Τον Ιούνιο του 1994 ελάχιστοι πρέπει να παρατήρησαν τον άγνωστο πιτσιρικά με τα σιδεράκια που πανηγύριζε μαζί με τους διάσημους αστέρες της Βραζιλίας την κατάκτηση του World Cup στις ΗΠΑ. Λίγο καιρό αργότερα όμως το όνομα του μαθεύτηκε από άκρη σε άκρη του πλανήτη με την ποδοσφαιρική Ευρώπη να διαπιστώνει πρώτη τι εστί Ronaldo.
Στην πατρίδα του φυσικά είχαν καταλάβει ήδη με τι είχαν να κάνουν. Τον Μάιο του 1993 σε ηλικία 16 ετών ο Ronaldo έκανε το ντεμπούτο του με την Cruziero και έναν χρόνο αργότερα συμπεριλήφθηκε στην αποστολή της εθνικής ομάδας της Βραζιλίας για το World Cup, αφού ενδιάμεσα είχαν μεσολαβήσει 44 γκολ σε 47 εμφανίσεις. Ο πρώτος που διαπίστωσε πως θα αποτελέσει παίκτη «φαινόμενο» ήταν ο θρυλικός Jairzinho που τον πήρε στα τμήματα υποδομής της ομάδας του και στην συνέχεια τον πρότεινε στην Cruzeiro, με την φανέλα της οποίας προκάλεσε αίσθηση σε όλη την χώρα όταν σκόραρε πέντε φορές απέναντι στην Bahia το Νοέμβριο του 1993.
Στο World Cup μπορεί να μην αγωνίστηκε σε κανένα παιχνίδι, αλλά οι άνθρωποι της PSV Eindhoven, που ήταν αυτή που είχε φέρει τον Romario στην Ευρώπη το καλοκαίρι του 1988, ήταν ενήμεροι για τις ικανότητες του. Μετά από μία πενταετία στην Ολλανδία με 127 γκολ σε 142 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις, τρία πρωταθλήματα (1989, 1991, 1992), δύο κύπελλα (1989, 1990) και τρεις τίτλους πρώτου σκόρερ (1989, 1990, 1991) ο κορυφαίος Βραζιλιάνος εκείνης της περιόδου, το 1994 βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του (ήταν ο πρώτος σκόρερ της La Liga με 30 τέρματα, είχε πάρει το πρωτάθλημα με την Barcelona και είχε αναδειχτεί καλύτερος παίκτης του World Cup) και είχε συμβουλέψει τον Ronaldo να αποδεχτεί την πρόταση τους.
Στο πρόσωπο του η PSV και οι αντίπαλοι της δεν είδαν απλά έναν νέο Romario, αλλά έναν παίκτη που δεν είχαν αντικρίσει ποτέ ξανά τα μάτια τους. Στο ντεμπούτο του στην Eredivisie ο Ronaldo χρειάστηκε μόλις εννιά λεπτά για να σκοράρει και άνοιξε τον δρόμο για το εκτός έδρας 4-2 επί της Vitesse, ενώ στην δεύτερη του εμφάνιση πέτυχε δύο γκολ στο εντός έδρας 4-1 απέναντι στους Go Ahead Eagles. Τα επόμενα του τέρματα ήρθαν στο UEFA Cup. Η ομάδα του έχασε στον πρώτο αγώνα για τον πρώτο γύρο της διοργάνωσης 5-4 από την Leverkusen, αλλά το hat-trick του έστρεψε επάνω του όλα τα βλέμματα και ανάγκασε τον Rudi Voller να παραδεχτεί μετά το παιχνίδι πως δεν έχει ξαναδεί κανέναν να παίζει τόσο καλά σε αυτή την ηλικία.
Παρότι ήταν ακόμα 18 χρονών δεν πιανόταν, καθώς διέθετε το πλήρες «πακέτο» ενός ολοκληρωμένου επιθετικού. Ταχύτητα, έκρηξη, αντοχή, δύναμη, εξαιρετική τεχνική κατάρτιση και φυσικά δεινή εκτελεστική ικανότητα. Έτσι το 1995 αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του Ολλανδικού Πρωταθλήματος σημειώνοντας 30 γκολ σε 33 εμφανίσεις. Μέχρι σήμερα παραμένει ο νεαρότερος παίκτης που έχει βρεθεί στην κορυφή του πίνακα των σκόρερς της Eredivisie, ενώ τότε ήταν ο πρώτος που έφτανε τα 30 τέρματα σε μία σεζόν μετά τον Marco Van Basten, ο οποίος στην τελευταία του χρονιά στον Ajax το 1987 ήταν ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος για 4η συνεχόμενη φορά σταματώντας στα 31 γκολ.
Η επόμενη χρονιά φαινόταν πως θα ήταν ακόμα καλύτερη. Στις πρώτες 16 αγωνιστικές ο Ronaldo έπαιξε σε 12 αγώνες και πέτυχε ισάριθμα τέρματα, αλλά ένας τραυματισμός στο γόνατο τον έβγαλε εκτός μάχης για το υπόλοιπο της σεζόν. Προτού χτυπήσει πρόλαβε να σκοράρει και έξι φορές στο UEFA Cup βάζοντας μεταξύ άλλων 4 γκολ στο 7-1 επί της Myllykosken Pallo από την Φινλανδία και ένα στη νίκη με 2-1 απέναντι στην Werder Bremen, που τελικά έδωσε στην PSV την πρόκριση στα προημιτελικά της διοργάνωσης. Ακόμα και έτσι πάντως τα κατορθώματα του (54 γκολ σε 58 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις με την Eindhoven) έφταναν και περίσσευαν για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων.
Η Barcelona με την Inter μονομάχησαν για την απόκτηση του το καλοκαίρι του 1996 με τους Καταλανούς να βγαίνουν νικητές και να τον εντάσσουν στο δυναμικό τους έναντι του ποσού των 15 εκατομμυρίων ευρώ σε σημερινά χρήματα, το οποίο αποτελούσε ρεκόρ για την εποχή. Στην Βαρκελώνη ο Ronaldo μετατράπηκε σε αυτό που ονομάστηκε αργότερα το «φαινόμενο». Το 1997 ήταν μια τρομερή χρονιά (η κορυφαία της καριέρας του) κατά την οποία αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του Ισπανικού Πρωταθλήματος και πήρε το «Χρυσό Παπούτσι» με 34 γκολ σε 37 εμφανίσεις σκοράροντας συνολικά 47 φορές στους 49 αγώνες που έδωσε το «παρών» σε όλες τις διοργανώσεις.
Στην La Liga κάθε του παιχνίδι ήταν ένα απίθανο σόου και τα τέρματα του το ένα καλύτερο από το άλλο. Στις 10 πρώτες αγωνιστικές είχε παραβιάσει ήδη 12 φορές τις αντίπαλες εστίες και ας μην είχε σκοράρει σε τέσσερις αναμετρήσεις. Το πρώτο του τέρμα ήρθε στο 1-1 με την Racing Santander και στην συνέχεια ακολούθησαν δύο στο 3-2 με την Sociedad, δύο στο 5-3 με την Zaragoza, δύο στο 5-1 με την Compostela, δύο στο 8-0 με την Largones και άλλα τρία στη νίκη κόντρα στην Valencia με 3-2. Μάλιστα απέναντι στην Compostela είχε πετύχει ένα απίστευτο γκολ περνώντας με ντρίμπλα πολλούς από τους παίκτες της κατά μήκος του γηπέδου. Κατά τα άλλα από την 30η μέχρι την 39η αγωνιστική είχε σκοράρει σε όλα τα παιχνίδια βάζοντας 12 γκολ και φανταστείτε ό,τι δεν έπαιξε στα τρία τελευταία του πρωταθλήματος.
Βλέπετε η Βραζιλία, που εν τω μεταξύ είχε διαπιστώσει πως με την βοήθεια του θα μπορούσε να κυριαρχήσει για χρόνια σε επίπεδο εθνικών ομάδων, τον ήθελε οπωσδήποτε στην ενδεκάδα της για το Copa America (σ.σ. τότε η La Liga είχε 42 αγωνιστικές και κρατούσε μέχρι τα τέλη Ιουνίου). Αυτή που είχε υποφέρει περισσότερο πάντως από τον Ronaldo ήταν η Atletico Madrid. Της έβαλε δύο γκολ στο πρώτο παιχνίδι για το Supercopa οδηγώντας την Barcelona στη νίκη με 5-2 και τελικά στην κατάκτηση του τίτλου, αφού στον δεύτερο αγώνα έχασε 3-1, τρία στην δεύτερη αναμέτρηση των δύο ομάδων για τα προημιτελικά του Copa del Rey με την Barcelona να κερδίζει 5-4 και να προκρίνεται μετά το 2-2 στην Μαδρίτη και έκανε πάλι hat-trick απέναντι της στην εκτός έδρας νίκη με 5-2 για τον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος.
Η Barcelona μπορεί να έχασε το πρωτάθλημα για δύο βαθμούς (92-90) από την Real Madrid, όμως πήρε όλους τους άλλους τίτλους που διεκδικούσε. Μετά το Supercopa ο Ronaldo φρόντισε ώστε να προστεθούν στην τροπαιοθήκη της το τότε Κύπελλο Κυπελλούχων (Cup Winner’s Cup) και το Κύπελλο Ισπανίας. Σκόραρε πέντε φορές σε εφτά αγώνες και πέτυχε το μοναδικό γκολ του τελικού με την Paris Saint-Germain, ενώ στο Copa del Rey, παρότι δεν αγωνίστηκε στον τελικό (η Barcelona είχε κερδίσει την Betis 3-2 στην παράταση) λόγω Copa America, εκτός από τα τρία γκολ που έβαλε στην Atletico συνέβαλε με ένα στο 3-2 επί της Real στο πρώτο παιχνίδι (το δεύτερο ήρθε 1-1) για την φάση των «16» και με άλλα δύο στο εκτός έδρας 4-0 με την Las Palmas στα ημιτελικά (απουσίασε από την δεύτερη αναμέτρηση στην Βαρκελώνη όπου η ομάδα του επικράτησε 3-0).
Με την Βραζιλία να έχει να πάρει το Copa America από το 1989 ο Ronaldo πήγε στα γήπεδα της Βολιβίας, όπου είχε φιλοξενηθεί το 1997 η διοργάνωση, με κεκτημένη ταχύτητα για να την επαναφέρει στην κορυφή. Μέσα στη σεζόν είχε σημειώσει ήδη 8 τέρματα στα ισάριθμα φιλικά που είχε πάρει μέρος και ξεκίνησε το τουρνουά με δύο γκολ στο 5-0 επί της Κόστα Ρίκα. Σκόραρε επίσης δύο φορές στο 2-0 κόντρα στην Παραγουάη στα προημιτελικά και ακόμα μία στο 3-1 του τελικού επί της διοργανώτριας Βολιβίας με αποτέλεσμα να αναδειχτεί κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης.
Μετά από όλα αυτά ήταν αναμενόμενο πως η «Χρυσή Μπάλα» του 1997 θα κατέληγε στα χέρια του όπως και έγινε. Στα 21 του ο Ronaldo είχε προλάβει να εξελιχτεί στον καλύτερο παίκτη του κόσμου (σ.σ. είναι ο νεαρότερος παίκτης που έχει πάρει την Χρυσή Μπάλα) και είχε κάνει πολλούς να μιλάνε για τον πιο εντυπωσιακό ποδοσφαιριστή που έχει υπάρξει ποτέ. Για να δανειστούμε την ατάκα του Quinton Fortune, που τότε αγωνιζόταν στην Atletico Madrid, κάποιοι παίκτες έχουν καλή τεχνική, άλλοι είναι γρήγοροι, κάποιοι είναι δυνατοί και άλλοι είναι έξυπνοι, αλλά ο Ronaldo τα είχε όλα. Στην Barcelona μάλλον δεν το εκτιμούσαν όσο θα έπρεπε και όταν κλήθηκαν να επαναδιαπραγματευτούν την συνεργασία τους μαζί του δεν έφτασαν σε συμφωνία και τον πούλησαν στην Inter, η οποία του πρόσφερε πολύ καλύτερες οικονομικές απολαβές.
Αφήστε μια απάντηση