Pozzecco: Ο τρελός που επιμένει στην τρέλα του (vids)

Με τις αντιδράσεις του και τον αυθορμητισμό του τείνει να εξελιχτεί σε πρόσωπο του EuroBasket. Ο Gianmarco Pozzecco εξακολουθεί να επιμένει στην ωραία τρέλα που κουβαλάει από τότε που ήταν παίκτης και με τον τρόπο που επηρεάζει την ομάδα του με όλα αυτά που κάνει δεν αποκλείεται να επιβεβαιώσει το ρητό και να αποδειχτεί σοφός.

Ο Άγγλος ποιητής και ζωγράφος William Blake είχε πει κάποτε πως ο τρελός που επιμένει στην τρέλα του θα γίνει σοφός. Στην περίπτωση του 50χρονου τεχνικού της Ιταλίας ίσως να βλέπουμε αυτή την εξέλιξη μπροστά στα μάτια μας. Το τι εστί Pozzecco μπορεί να μην το γνώριζαν όσοι δεν τον ήξεραν ως παίκτη, αλλά πιστέψτε μας η τωρινή εκδοχή του είναι πολύ πιο κοντρολαρισμένη. Άλλωστε έχουν περάσει παραπάνω από 20 χρόνια από τότε που είχε βοηθήσει την Varese να κατακτήσει το Ιταλικό Πρωτάθλημα αγωνιζόμενος στους τελικούς με την Benetton Treviso έχοντας βαμμένα κόκκινα μαλλιά.

Σίγουρα ο προπονητής Pozzecco δεν θα μπορούσε να διαφέρει από τον παίκτη Pozzecco μόνο που με το πέρασμα των χρόνων ωρίμασε και κράτησε τα καλά στοιχεία αυτής της τρέλας που τον διακατέχει και τον κάνει να ξεχωρίζει ακόμα και στον πάγκο φορώντας κοστούμι. Την κατεύνασε γιατί γνώριζε πως για να πάει μπροστά ως προπονητής θα έπρεπε να κερδίζει τον σεβασμό συνεργατών και αντιπάλων όχι μόνο με τη δουλειά του αλλά και με την συμπεριφορά του. Σκηνικά όπως αυτό που έσκισε το πουκάμισο του για να πανηγυρίσει έξαλα μαζί με τους φιλάθλους της Sassari την κατάκτηση του Europe Cup της FIBA το 2019 δεν αρμόζουν στον ομοσπονδιακό τεχνικό της χώρας ούτε στον assistant coach της μέχρι πρότινος μόνης εκπροσώπου της Ιταλίας στην EuroLeague.

Ο Ettore Messina δεν τον επέλεξε τυχαία για βοηθό του στην Armani Milano, ούτε οι Ιταλοί για προπονητή της εθνικής τους ομάδας η οποία έχει σκοπό να διεκδικήσει μετάλλιο στο EuroBasket και να καθιερωθεί ξανά ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου μπάσκετ. Το μεγαλύτερο προσόν του είναι πως έχει γίνει ένα με τους παίκτες του και ξέρει πως να τους εμπνεύσει. Σε νοκ άουτ αναμετρήσεις όπως αυτή με την Σερβία για την φάση των «16» της διοργάνωσης αυτό όπως αποδείχτηκε καμιά φορά είναι σημαντικότερο από κάθε τακτική και αγωνιστικό πλάνο.

Οι Σέρβοι είχαν τον έλεγχο του αγώνα, ήταν μπροστά με διψήφια διαφορά και κάθε φορά που η Ιταλία πλησίαζε στο σκορ ξέφευγαν και πάλι. Οι Ιταλοί χρειάζονταν κάτι που θα τους έδινε την δυνατότητα να σπάσουν αυτό το μοτίβο και τελικά αυτό ήταν η αποβολή του προπονητή τους. Με το σκορ στο 61-57 και κάτι λιγότερο από πέντε λεπτά να απομένουν για την λήξη της 3ης περιόδου ο Pozzecco δέχτηκε δεύτερη τεχνική ποινή. Προτού αποχωρήσει από τον αγωνιστικό χώρο αγκάλιασε και φίλησε όλους τους παίκτες του προσπαθώντας να τους εμψυχώσει, ενώ αφού πέρασε από τον πάγκο της Σερβίας και χαιρέτησε έναν προς έναν τους παίκτες και τα μέλη του τεχνικού επιτελείου της έφυγε κλαίγοντας.

Για κάποιους όλο αυτό ήταν καραγκιοζιλίκι. Στην πραγματικότητα όμως ο Pozzecco μόλις είχε αλλάξει όλο το παιχνίδι χαρίζοντας μας την στιγμή αυτού του EuroBasket έως τώρα και είχε πυροδοτήσει μια εκπληκτική ανατροπή. Ύστερα από τη σύντομη διακοπή οι Ιταλοί επέτρεψαν στο παρκέ αποφασισμένοι να κερδίσουν για πάρτη του. Ειδικά ο Marco Spissu με τον οποίο ο Pozzecco έχει μια ιδιαίτερη σχέση, αφού ήταν αυτός που τον ανέδειξε στην Sassari. Ο 27χρονος point guard, που ασπάστηκε τον προπονητή του όταν αποβλήθηκε σαν να του υποσχέθηκε τα όσα ακολούθησαν, είχε έως τότε 1/4 τρίποντα και ευστόχησε στα πέντε επόμενα που επιχείρησε ολοκληρώνοντας την αναμέτρηση με 6/9 και 22 πόντους στην κορυφαία εμφάνιση της καριέρας του.

Οι υπόλοιποι τον ακολούθησαν και η Σερβία ήταν ανήμπορη να αντιδράσει σε ότι συνέβαινε. Δευτερόλεπτα πριν το τελικό 94-86 υπέρ της Ιταλίας ο Pozzecco έπεσε στα γόνατα σαν να είχε ολοκληρωθεί ένα θαύμα. Το σφύριγμα της λήξης τον βρήκε να χάνεται στις αγκαλιές των παικτών του με τους οποίους έγινε ένα κουβάρι και πηγαίνοντας στα αποδυτήρια συνάντησε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και πήδηξε επάνω του από την χαρά του δίνοντας του κι αυτουνού ένα φιλί. Πριν τον αγώνα είχε πει πως με αυτούς τους παίκτες δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Μετά την πρόκριση, τους χαρακτήρισε λιοντάρια και τους έδωσε την πιστωτική του κάρτα (ο Spissu ήταν αυτός που του την επέστρεψε και μάλιστα ενώ έκανε δηλώσεις στην τηλεόραση) για να γιορτάσουν όπως αυτοί επιθυμούν τη νίκη φανερώνοντας για άλλη μία φορά αυτό το μοναδικό κλίμα που έχει δημιουργήσει μέσα στην ομάδα με το ταπεραμέντο του.

Αυτός ακριβώς ήταν κι ο ρόλος του όταν έπαιζε μπάσκετ. Ήταν ο παίκτης που άλλαζε τη ροή του παιχνιδιού με την τρέλα του και αυτός που πώρωνε με τα λεγόμενα του τους συμπαίκτες του. Στο πρωτάθλημα της Varese το 1999 ήταν σκέτη απόλαυση. Στο 3-0 επί της Benetton στους τελικούς πανηγύριζε κάθε καλάθι των συμπαικτών του και μετά τα δικά του έκανε πάντα κάποιο χορευτικό, χώρια που στον τελευταίο αγώνα της σειράς έπιασε μια πετσέτα και σκούπισε ο ίδιος το παρκέ επειδή είχε γλιστρήσει δύο φορές στην ίδια φάση φιλώντας το μάλιστα προτού σηκωθεί. Στο δεύτερο παιχνίδι ήταν ο κορυφαίος της ομάδας του στο εκτός έδρας 74-71 με 22 πόντους (5/6 τρίποντα) όπως και γενικότερα στους τελικούς όπου μέτρησε κατά μέσο όρο 16.3 πόντους.

Η έκπληξη ήταν τεράστια. Η Varese, που από το 1969 μέχρι το 1978 είχε πάρει εφτά πρωταθλήματα (1969, 1970, 1971, 1973, 1974, 1977, 1978) και είχε στεφτεί πέντε φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης (1970, 1972, 1973, 1975, 1976) παίζοντας σε 10 συνεχόμενους τελικούς στην EuroLeague από το 1970 έως το 1979, είχε μείνει άτιτλη εντός συνόρων 20 χρόνια (σ.σ. στην Ευρώπη είχε κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1980) και είχε να βρεθεί στους τελικούς από το 1990. Ο Pozzecco με το μπογιατισμένο μαλλί του, το σόου που έδινε στο παρκέ (φημιζόταν για τις περίτεχνες ενέργειες του) και την τρέλα του στο απόγειο της ήταν ο αγαπημένος των φιλάθλων και φυσικά με την κατάκτηση του τίτλου όρμισε στην εξέδρα για να πανηγυρίσει και ο κόσμος εξίσου τρελαμένος με αυτόν τον σήκωσε στα χέρια.

Από τότε το όνομα του είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Varese, καθώς αυτό ήταν το 10ο και τελευταίο πρωτάθλημα της. Εκείνη η χρονιά θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο ονειρική, αφού η Ιταλία πήρε το χρυσό μετάλλιο στο EuroBasket που είχε φιλοξενηθεί στα γήπεδα της Γαλλίας. Παρά την εξαιρετική σεζόν από την οποία προερχόταν ο Pozzecco ο Bogdan Tanjevic που καθόταν στον πάγκο των Ιταλών τον έκοψε τελευταίο από την αποστολή προτιμώντας τον Davide Bonora της Benetton ως μια πιο ασφαλή λύση για την θέση «1». Βλέπετε οι τρέλες του Pozzecco δεν ταίριαζαν στην γιουγκοσλαβική νοοτροπία του και έτσι πήρε όλους τους Ιταλούς που ξεχώρισαν στην Varese (Giacomo Galanda, Andrea Meneghin, Alessandro De Pol) εκτός από αυτόν.

Για να ξαναπαίξει σε διεθνή διοργάνωση με την εθνική (η πρώτη του εμφάνιση ήταν το 1998 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας) έπρεπε να περιμένει τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Δεν είχε επιλεγεί ούτε το 2001 για το EuroBasket της Τουρκίας και ας σκόραρε στο Ιταλικό Πρωτάθλημα 27 πόντους ανά αγώνα. Μπήκε πάλι στην 12άδα της Ιταλίας μόνο όταν βοήθησε την Fortitudo Bologna να φτάσει μέχρι τον τελικό του Final 4 της EuroLeague το ’04 και κούλαρε κάπως αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις διάφορες τρέλες όπως το βάψιμο των μαλλιών του που κάποια στιγμή είχαν ξανθό χρώμα. Στην πρωτεύουσα της χώρας μας πρωταγωνίστησε στην μεγαλύτερη επιτυχία των Ιταλών μετά το ’99 κάνοντας κάτι παρόμοιο με τώρα.

Η Ιταλία είχε πάρει το χάλκινο μετάλλιο στο EuroBasket του 2003 και στην Ολυμπιάδα της Αθήνας βρέθηκε στον όμιλο των εκπλήξεων όπου όλες οι ομάδες εκτός από αυτήν κέρδισαν την Σερβία (Παγκόσμια Πρωταθλήτρια το 2002). Παρόλα αυτά τερμάτισε δεύτερη πίσω από την αήττητη Ισπανία (φιναλίστ στο EuroBasket της προηγούμενης χρονιάς) επικρατώντας την τελευταία αγωνιστική της Αργεντινής (φιναλίστ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2002) 76-75, αφού εάν έχανε και οι Σέρβοι κέρδιζαν την Κίνα, από την οποία ηττήθηκαν 67-66, θα έμενε εκτός συνέχειας. Ο Pozzecco ήταν αυτός που έκανε την διαφορά σκοράροντας 17 πόντους σε μόλις 16 λεπτά συμμετοχής κι έτσι οι Ιταλοί την σκαπούλαραν με μια μικρή βοήθεια από τον Yao Ming (27 πόντοι, 13 ριμπάουντ) και την παρέα του.

Στα προημιτελικά πέταξαν έξω το Πουέρτο Ρίκο και στα ημιτελικά βρέθηκαν αντιμέτωποι με την πρωταθλήτρια Ευρώπης Λιθουανία η οποία ήταν το απόλυτο φαβορί, καθώς είχε κερδίσει μέχρι και τις ΗΠΑ στην φάση των ομίλων και ήταν αήττητη παίζοντας διαστημικό μπάσκετ. Οι Λιθουανοί είχαν πάρει διψήφια διαφορά και ήταν έτοιμοι να ξεφύγουν μέχρι που στα μέσα της δεύτερης περιόδου ο Pozzecco πέρασε στο παιχνίδι και έβαλε τρία απανωτά τρίποντα ξεκινώντας μια «καταιγίδα» που κατέληξε στο ασύλληπτο 18/28 πίσω από τη γραμμή του τριπόντου το οποίο οδήγησε την Ιταλία στη νίκη με 100-91. Ο ίδιος μέτρησε 17 πόντους σε 21 λεπτά συμμετοχής με 3/5 τρίποντα και έδωσε την σκυτάλη στον Gianluca Basile που στο παιχνίδι της ζωής του σκόραρε 31 πόντους με 7/11 τρίποντα.

Ο Pozzecco χαρακτήρισε την πρόκριση επί της Σερβίας μεγαλύτερη έκπληξη ακόμα και από αυτή (σ.σ. στην Αθήνα οι Ιταλοί ηττήθηκαν από τους Αργεντινούς στον τελικό και πήραν το ασημένιο μετάλλιο). Συνδετικός κρίκος του τότε με το σήμερα και γενικά σε κάθε μεγάλη στιγμή του Pozzecco είτε ως παίκτη είτε ως προπονητή είναι ο μέντορας του, Carlo Recalcati. Πρόκειται για τον κύριο που βλέπετε να κάθεται πάντα δίπλα του εν ώρα αγώνα. O Recalcati αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους προπονητές στην ιστορία του ιταλικού μπάσκετ και ήταν ο προπονητής του Pozzecco στην Varese και την εθνική Ιταλίας, ενώ τον είχε υπό τις οδηγίες του και στην Fortitudo Bologna.

Τώρα είναι συνεργάτης του όπως και στην Sassari. Ήταν αυτός που τον παρότρυνε να είναι ο εαυτός του, δηλαδή να ακολουθήσει την τρέλα του και πλέον τον βοηθάει να γίνεται όλο και σοφότερος γιατί κατά τα άλλα ο Pozzecco ενσαρκώνει από παλιά ένα άλλο γνωμικό. Η Γαλλίδα διανοούμενη Madeleine de Souvre (γνωστή ως Madame de Sable) είχε πει πως η μεγαλύτερη γνώση του ανθρώπου είναι να ξέρει την τρέλα του και ο Pozzecco την ξέρει και επιμένει σε αυτήν.