Olimpia Milano και Virtus Bologna. Οι δύο πιο επιτυχημένες ομάδες της Ιταλίας έχουν βάλει σκοπό να πρωταγωνιστήσουν ξανά στην Ευρώπη προκειμένου το μπάσκετ της χώρας τους να ανακτήσει την χαμένη του αίγλη.
Από την δεκαετία του ’70 μέχρι τα μέσα των 90’s οι Ιταλοί ήταν οι κυρίαρχοι του μεταγραφικού παζαριού καθώς με την τεράστια οικονομική δύναμη που διάθεταν οι χορηγοί τους, που συνήθιζαν να κοτσάρουν τα ονόματα τους δίπλα σε αυτά των ομάδων, είχαν την δυνατότητα να επενδύουν τεράστια ποσά για την ενίσχυση τους αποκτώντας τα μεγαλύτερα ονόματα της αγοράς. Όταν μπήκε το millennium όμως, ξεκίνησε μια καθοδική πορεία που με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης σε όλη την Ευρώπη έφερε την πλήρη απαξίωση στην Lega Basket τα τελευταία δέκα χρόνια.
Μέχρι και το 2002, χρονιά κατά την οποία η EuroLeague έγινε ενιαία και η FIBA σταμάτησε την διεξαγωγή του Korac και του Saporta Cup, οι ιταλικές ομάδες ήταν αυτές που είχαν κατακτήσει τους περισσότερους τίτλους και στις τρεις διοργανώσεις. Στην EuroLeague μάλιστα ακόμα μοιράζονται την πρωτοκαθεδρία με τους Ισπανούς οι οποίοι με τέσσερις ακόμα κατακτήσεις από εκεί και πέρα έφτασαν τους 13 τίτλους. Η Real είναι η πολυνίκης του θεσμού με 10 (1964, 1965, 1967, 1968, 1974, 1978, 1980, 1995, 2015, 2018) η Barcelona έχει δύο (2003, 2010) και η Badalona έναν (1994), ενώ από την Ιταλία έχει πέντε η Varese (1970, 1972, 1973, 1975, 1976), τρεις η Olimpia Milano (1966, 1987, 1988) και από δύο η Virtus Bologna (1998, 2001) με την Cantu (1981, 1982).
Οι ιταλικές ομάδες κατέκτησαν 10 φορές το Korac Cup με την Cantu να έχει τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία της διοργάνωσης φτάνοντας τους τέσσερις (1973, 1974, 1975, 1991), την Olimpia Milano (1985, 1993) και την Virtus Roma (1986, 1992) να έχουν δύο και την Rieti (1980) με την Verona (1998) από έναν. Επίσης κέρδισαν 15 φορές το Saporta με την Cantu να μοιράζεται την πρωτιά στην διοργάνωση με την Real με τέσσερις τίτλους (1977, 1978, 1979, 1981), την Olimpia Milano να ακολουθεί με τρεις (1971, 1972, 1976), την Varese (1967, 1980) και την Benetton Trevizo (1995, 1999) να έχουν από δύο και τις Virtus Bologna (1990), Scavolini Pesaro (1983), Napoli (1970) και Siena (2002) από έναν.
Μετά από περισσότερα από 30 χρόνια κυριαρχίας στο ευρωπαϊκό στερέωμα η Siena αποτελούσε μέχρι το 2013 το τελευταίο «κάστρο» του ιταλικού μπάσκετ. Μετά την οικονομική κατάρρευση των μεγάλων δυνάμεων των περασμένων χρόνων όπως η Virtus (τότε γνωστή ως Kinder Bologna), η Fortitudo Bologna (γνωστή ως Teamsystem την δεκαετία του ’90, υποβιβάστηκε στην 4η κατηγορία το 2009) και η Benetton Trevizo (η Benetton το 2011 σταμάτησε να χρηματοδοτεί την ομάδα κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την προσωρινή διάλυση της), μετέτρεψε την Lega Basket σε μονοπώλιο κατακτώντας εφτά συνεχόμενα πρωταθλήματα (2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013) και πρωταγωνίστησε στην EuroLeague φτάνοντας στο Final Four τέσσερις φορές (2003, 2004, 2008, 2011).
Μετά την αποχώρηση του χορηγού της (τοπική τράπεζα που την χρηματοδοτούσε από το 2000) «πνίγηκε» από τα χρέη, κήρυξε πτώχευση και η αποκάλυψη του σκανδάλου φοροδιαφυγής που είχε διαπράξει η διοίκηση της ήταν το τελειωτικό «χτύπημα». Όλα αυτά οδήγησαν στον υποβιβασμό της στην Serie B το 2014 (σ.σ. το 2015 ανέβηκε στην Α2, αλλά έπεσε ξανά πέρυσι και φέτος αποχώρησε από την Serie B λόγω οικονομικών προβλημάτων) και έφεραν πάλι στην κορυφή την Olimpia Milano, που είχε να πάρει πρωτάθλημα 18 χρόνια.
Μετά την κατάκτηση του τίτλου το 1996 άρχισε να χάνει έδαφος σε σχέση με τις άλλες μεγάλες ομάδες της Ιταλίας, όμως δεν αντιμετώπισε τόσο σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Μπορεί να έφτασε στο «χείλος του γκρεμού» όταν επί μία τριετία (2000, 2001, 2002) «φλέρταρε» έντονα με τον υποβιβασμό λόγω έλλειψης χρημάτων για την δημιουργία ανταγωνιστικού ρόστερ, αλλά η οικονομική υποστήριξη που της πρόσφεραν οι διοικήσεις των ποδοσφαιρικών υπερδυνάμεων της πόλης (Milan, Inter) και η χορηγία του γνωστού σχεδιαστή μόδας Giorgio Amrani την έβγαλαν από την δύσκολη θέση.
Έτσι έγινε ξανά διεκδικήτρια του τίτλου τον οποίο έχασε το 2005 από την Fortitudo Bologna και το 2009, το 2010 και το 2012 από την Siena προτού τον πάρει το 2014. Ακολούθησαν άλλα δύο πρωταθλήματα (2016, 2018) προκειμένου να φτάσει συνολικά τα 28 (τα περισσότερα στην Lega Basket), αλλά στην EuroLeague όσα χρήματα και αν ξοδεύει ο Armani, που την αγόρασε το 2008, δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει. Επιπλέον δεν έχει καν εξασφαλισμένη την πρωτοκαθεδρία εντός συνόρων, αφού το 2015, το 2017 και φέτος δεν βρέθηκε καν στους τελικούς της Lega Basket με το πρωτάθλημα να καταλήγει στην Sassari (το 2015 στέφτηκε πρωταθλήτρια Ιταλίας για πρώτη φορά στην ιστορία της) και την Venezia (κατέκτησε τον τίτλο το 2017 και φέτος έχοντας να πάρει πρωτάθλημα από το 1943), οι οποίες έχουν τέσσερις φορές μικρότερο προϋπολογισμό.
Προκειμένου λοιπόν να δει τις επενδύσεις του να πιάνουν τόπο αποφάσισε να εμπιστευτεί την ομάδα εξολοκλήρου στα χέρια του Ettore Messina. Ύστερα από πέντε χρόνια στο NBA ως βοηθός του Gregg Popovich στους San Antonio Spurs, ο Ιταλός τεχνικός επέστρεψε στην πατρίδα του αναλαμβάνοντας εκτός από την θέση του προπονητή στην Olimpia Milano και αυτήν του προέδρου. Σκοπός του είναι τα επόμενα χρόνια να την οδηγήσει στο Final Four της EuroLeague (η τελευταία συμμετοχή της ήταν το 1992) και συνάμα στην κορυφή της Ευρώπης από την οποία απουσιάζει εδώ και 31 χρόνια.
Φυσικά με τέσσερις τίτλους πρωταθλητή Ευρώπης (1998, 2001 με την Virtus Bologna και 2006, 2008 με την CSKA Moscow) και άλλα τόσα πρωταθλήματα Ιταλίας (1993, 1998, 2001 με την Virtus και 2003 με την Benetton Trevizo) είναι ο πλέον κατάλληλος. Ξεκίνησε την στελέχωση του ρόστερ πείθοντας τον Sergio Rodriguez να μετακομίσει στο Μιλάνο αφήνοντας την Μόσχα και την CSKA ως πρωταθλητής Ευρώπης, έφερε από το NBA τον Shelvin Mack, συμπλήρωσε την περιφέρεια με την απόκτηση του Michael Roll από την Maccabi Tel Aviv και ενίσχυσε την front line με τον Aaron White από την Zalgiris Kaunas. Βέβαια με budget που ανέρχεται στα 30 εκατομμύρια ευρώ ενδέχεται να υπάρξει και συνέχεια.
Η Virtus πάλι, βρίσκεται ένα στάδιο πιο πίσω. Αφού πρωταγωνίστησε σε Ιταλία και Ευρώπη με πέντε πρωταθλήματα (1993, 1994, 1995, 1998, 2001), δύο EuroLeague (1998, 2001) και τρεις ακόμα παρουσίες σε ευρωπαϊκούς τελικούς (EuroLeague 1999, 2002 και Saporta Cup 2000) μέσα σε 10 χρόνια, υποβιβάστηκε το 2003 λόγω χρεών. Για καλή της τύχη ο Claudio Sabatini (σ.σ. ιδιοκτήτης της μέχρι το 2010 και πρόεδρος της ως το 2013) τα κάλυψε και την έσωσε από την χρεωκοπία δίνοντας της την δυνατότητα να επιστρέψει μετά από μόλις δύο σεζόν στην A2. Το 2007 μάλιστα έφτασε μέχρι τους τελικούς της Lega Basket όπου έχασε το πρωτάθλημα από την Siena.
Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη και μετά από αρκετές κακές χρονιές η Virtus έπεσε ξανά στην A2 το 2016. Παρόλα αυτά ο υποβιβασμός της βγήκε σε καλό. Ο ιδιοκτήτης της γνωστής εταιρίας καφέ Segafredo, που έχει έδρα την Bologna, Massimo Zanetti, προχώρησε στην αγορά της με σκοπό να την κάνει πάλι πρωταγωνίστρια σε όλα τα επίπεδα. Έτσι το 2017 ανέβηκε πάλι στην Lega Basket, πέρυσι το καλοκαίρι δήλωσε συμμετοχή στο Champions League της FIBA και φέτος χωρίς να το περιμένει κανείς έφτασε στην κατάκτηση του. Αυτή η επιτυχία άνοιξε για τα καλά την όρεξη στην διοίκηση της, η οποία αποφάσισε να φτιάξει ομάδα με σκοπό να πάρει το EuroCup ώστε να κερδίσει μια θέση στην EuroLeague για το 2021.
Η Virtus αναμένεται να ξοδέψει 15 εκατομμύρια ευρώ για την ενίσχυση της και πραγματοποίησε την μεγαλύτερη έκπληξη του καλοκαιριού αποκτώντας τον Milos Teodosic. Με «όπλα» της τον Aleksandar Djordjevic (ανέλαβε την θέση του προπονητή τον Μάρτιο) που τον έχει εδώ και χρόνια υπό τις οδηγίες του στην εθνική ομάδα της Σερβίας και ένα πλουσιοπάροχο τριετές συμβόλαιο με ετήσιες απολαβές που θα ξεπερνούν τα δύο εκατομμύρια ευρώ, τον έπεισε να προτιμήσει την δική της πρόταση από αυτές που είχε από ομάδες της EuroLeague και έδειξε ξεκάθαρα τις άγριες προθέσεις της. Σε σημείο μάλιστα που μάλλον δεν θα χρειαστεί καν να πάρει το EuroCup για να συμμετάσχει στην EuroLeague, αφού σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας «Gazzetta dello Sport» έχει εξασφαλίσει ήδη την μία από τις δύο wild cards για το 2021 εντυπωσιάζοντας την EuroLeague με τα σχέδια της.
Χάρη στις δύο σπουδαιότερες ομάδες του (η Virtus είναι δεύτερη σε πρωταθλήματα μετά την Olimpia Milano με 15) το ιταλικό μπάσκετ αναμένεται από τη νέα σεζόν να επιστρέψει στο προσκήνιο. Αυτή ίσως να είναι απλά η αρχή, καθώς στην Lega Basket θα υπάρχουν και τρεις σημαντικές προσθήκες. Αυτή της Fortitudo Bologna που μετά από μια δεκαετία ανέβηκε από την A2 ως πρωταθλήτρια, της Virtus Roma που έπεσε με δική της πρωτοβουλία το 2015, ενώ είχε φτάσει να διεκδικεί το πρωτάθλημα και να παίζει στην EuroLeague τα προηγούμενα χρόνια, προκειμένου να φτιάξει τα οικονομικά της και του Trevizo, το οποίο συστάθηκε ξανά έναν χρόνο μετά την διάλυση του και ξεκίνησε το 2013 από τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα.
Αφήστε μια απάντηση