthony Davis, Klay Thompson και DeMarcus Cousins στα πρόθυρα του να γίνουν σούπερ σταρ εκμηδένισε τον ανταγωνισμό κερδίζοντας με μέση διαφορά 33 πόντων.
Σε εκείνη την διοργάνωση οι ΗΠΑ προϊδέασαν τον υπόλοιπο κόσμο για το πως θα παιζόταν το μπάσκετ τα επόμενα χρόνια. Χάρη στα αθλητικά τους προσόντα πίεζαν ασταμάτητα στην άμυνα μην αφήνοντας κανέναν να πάρει ανάσα και με την εκτελεστική τους δεινότητα στην επίθεση σμπαράλιασαν όλες τις άμυνες με «βροχή» τριπόντων. Σας θυμίζουμε ενδεικτικά το σκορ του τελικού με την Σερβία που ήταν 129-92. Αντίθετα το 2019 στην Κίνα ο Popovich εισέπραξε αρνητική απάντηση περί συμμετοχής από όλα τα μεγάλα ονόματα και πήγε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την 3η μην σας πούμε και 4η ομάδα με αποτέλεσμα οι Αμερικάνοι να βρεθούν στην 7η θέση της τελικής κατάταξης.
Πέρυσι πάλι στις Φιλιππίνες ο Kerr δοκίμασε με μερικούς φρέσκους All-Stars και αρκετούς δυνατούς ρολίστες με σαφώς καλύτερα αποτελέσματα, όμως οι ΗΠΑ την πάτησαν γιατί πίστευαν πως ό,τι και αν γινόταν θα κέρδιζαν μέσω της επιθετικής τους υπεροχής. Οι τρεις ομάδες που κατάφεραν να τις ακολουθήσουν στο σκορ και να ανταπεξέλθουν στον ρυθμό τους, τους έκαναν ζημιά με την Λιθουανία να επικρατεί 110-104 στην δεύτερη φάση κλέβοντας τους την πρωτιά στον όμιλο, την Γερμανία να τις αποκλείει στα ημιτελικά 113-111 και τον Καναδά στον μικρό τελικό να τις αφήνει χωρίς μετάλλιο νικώντας 127-118 στην παράταση.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες από την άλλη αποτελούν μία τελείως διαφορετική ιστορία. Βλέπετε συνδέονται άμεσα με τον πατριωτικό εγωισμό των Αμερικάνων που εκεί θέλουν να αποδεικνύουν πως είναι οι κορυφαίοι στον κόσμο κάτι που ισχύει σε όλα τα ομαδικά και ατομικά σπορ. Όσον αφορά στο μπάσκετ μόνο η απώλεια του χρυσού Ολυμπιακού μεταλλίου ή έστω η πιθανότητα της μπορεί να τους ταρακουνήσει. Γι’ αυτό οι σπουδαιότεροι παίκτες τους συνήθως δίνουν το «παρών». Υπάρχει βέβαια πάντα το ενδεχόμενο να μην δηλώνουν όλοι μάχιμοι κάτι που έχει να κάνει με το κατά πόσο μπορούν να αμφισβητηθούν τα πρωτεία τους.
Το 2012 στο Λονδίνο ήξεραν πως η Ισπανία καραδοκεί και εμφανίστηκαν άπαντες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Τέσσερα χρόνια μετά στο Ρίο ντε Τζανέιρο πίστευαν πως δεν θα απειληθούν σοβαρά από κανέναν και πήγαν οι μισοί. Την γλίτωσαν στον όμιλο από Σερβία (94-91) και Γαλλία (100-97) και αφού θορυβήθηκαν, στα νοκ άουτ σοβαρεύτηκαν και έφτασαν να κερδίσουν τους Σέρβους στον τελικό 96-66. Στο Τόκυο οι ΗΠΑ λόγω πανδημίας και καθυστερημένης ολοκλήρωσης του πρωταθλήματος τους (σ.σ. η σεζόν 2020/2021 στο NBA ξεκίνησε τον Δεκέμβριο και τελείωσε στις 20 Ιουλίου πέντε μέρες πριν αρχίσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες) παρουσιάστηκαν ουσιαστικά με την 2η ομάδα τους συν τον Kevin Durant ο οποίος έκανε την διαφορά σε προημιτελικό, ημιτελικό και τελικό.
Φέτος κήρυξαν πανστρατιά με μπροστάρη τον LeBron James που ανέλαβε να πείσει όλους τους μεγάλους σταρ να συμμετάσχουν, καθώς είχαν διαπιστώσει ότι στο ισχυρότερο διεθνές τουρνουά όλων των εποχών δεν θα τα έβγαζαν εύκολα πέρα. Στο Παρίσι οι ΗΠΑ παρουσίασαν το καλύτερο τους σύνολο μετά το 2012 και επιχείρησαν να ανέβουν στο πρώτο σκαλί του βάθρου σβηστά. Όντως, ζορίστηκαν μόνο στον ημιτελικό με την Σερβία όπου κόντεψαν να χάσουν και όσο έπρεπε από την Γαλλία ώστε να παρακολουθήσει το κοινό έναν ανταγωνιστικό τελικό. Έθελξαν γενικότερα με την εικόνα τους; Όχι είναι η απάντηση μόνο που με Curry, James και Durant ήταν αδύνατον το χρυσό μετάλλιο να μην καταλήξει στα χέρια τους.
Κατά τα άλλα οι Αμερικάνοι έπαιξαν μέχρι το επίπεδο που χρειάστηκε προκειμένου να διεκπεραιώσουν την αποστολή τους. Άρα η απόδοση τους από διοργάνωση σε διοργάνωση είναι και θέμα κινήτρου. Παραδείγματος χάριν το 2008 στο Πεκίνο έβγαιναν στο παρκέ με σκοπό να διαλύσουν όποιον βρισκόταν απέναντι τους γιατί είχε θιχτεί το γόητρο τους, ενώ τώρα τους ενδιέφερε απλά να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Ήξεραν άλλωστε πως όποτε ήταν αναγκαίο το ατομικό τους ταλέντο στην επίθεση σε συνδυασμό με μερικά λεπτά αυξημένης έντασης στην άμυνα θα ήταν αρκετά για να τους βγάλουν από μια δύσκολη θέση όπως και έγινε.
Το ζήτημα πλέον είναι το πως θα πορευτούν από εδώ και πέρα. Οι τρεις μυθικοί παίκτες τους οσονούπω θα ολοκληρώσουν τις καριέρες τους και οι ΗΠΑ χάνουν ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα τους. Αυτό του να διαθέτουν έστω έναν που δεν θα είναι εφικτό να σταματήσουν οι άλλες ομάδες. Φυσικά το ταλέντο που υπάρχει εξακολουθεί να είναι άπλετο και τους δίνει την δυνατότητα να επιλέξουν ανάμεσα σε 30 παίκτες υψηλού επιπέδου την ώρα που οι βασικοί ανταγωνιστές τους δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια. Παρόλα αυτά ομάδες όπως ο Καναδάς και η Γαλλία μπορούν να αντιπαρατάξουν την συνοχή των συνόλων τους και κυρίως το γεγονός πως σε μία αναμέτρηση με τους Αμερικανούς ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου θα είναι δικός τους.
Οι Καναδοί μετά την 3η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα πήγαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες με 10 παίκτες NBA και παρότι αποκλείστηκαν στα προημιτελικά σκοπεύουν να επιστρέψουν δριμύτεροι βασιζόμενοι πάλι στον Shai Gilgeous-Alexander που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο MVP της κανονικής περιόδου για το 2024 (σ.σ. ήρθε δεύτερος στην ψηφοφορία) και τους RJ Barrett, Jamal Murray, Dillon Brooks και Luguentz Dort εμπλουτίζοντας το ρόστερ τους με ακόμα μερικούς παίκτες από το κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη όπως οι Benedict Mathurin, Brandon Clarke, Shaedon Sharpe και Zack Edey.
Αυτοί που προκαλούν την μεγαλύτερη ανησυχία στους Αμερικανούς όμως είναι οι Γάλλοι. Στις ΗΠΑ πιστεύουν πως μέχρι το επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (θα φιλοξενηθεί στο Κατάρ το 2027) και του Ολυμπιακούς Αγώνες του Los Angeles το 2028 ο Victor Wembanyama θα είναι με τεράστια διαφορά ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο. Έως τότε αναμένεται να έχει δίπλα του τον Zaccharie Risacher που ήταν το νούμερο ένα του φετινού draft στο NBA, τον Alex Sarr που επελέγη στο δύο και τον Tidjane Salaun που βρέθηκε στο έξι, χώρια που το 2025 ο Nolan Traore προβλέπεται να είναι μέσα στην πρώτη δεκάδα. Μιλάμε δηλαδή για μία πεντάδα με center (Wemby) που φτάνει τα 2.24 μέτρα, «4άρι» (Sarr) στα 2.13, «3άρι» (Salaun) στα 2.06, shooting guard (Risacher) επίσης στα 2.06 και point guard (Traore) στο 1.92 με όλους από ηλικιακής πλευράς να είναι από 20 ετών και κάτω.
Επίσης ας μην ξεχνάμε τον Bilal Coulibaly των Washington Wizards (νούμερο εφτά στο draft του 2023), τους κωλοπετσομένους από την EuroLeague Guerschon Yabusele, Mathias Lessort και Isaia Cordinier, τους Frank Ntilikina και Theo Maledon που επέστρεψαν στην Ευρώπη, τον Noa Essengue που πάει για lottery pick στο επόμενο draft και τον Pacome Dadiet νούμερο 25 στο φετινό draft και νέο παίκτη των New York Knicks. Κι αυτοί ενδεικτικά αφού κυκλοφορούν κι άλλοι σε NBA και Ευρώπη συν το ότι η Γαλλία είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης κάτω των 20 ετών πέρυσι και φέτος οπότε όλο και κάποια επιπλέον ονόματα μπορεί να προκύψουν και από εκεί.
Οι ΗΠΑ θεωρούν δεδομένο πως θα απειληθούν σοβαρά, αλλά το αν θα ανέβουν ή όχι στο πρώτο σκαλί του βάθρου και ιδιαίτερα στους δικούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες θα το καθορίσουν οι ίδιες. Με άλλα λόγια το κατά πόσο θα είναι σε θέση να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία τους και το αν έναν χρόνο νωρίτερα θα επιστρέψουν στην κορυφή του κόσμου θα κριθεί από την λογική με την οποία θα πάνε σε αυτές τις δύο διοργανώσεις. Το υλικό για να φτιάξουν ομάδα που θα παίζει καλό μπάσκετ και δεν θα αρκείται στις ατομικές εξάρσεις των παικτών της το έχουν το πως θα το χρησιμοποιήσουν είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Αφήστε μια απάντηση