Steve Nash: Ούτε που το φανταζόσουν πως θα γίνει MVP (vids)

Από εκεί που στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο προπονητής του στο high school έστελνε βιντεοκασέτες με highlights του σε διάφορα κολέγια μήπως κάποιο του προσφέρει υποτροφία, ο Steve Nash 26 χρόνια μετά έγινε μέλος του Hall of Fame ως ένας από τους καλύτερους point guard στην ιστορία του NBA.

Σε αυτό το διάστημα άκουσε τον μόνο προπονητή ομάδας του NCAA που ενδιαφέρθηκε για την περίπτωση του να του λέει πως είναι ο χειρότερος αμυντικός που έχει δει ποτέ, έμεινε για τέταρτη χρονιά στο κολέγιο γιατί διαπίστωσε πως δεν θα επιλεγόταν στον πρώτο γύρο στο draft του NBA το 1995, αποδοκιμάστηκε από τους φιλάθλους των Phoenix Suns κατά την επιλογή του στο draft του 1996, χρειάστηκε πέντε χρόνια για να αρχίσει να δείχνει τις πραγματικές δυνατότητες του και τελικά κατέληξε να γίνει ο πρώτος μη Αμερικανός που παίρνει το βραβείο του MVP της κανονικής περιόδου δύο φορές και μάλιστα συνεχόμενες.

Σε αντίθεση με τα τωρινά δεδομένα που πάρα πολλοί ταλαντούχοι παίκτες από όλο τον κόσμο μετακομίζουν στις ΗΠΑ σε πολύ μικρή ηλικία για να παίξουν μπάσκετ, εκείνη την εποχή οι Αμερικάνοι σπάνια αναζητούσαν τους επόμενους ανερχόμενους αστέρες των ομάδων τους εκτός των συνόρων τους. Έτσι εφόσον ο Nash πήγαινε σχολείο στο Vancouver, όπου έπαιζε επίσης ποδόσφαιρο και ενίοτε ράγκμπι, αγνοούσαν πλήρως την ύπαρξη του. Γι’ αυτό ο προπονητής του πήρε την απόφαση να τον προμοτάρει ο ίδιος και τα κατάφερε, αφού ο νέος τεχνικός του κολεγίου της Santa Clara, Dick Davey, ζήτησε να τον δει από κοντά.

Παρότι κατάλαβε αμέσως πως πρόκειται για έναν ιδιαίτερο παίκτη, άσχετα αν του είπε πως ο είναι ο χειρότερος αμυντικός που έχει δει ποτέ, ούτε ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί πως έπαιρνε τον κορυφαίο Καναδό όλων των εποχών. Πριν από την έλευση του Nash η Santa Clara είχε πέντε χρόνια να πάρει μέρος στο τουρνουά του NCAA. Από την πρώτη κιόλας σεζόν του στην ομάδα την οδήγησε στο αλλιώς λεγόμενο «March Madness» στο οποίο συμμετείχε συνολικά τρεις φορές όσο φορούσε την φανέλα της. Όταν αποφοίτησε ήταν ο παίκτης με τις περισσότερες ασίστ (510), αυτός με τα πιο πολλά εύστοχα τρίποντα (263), ο πιο εύστοχος στις βολές με ποσοστό 86.2% και ο τρίτος σκόρερ (1.689 πόντοι) στην ιστορία των «Broncos» οι οποίοι πλέον έχουν αποσύρει το νούμερο «11» προς τιμήν του (σ.σ. είναι ο μόνος αθλητής που έχει τιμηθεί με αυτόν τον τρόπο από το κολέγιο της Santa Clara).

Για καλή του τύχη τα επιτεύγματα του είχαν υποπέσει στην αντίληψη του Donnie Nelson (ο τωρινός General Manager των Dallas Mavericks) ο οποίος ήταν πρωτοπόρος στην ανακάλυψη παικτών εκτός Ηνωμένων Πολιτειών με χαρακτηριστικότερη όλων αυτή του Dirk Nowitzki μετά από μερικά χρόνια. Άλλωστε τον γνώριζε από τότε που ήταν ακόμα στο high school οπότε παρακολουθούσε την πορεία του στο NCAA και έπεισε τους Suns, στους οποίους δούλευε τότε ως βοηθός προπονητή, να τον πάρουν στο νούμερο 15 στο draft του 1996. Όταν δε μετακόμισε στους Mavericks για να γίνει βοηθός General Manager το καλοκαίρι του 1998, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να τον πάρει μαζί του στο Dallas μέσω μιας τριπλής ανταλλαγής στην οποία συμπεριλήφθηκε και ο Nowitzki.

Στα δύο χρόνια που έμεινε στο Phoenix ο Nash δεν μπόρεσε να βρει μεγάλο χρόνο συμμετοχής, καθώς μπροστά του είχε τον Jason Kidd και τον Kevin Johnson. Στους Mavs πάλι τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα και όταν έφτασε η ώρα τόσο ο ίδιος όσο και η ομάδα του έκαναν την «έκρηξη» τους. Το 2001 ολοκλήρωσε για πρώτη φορά την κανονική περίοδο με διψήφιο μέσο πόντων (15.6) και είχε επίσης 7.3 ασίστ ανά αγώνα βοηθώντας το Dallas να επιστρέψει στα playoffs μετά από 11 χρόνια απουσίας και να περάσει στον δεύτερο γύρο. Το 2002 βελτιώθηκε ακόμα περισσότερο και φτάνοντας τους 17.9 πόντους και τις 7.7 ασίστ έγινε All Star.

Το ίδιο συνέβη και την επόμενη σεζόν. Είχε μέσο όρο 17.7 πόντους και 7.3 ασίστ, κλήθηκε ξανά στο All Star Game και οι Mavericks έκαναν την έως τότε κορυφαία χρονιά της ιστορίας τους έχοντας το καλύτερο ρεκόρ (60-22) στο NBA μαζί με τους San Antonio Spurs από τους οποίους αποκλείστηκαν στους τελικούς της Δύσης όπου είχαν να φτάσουν από το 1988. Το 2004 οι πόντοι του μειώθηκαν (14.5) και οι ασίστ του αυξήθηκαν (8.8), όμως το Dallas είχε χάσει την χημεία του, καθώς έκανε οκτώ νίκες λιγότερες σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά και αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο των playoffs. Ο Nash έμεινε ελεύθερος και παρότι ήθελε να συνεχίσει στην ομάδα, η προσφορά που του έγινε για νέο συμβόλαιο με ετήσιες αποδοχές που έφταναν τα εννιά εκατομμύρια δολάρια, δεν ήταν αρκετή. Έτσι αποφάσισε να επιστρέψει στους Suns υπογράφοντας εξαετή συμφωνία αξίας 63 εκατομμυρίων δολαρίων.

Στο Phoenix υπό τις οδηγίες του Mike D’Antoni ηγήθηκε της καλύτερης επίθεσης του NBA και έκανε θαύματα. Την περασμένη σεζόν οι Suns είχαν πετύχει μόλις 29 νίκες στην κανονική περίοδο όμως με τον Nash να έχει μέσο όρο 15.5 πόντους και κυρίως 11.5 ασίστ (πρώτος στο NBA) το 2005 έφτασαν τις 62 (είχαν το καλύτερο ρεκόρ με 62-20) σκοράροντας 110.4 πόντους ανά αγώνα. Η τρομακτική επιρροή που είχε στην ριζική μεταμόρφωση της ομάδας του, του έδωσε το βραβείο του MVP της κανονικής περιόδου και με τις εμφανίσεις του στα playoffs απέδειξε πως το άξιζε απόλυτα.

Ειδικά στον δεύτερο γύρο απέναντι στους Mavericks. Με την σειρά στο 2-1 υπέρ του Phoenix έκανε ρεκόρ καριέρας πετυχαίνοντας 48 πόντους στον τέταρτο αγώνα, αλλά οι πρώην συμπαίκτες του επικράτησαν 119-109.

Στον πέμπτο όμως ο Nash επανήλθε δριμύτερος και με το μοναδικό triple-double (34 πόντοι, 13 ριμπάουντ, 12 ασίστ) της καριέρας του στην postseason οδήγησε τους Suns στη νίκη με 114-108.

Όσο για τον έκτο, ήταν αυτός που «υπέγραψε» την πρόκριση τους στους τελικούς της Δύσης για πρώτη φορά μετά το 1993, αφού σημείωσε 39 πόντους, μοίρασε 12 ασίστ και μάζεψε 9 ριμπάουντ προκειμένου να κερδίσουν 130-126 στην παράταση.

Το 2006 έχασαν λόγω τραυματισμού τον Amar’e Stoudemire για σχεδόν ολόκληρη τη σεζόν, αλλά ο Nash δεν επέτρεψε να τους επηρεάσει η απουσία του. Ανέλαβε περισσότερες επιθετικές πρωτοβουλίες με αποτέλεσμα να έχει μέσο όρο 18.8 πόντους (ο κορυφαίος της καριέρας του), ενώ ήταν πάλι πρώτος σε ασίστ στο NBA με 10.5 ανά αγώνα. Αναδείχτηκε ξανά πολυτιμότερος παίκτης της κανονικής περιόδου, αφού έκαναν 54 νίκες και στα playoffs φρόντισε ώστε να φτάσουν στους τελικούς της Δύσης, όπου αυτή τη φορά το Dallas πήρε την ρεβάνς.

Στο πιο κομβικό παιχνίδι της πορείας τους στην postseason έκανε φυσικά την καλύτερη του εμφάνιση. Στον πρώτο γύρο μετά από τέσσερις αγώνες το Phoenix έχανε από τους Los Angeles Lakers 3-1 και στην έκτη αναμέτρηση κατάφερε να φέρει την σειρά στα ίσα επικρατώντας εκτός έδρας 126-118 μετά από παράταση με τον Nash να έχει 32 πόντους και 13 ασίστ.

Το 2007 ολοκλήρωσε την κανονική περίοδο με 18.6 πόντους ανά αγώνα και ήταν για τρίτη συνεχόμενη χρονιά πρώτος σε ασίστ στο NBA με μέσο όρο 11.6 ασίστ (η κορυφαία επίδοση της καριέρας του). Έτσι έγινε ο πρώτος παίκτης μετά τον Magic Johnson το 1991 με τουλάχιστον 18 πόντους και 11 ασίστ ανά αγώνα. Κατά την διάρκεια της σεζόν πρωταγωνίστησε σε δύο εκπληκτικές μονομαχίες με τον Jason Kidd και τον Gilbert Arenas.

Στις 7 Δεκεμβρίου του 2006 οι Suns κέρδισαν εκτός έδρας τους New Jersey Nets 161-157 μετά από τρεις παρατάσεις χάρη σε 42 πόντους και 13 ασίστ από τον Nash, ενώ ο Kidd ολοκλήρωσε την αναμέτρηση με 38 πόντους, 14 ριμπάουντ και 14 ασίστ.

Δύο εβδομάδες αργότερα στις 22 του μήνα το Phoenix φιλοξένησε τους Washington Wizards από τους οποίους ηττήθηκε 144-139 στην παράταση δεχόμενο 54 πόντους από τον Arenas, με τον Nash να αντιπαραθέτει 42 πόντους και 12 ασίστ.

Οι Suns με την επιστροφή του Stoudemire έφτασαν τις 61 νίκες στην κανονική περίοδο, αλλά στον δεύτερο γύρο των playoffs αποκλείστηκαν από τους San Antonio Spurs. Στον πρώτο πάντως ο Nash είχε κάνει ρεκόρ καριέρας μοιράζοντας 23 ασίστ στον τέταρτο αγώνα της σειράς με τους Lakers.

Κόντρα στους Spurs πάλι «ενορχήστρωσε» το comeback της ομάδας του στον τέταρτο αγώνα και πρωταγωνίστησε άθελα του σε μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες φάσεις στην ιστορία της postseason. Οι Suns στο ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου έχαναν με διψήφια διαφορά όμως κατάφεραν τελικά να επικρατήσουν 104-98 και να ισοφαρίσουν την σειρά σε 2-2 με 24 πόντους και 15 ασίστ από τα χέρια του. Στα τελευταία δευτερόλεπτα της αναμέτρησης ο Robert Horry του έκανε ένα πολύ σκληρό φάουλ και αφού τον πέταξε πάνω στο τραπέζι της γραμματείας προκλήθηκε σύρραξη μεταξύ των παικτών των δύο ομάδων. Ο ίδιος τιμωρήθηκε με αποκλεισμό δύο αγώνων και το Phoenix αναγκάστηκε να παίξει στο επόμενο παιχνίδι χωρίς τον Stoudemire και τον Boris Diaw που τιμωρήθηκαν (άδικα όπως υποστήριξαν τότε οι Suns) με έναν αγώνα αποκλεισμό λόγω της συμμετοχής τους στο επεισόδιο. Έτσι ηττήθηκε 88-85 και τελικά αποκλείστηκε με 4-2.

Από τότε χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια ώστε οι Suns να πρωταγωνιστήσουν ξανά στα playoffs. Το 2008 αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο από τους Spurs και το 2009 δεν συμμετείχαν καν. Το 2010 πάλι ο ανανεωμένος Nash, αν και μέσα στην σεζόν έκλεινε τα 36, ήταν πρώτος σε ασίστ στο NBA με 11 ανά αγώνα και στην postseason τους οδήγησε μέχρι τους τελικούς της Δύσης. Στον δεύτερο γύρο κατάφεραν επιτέλους να νικήσουν τους Spurs με τον Καναδό να δίνει το έναυσμα σκοράροντας 33 πόντους και δίνοντας 10 ασίστ στο πρώτο παιχνίδι της σειράς την οποία η ομάδα του πήρε με 4-0.

Το καλοκαίρι του 2010 το Phoenix αποδυναμώθηκε αισθητά και παρότι ο Nash την επόμενη διετία ήταν εξαιρετικά ποιοτικός δεν μπόρεσε να μπει ξανά στα playoffs. Το 2011 ήταν πρώτος σε ασίστ στο NBA με 11.4 ανά αγώνα και το 2012 έγινε All Star στα 38 του! Από την στιγμή που αποφάσισε να μην σταματήσει μετά από εκείνη την χρονιά θέλησε να διεκδικήσει το πρωτάθλημα και πήγε στους Lakers. Αν και είχε μέσο όρο 12.7 πόντους και 6.7 ασίστ ως βασικός οι τραυματισμοί (τόσο οι δικοί του όσο και των συμπαικτών του) και η κακή χημεία που είχε η ομάδα του Los Angeles δεν της επέτρεψαν να πάει παραπέρα από τον πρώτο γύρο των playoffs.

Ο Nash έπαιξε λιγότερους αγώνες από ποτέ, αφού κατάφερε να δώσει το «παρών» στους 50 από τους 82 της κανονικής περιόδου το 2013 και την επόμενη σεζόν έκανε μόνο 15 εμφανίσεις. Σύμφωνα με τα όσα έλεγε εκείνη την περίοδο σκόπευε να αποσυρθεί το 2015, αλλά όταν τέθηκε εκτός μάχης για όλη την χρονιά λόγω των προβλημάτων που αντιμετώπιζε στην μέση του αποχώρησε από την ενεργό δράση.

Στα 18 χρόνια που αγωνίστηκε στο NBA έγινε οκτώ φορές All Star (2002, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2010, 2012), ψηφίστηκε τρεις φορές στην καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος (2005, 2006, 2007), αναδείχτηκε MVP της κανονικής περιόδου το 2005 και το 2006 και ολοκλήρωσε την καριέρα του ως ο πιο εύστοχος παίκτης στην ιστορία του NBA στις βολές με ποσοστό 90.4%. Είναι επίσης τρίτος σε ασίστ πίσω από τον John Stockton (15.806) και τον Jason Kidd (12.091) με 10.335, αποτελεί έναν από τους εφτά παίκτες που έχουν ολοκληρώσει μία σεζόν με τουλάχιστον 50% στα σουτ, 40% στα τρίποντα και 90% στις βολές και μάλιστα το έχει κάνει περισσότερες φορές (2006, 2008, 2009, 2010) από κάθε άλλον.

Φυσικά με την φανέλα των Suns έχει γράψει την δική του ξεχωριστή ιστορία, καθώς έχει μοιράσει περισσότερες ασίστ (6.997) από κάθε άλλον παίκτη τους, έχει βάλει τα πιο πολλά τρίποντα (1.051) και είναι ο πιο εύστοχος τόσο στις βολές (90.7%) όσο και στα τρίποντα (43.5%). Επιτεύγματα που αν μη τι άλλο του άνοιξαν την πόρτα για το Hall of Fame.