Από το 1988 μέχρι το 1999 το McDonald’s Open έδινε την ευκαιρία στο ευρωπαϊκό κοινό να θαυμάσει από κοντά τους μεγαλύτερους αστέρες του NBA σε ένα λαμπερό τουρνουά που είχε γίνει θεσμός.
Η περιοδεία των Seattle SuperSonics, των Phoenix Suns και των New Jersey Nets σε Γερμανία, Ισραήλ, Ιταλία και Ελβετία από τις 24 Αυγούστου μέχρι τις 9 Σεπτεμβρίου του 1984 για 16 αναμετρήσεις προετοιμασίας με τις Hagen, Gottingen, Leverkusen, Hapoel Tel Aviv, Maccabi Tel Aviv, Benetton Trevizo, Varese, Olimpia Milano (γνωστή τότε ως Simac), Virtus Bologna (γνωστή τότε ως Granarolo) και Vevey, «γέννησε» την ιδέα για μια διοργάνωση στην οποία μία ομάδα από το NBA θα αντιμετώπιζε τους κορυφαίους ευρωπαϊκούς συλλόγους. Η αμερικανική αλυσίδα fast food, McDonald’s, ανέλαβε την χορηγία και έτσι το πρώτο τουρνουά έγινε δοκιμαστικά στις ΗΠΑ τον Οκτώβριο του 1987 με την συμμετοχή των Milwaukee Bucks, της Simac Milano και της εθνικής ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης.
Φιλοξενήθηκε στην MECCA Arena, που ήταν η έδρα των Bucks οι οποίοι τότε ήταν μία από τις καλύτερες ομάδες της Ανατολής δίνοντας το παρών στους τελικούς της περιφέρειας τρεις φορές κατά την προηγούμενη πενταετία. Η Simac ήταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης και η Σοβιετική Ένωση αποτελούσε την κορυφαία εθνική ομάδα της εποχής, αφού είχε πάρει το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1982 (ήταν 2η το 1986) και στο EuroBasket το 1981 και το 1985 (ήταν 2η το 1987 και 3η το 1983). Το σύστημα διεξαγωγής ήταν το πλέον απλό, καθώς οι τρεις ομάδες αναμετρήθηκαν μεταξύ τους από μία φορά.
Στην πρεμιέρα (23 Οκτωβρίου) οι Bucks, που είχαν αλλάξει προπονητή με τον Del Harris να διαδέχεται τον Don Nelson, κέρδισαν 123-111 την Simac που παρότι σε όλο το παιχνίδι ήταν 20 πόντους πίσω επιχείρησε στο τέλος ένα come back και μείωσε 109-100. Για τους νικητές είχαν ξεχωρίσει ο Charles Davis (19 πόντοι), ο Terry Cummings (18 πόντοι), που ήταν ο MVP του πρώτου McDonald’s Open και ο Jack Sikma (15 πόντοι), ενώ από πλευράς Ιταλών κορυφαίοι ήταν οι δύο Αμερικανοί της ομάδας. Ο Bob McAdoo, ο οποίος έκανε μεγάλη εμφάνιση σκοράροντας 37 πόντους και ο Rickey Brown με 26.
Την επόμενη μέρα η Σοβιετική Ένωση με μπροστάρηδες τον Alexander Volkov (28 πόντοι) και τον Sarunas Marciulionis (24 πόντοι) επικράτησε της Tracer με 135-108 παρά τους 41 πόντους του McAdoo και τους 32 του Brown. Η αναμέτρηση της με τους Bucks στις 25 Οκτωβρίου του 1987 ήταν ιστορική. Πρόκειται για την πρώτη φορά που μία ομάδα του NBA αντιμετώπισε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μιας χώρας και το παιχνίδι μεταδόθηκε τηλεοπτικά σε περισσότερες από 30 χώρες. Με 24 πόντους από τον Jerry Reynolds και 23 από τον Cummings, το Milwaukee κατέκτησε το τουρνουά κερδίζοντας 127-100 τους Σοβιετικούς για τους οποίους ο Valeri Gobonov είχε 20 πόντους και ο Marciulionis 19. Παρά την απουσία δύο εκ των καλύτερων παικτών των Bucks (Sidney Moncrief, Ricky Pierce) και του τραυματία Arvydas Sabonis από την Σοβιετική Ένωση, η διοργάνωση στέφτηκε με απόλυτη επιτυχία.
Το τεράστιο ενδιαφέρον που παρουσίασε διεθνώς έκανε το NBA και την FIBA να την καθιερώσουν με μόνιμη έδρα την Ευρώπη και έτσι το δεύτερο McDonald’s Open έγινε στην Μαδρίτη τον Οκτώβριο του 1988. Το Palacio de los Deportes φιλοξένησε την οικοδέσποινα Real Madrid που μόλις είχε εντάξει στο δυναμικό της τον Drazen Petrovic, την πρωταθλήτρια Ιταλίας Scavolini Pesaro, την εθνική ομάδα της τότε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας (είχε πάρει το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ εκείνη την χρονιά) και τους Boston Celtics του Larry Bird, οι οποίοι προέρχονταν από τέσσερις παρουσίες στους τελικούς του NBA και δύο πρωταθλήματα (1984, 1986) τα τελευταία πέντε χρόνια. Αυτή τη φορά το τουρνουά ήταν σαν ένα μικρό Final 4 με τους Celtics (είχαν αλλάξει προπονητή με τον Jimmy Rodgers να αντικαθιστά τον K.C. Jones) να αντιμετωπίζουν την Γιουγκοσλαβία στον ένα ημιτελικό και την Real την Scavolini στον άλλο στις 21 Οκτωβρίου.
Η «αυλαία» άνοιξε με τους Γιουγκοσλάβους (χωρίς τον Petrovic που ενίσχυσε μόνο την Real) να κοιτάζουν στα μάτια τους Celtics στο πρώτο ημίχρονο (έχαναν 53-47), αλλά στο δεύτερο μέρος της αναμέτρησης οι σούπερ σταρ του NBA πρόσφεραν απλόχερα στο κοινό το σόου που περίμενε να δει. Ο Bird (27 πόντοι) πήρε την κατάσταση στα χέρια του και με τον Kevin McHale (21 πόντοι, 11 ριμπάουντ) και τον Robert Parish (20 πόντοι, 15 ριμπάουντ) να τον ακολουθούν σε απόδοση, οι Celtics ξεσήκωσαν με τις ενέργειες τους τον κόσμο και έφτασαν να προηγούνται 101-73 προτού επικρατήσουν 113-85 της Γιουγκοσλαβίας, από την οποία ξεχώρισαν ο Zarko Paspalj (18 πόντοι) και ο Dino Radja (15 πόντοι).
Στο άλλο παιχνίδι ο απόλυτος σταρ ήταν ο Petrovic. Χάρη στον Andrea Gracis (37 πόντοι, 5 ασίστ) και τον Walter Magnifico (20 πόντοι, 5 ασίστ) οι Ιταλοί ήταν μπροστά 51-49 στο ημίχρονο και λίγο μετά την έναρξη της 3ης περιόδου (σ.σ. οι κανονισμοί των αγώνων ήταν μια μίξη αυτών του NBA με αυτούς της FIBA) ξέφυγαν με διψήφια διαφορά (61-51). Ο Petrovic (34 πόντοι, 10 ασίστ) άρχισε να παίρνει μπροστά σιγά σιγά και μέχρι τη λήξη της, η Real είχε περάσει μπροστά 78-71 για να κυριαρχήσει απόλυτα στην συνέχεια. Έτρεξε ένα επιμέρους 15-4 και με τον «Mozart» να προκαλεί ντελίριο στους φιλάθλους της με τις απίθανες ασίστ του, το προβάδισμα της εκτινάχτηκε στο +22 (97-75) ώστε να κερδίσει τελικά 108-96.
Δυο μέρες αργότερα στον μικρό τελικό οι Γιουγκοσλάβοι με την τριάδα των Paspalj (21 πόντοι), Radja (17 πόντοι, 10 ριμπάουντ) και Vlade Divac (14 πόντοι, 9 ριμπάουντ ) να ξεχωρίζει επιβλήθηκαν της Scavolini με 100-91. Η ομάδα του Pesaro παρότι ενισχύθηκε με την παρουσία του καλύτερου της παίκτη, που ήταν ο Αμερικανός Darren Daye (15 πόντοι) ο οποίος είχε απουσιάσει από την αναμέτρηση με την Real, μετά την πρώτη περίοδο δεν προέβαλε ιδιαίτερη αντίσταση. Στο τέλος της 3ης έχανε 77-53 και το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να περιορίσει την ήττα της σε αξιοπρεπή επίπεδα. Στον τελικό η Real οδηγούμενη από τον Petrovic (22 πόντοι, 6 ασίστ) και τον Jose Biriukov (18 πόντοι) το πάλεψε όσο μπορούσε απέναντι στους Celtics. Μπήκε στην τελευταία περίοδο πίσω στο σκορ 85-77, όμως δέχτηκε ένα επιμέρους 11-1 και βρέθηκε στο -18 (96-78). Ο Bird (29 πόντοι, 12 ασίστ) έδωσε νέο ρεσιτάλ και οδήγησε τους Αμερικανούς στη νίκη (111-96) για να αναδειχτεί πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης.
Το 1989 το McDonald’s Open έγινε στη Ρώμη με έδρα το PalaEUR και την παρουσία της πρωταθλήτριας Ευρώπης Jugoplastika, της πρωταθλήτριας Ιταλίας Olimpia Milano που είχε αλλάξει χορηγό και λεγόταν πλέον Philips, της πρωταθλήτριας Ισπανίας Barcelona και καλεσμένους από το NBA τους Denver Nuggets, που ήταν η ομάδα με την καλύτερη επίθεση κατά την διάρκεια των 80’s. Έτσι το ιταλικό κοινό είχε την ευκαιρία να θαυμάσει τον κορυφαίο σκόρερ του NBA την δεκαετία του ’80, Alex English. Έστω και στα τελειώματα της καριέρας του ο 35χρονος τότε forward δεν απογοήτευσε και με 24 πόντους οδήγησε την ομάδα του σε νίκη επί της Barcelona στον πρώτο ημιτελικό της 20ης Οκτωβρίου.
Οι Καταλανοί ακόμα και αν δεν αγωνίζονταν χωρίς δύο από τους καλύτερους τους παίκτες (Juan Antonio San Epifanio, Steve Trumbo) δεν θα μπορούσαν να ακολουθήσουν σε καμία περίπτωση τον ρυθμό των παικτών του Doug Moe. Οι Nuggets επιβεβαίωσαν την φήμη των εξαιρετικών επιδόσεων τους στο σκοράρισμα και δεν τους άφησαν να πάρουν ανάσα. Στο ημίχρονο είχαν διαφορά 31 πόντων (69-38), πέρασαν τους 100 πριν τη λήξη της 3ης περιόδου κρατώντας το προβάδισμα τους σε αυτά τα επίπεδα (102-74) και έφτασαν στο +36 (115-79) προτού επικρατήσουν με 137-103. Εκτός από τον English πρωταγωνίστησαν επίσης ο Walter Davis (23 πόντοι) και ο Michael Adams (18 πόντοι), ενώ από την Barcelona είχαν ξεχωρίσει ο Audie Norris (18 πόντοι, 9 ριμπάουντ), ο Xavi Crespo (19 πόντοι), ο Paul Thompson (18 πόντοι) και ο Andres Jimenez (20 πόντοι).
Απολαυστικός όμως ήταν και ο άλλος ημιτελικός, όπου Jugoplastika και Philips Milano έδωσαν μεγάλη μάχη. Ο φοβερός και τρομερός Bob McAdoo φόρτωσε το καλάθι της ομάδας του Σπλιτ με 44 πόντους (μάζεψε και 13 ριμπάουντ) έχοντας 25 από το πρώτο μέρος του παιχνιδιού κιόλας, οπότε οι νεαροί παίκτες του Bozidar Maljkovic χρειάστηκε να βάλουν όλη τους την μαεστρία για να κάμψουν την αντίσταση των Ιταλών. Με 31 πόντους από τον Toni Kukoc, 19 από τον Dino Radja και 21 από τον Dusan Ivanovic κατάφεραν να πάρουν το πάνω χέρι στην 3η περίοδο και αποκτώντας μια μικρή διαφορά (82-74) έφτασαν στη νίκη με 102-97.
Τα «σπασμένα» για την ήττα τα «πλήρωσε» δύο μέρες μετά η Barcelona στον μικρό τελικό γνωρίζοντας συντριβή με 136-104. Ο McAdoo (36 πόντοι, 12 ριμπάουντ) πραγματοποίησε μία ακόμα απίθανη εμφάνιση και με την συμπαράσταση του Antonello Riva (23 πόντοι) και του Ricardo Pittis (26 πόντοι), που ήταν εξαιρετικός και στον ημιτελικό με 22 πόντους, διέλυσαν κάθε αμυντική τακτική του Aito Garcia Reneses (ο τότε προπονητής της Barcelona). Παρά τους 36 πόντους του Thompson και τους 19 του Jimenez η Barcelona μετά το αρχικό 8-0 υπέρ της βρισκόταν μόνιμα πίσω στο σκορ, με το οποίο έχασε κάθε επαφή όταν η Philips μετέτρεψε το +11 (92-81) της 3ης περιόδου σε +31 (126-95).
Ο τελικός ήταν ονειρικός, αφού η Jugoplastika έπαιξε στα ίσα τους Nuggets. Ο Radja σκόραρε 29 πόντους και πήρε 9 ριμπάουντ, ο Ivanovic σταμάτησε στους 31, ο Kukoc είχε 17 πόντους και 6 ασίστ και η τριάδα των Zoran Savic (13 πόντοι), Velimir Perasovic (12 πόντοι) και Luka Pavicevic (14 πόντοι) επέτρεψε στους πρωταθλητές Ευρώπης να πάνε πόντο με πόντο με τους Αμερικανούς μέχρι το τέλος. Μάλιστα δεν πτοήθηκαν όταν βρέθηκαν πίσω 83-73 και δυόμιση λεπτά πριν την ολοκλήρωση της αναμέτρησης μείωσαν 123-122. Με τον English (10 πόντοι) και τον Adams (12 πόντοι) να μένουν στα «ρηχά» οι εκπρόσωποι του NBA έπρεπε να βρουν κι άλλες λύσεις εκτός από τον Davis (26 πόντοι), που ήταν ο MVP του τουρνουά. Ο Fat Lever (26 πόντοι), ο Danny Schayes (29 πόντοι, 9 ριμπάουντ) και ο Tim Kempton (18 πόντοι) ήταν αυτοί που τις πρόσφεραν και κάπως έτσι οι Nuggets έσωσαν την παρτίδα επικρατώντας 135-129.
Η Βαρκελώνη και το Palau Sant Jordi υποδέχτηκαν το McDonald’s Open το 1990 και μαζί την για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά πρωταθλήτρια Ευρώπης Jugoplastika που πλέον ονομαζόταν λόγω νέου χορηγού POP 84, την Scavolini Pesaro που είχε κατακτήσει τον τίτλο στην Ιταλία, την οικοδέσποινα και πρωταθλήτρια Ισπανίας Barcelona και τους New York Knicks που αποτελούσαν μία από τις ανερχόμενες δυνάμεις του NBA. Οι ημιτελικοί της 11ης Οκτωβρίου ήταν ίσως τα καλύτερα παιχνίδια που έγιναν ποτέ στην διοργάνωση, αφού η Scavolini έφτασε μια ανάσα από το να κερδίσει τους Knicks και η POP 84 με την Barcelona έδωσαν μια μονομαχία που ήταν πραγματική ρεβάνς της αναμέτρησης τους στον τελικό του Final 4 της EuroLeague του 1990.
Με τον Patrick Ewing (34 πόντοι, 17 ριμπάουντ) να μην έχει αντίπαλο κάτω από τα καλάθια οι Knicks κέρδιζαν την Scavolini στην δεύτερη περίοδο 44-30 και έκλεισαν το ημίχρονο στο +9 (55-46). Το τρομερό δίδυμο ξένων της ομάδας του Pesaro όμως κόντεψε να την οδηγήσει σε μία νίκη που τότε θα θεωρούταν θαύμα. Ο Darwin Cook (35 πόντοι, 9 ριμπάουντ, 8 ασίστ) και ο Darren Daye (29 πόντοι, 8 ριμπάουντ, 10 ασίστ) έχοντας την βοήθεια του Walter Magnifico (21 πόντοι) έφεραν τα πάνω κάτω και μετά το 80-80 της 3ης περιόδου οι Ιταλοί πέρασαν μπροστά. Ενάμιση λεπτό πριν τη λήξη βρέθηκαν να έχουν προβάδισμα πέντε πόντων (105-100), αλλά το τρίποντο του Gerald Wilkins (24 πόντοι) με οκτώ δευτερόλεπτα να απομένουν έστειλε την αναμέτρηση στην παράταση (σκορ κανονικής διάρκειας 107-107) όπου οι Αμερικανοί κατάφεραν να επικρατήσουν 119-115.
Στο άλλο παιχνίδι η Barcelona ήθελε να δείξει πως είναι σε θέση να σταματήσει την ευρωπαϊκή κυριαρχία των Γιουγκοσλάβων από τους οποίους είχε πάρει τον νέο της προπονητή Bozidar Maljkovic, αλλά ο Toni Kukoc δεν της το επέτρεψε. Με 23 πόντους, 4/9 τρίποντα, 6 ριμπάουντ και 17 ασίστ έκανε μια μαγική εμφάνιση από την οποία επωφελήθηκαν τόσο ο Velimir Perasovic (24 πόντοι) όσο και ο Zoran Savic (21 πόντοι) και έτσι η POP 84 (με τον Zeljko Pavlicevic πλέον τον πάγκο της) προς το τέλος της 3ης περιόδου έφτασε να έχει προβάδισμα 15 πόντων (86-71). Παρόλα αυτά οι Καταλανοί δεν κατέθεσαν τα όπλα και με προεξέχοντες τον Andres Jimenez (22 πόντοι) και τους ψηλούς τους, Audie Norris (25 πόντοι, 18 ριμπάουντ) και Jose Ortiz (28 πόντοι, 10 ριμπάουντ), ξαναμπήκαν στο κόλπο. Με 22 δευτερόλεπτα να απομένουν για την ολοκλήρωση του αγώνα μείωσαν 98-97, όμως τελικά ηττήθηκαν 102-97.
Οι τελικοί ήταν εξίσου συναρπαστικοί. Στον μικρό η Barcelona (παρατάχθηκε στην διοργάνωση χωρίς τον San Epifanio και τον Crespo) απόλεσε διαφορά 10 πόντων (83-73) και είδε την Scavolini να την προσπερνάει κάνοντας το σκορ 94-87 με ένα τρομερό επιμέρους 21-4. Κατάφερε όμως να πάρει πάλι το προβάδισμα (105-101) και επικράτησε 106-105 με κορυφαίους τον Norris (20 πόντοι, 16 ριμπάουντ), τον Jimenez (21 πόντοι) και τον Ortiz (18 πόντοι, 11 ριμπάουντ). Για τους Ιταλούς πάλι, ξεχώρισαν ο Daye (21 πόντοι, 10 ριμπάουντ, 14 ασίστ), ο Cook (19 πόντοι, 8 ασίστ) και ο Magnifico (23 πόντοι, 8 ριμπάουντ).
Στο παιχνίδι που θα έκρινε το νικητή της διοργάνωσης ο Kukoc (18 πόντοι, 8 ριμπάουντ, 12 ασίστ) ήταν αποφασισμένος να δώσει το δικό του σόου μέχρι οι Knicks να πάρουν χαμπάρι πως αν δεν τον σταματήσουν θα έχουν μεγάλο πρόβλημα. Όσο δρούσε ανεξέλεγκτα έχαναν 24-20, όμως όταν ο Wilkins (13 πόντοι) του έβαλε «φρένο» ο έλεγχος του αγώνα πέρασε στα χέρια τους. Άρχισαν να προσφέρουν θέαμα και ξέφυγαν 52-40, αλλά με το σκορ στο 66-50 η POP 84 έκανε την αντεπίθεση της. Ο Savic (23 πόντοι, 10 ριμπάουντ) και ο Aramis Naglic (23 πόντοι) την βοήθησαν να μειώσει 66-60, όμως ο Ewing (23 πόντοι, 13 ριμπάουντ), που αναδείχτηκε πολυτιμότερος παίκτης του τουρνουά, φρόντισε ώστε η διαφορά να αποκατασταθεί και με το παραπάνω. Η ομάδα της Νέας Υόρκης τέσσερα λεπτά πριν τη λήξη κέρδιζε 107-81 και το τελικό σφύριγμα την βρήκε να επικρατεί με 117-101.
Το McDonald’s Open έφτασε στο απόγειο του το 1991 στο Παρίσι με την παρουσία των Los Angeles Lakers και του Magic Johnson. Ο Magic τότε ήταν ο μεγαλύτερος σταρ του NBA που είχε πατήσει το πόδι του στην Γηραιά Ήπειρο και για χάρη του στην γαλλική πρωτεύουσα είχαν μαζευτεί περισσότεροι από 650 δημοσιογράφοι και φωτογράφοι από όλη την Ευρώπη. Μαζί με την δική του ομάδα που είχε ηττηθεί από τους Chicago Bulls στους τελικούς του NBA, στους οποίους όσο φορούσε την φανέλα της είχε δώσει το παρών συνολικά εννιά φορές κατακτώντας πέντε τίτλους (1980, 1982, 1985, 1987, 1988), στην διοργάνωση συμμετείχαν επίσης η εκ νέου πρωταθλήτρια Ευρώπης POP 84 με το κανονικό της όνομα KK Split, η πρωταθλήτρια Ισπανίας Badalona και η δευτεραθλήτρια Γαλλίας Limoges που μετά από τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα είχε χάσει τον τίτλο από την Antibes.
Αυτή τη φορά η διοργάνωση ήταν ένα απολαυστικό διήμερο με τους ημιτελικούς να γίνονται στις 18 Οκτωβρίου και τους τελικούς να ακολουθούν μετά από 24 ώρες. Η αποδεκατισμένη KK Split είχε χάσει πλέον όλα τα αστέρια της και έτσι δεν είχε καμία τύχη απέναντι στην Badalona, που τότε ήταν μία από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη. Αντιστάθηκε μόνο στο πρώτο ημίχρονο (ήταν πίσω στο σκορ 53-45) και από εκεί και πέρα ούτε ο Velimir Perasovic (19 πόντοι, 5 ασίστ) μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω για να την σώσει. Οι Ισπανοί έστισαν το δικό τους πάρτι στο παρκέ και οδηγούμενοι από τους Corny Thompson (28 πόντοι, 8 ριμπάουντ), Jordi Villacampa (25 πόντοι) και Harold Pressley (18 πόντοι, 8 ριμπάουντ) εκτίναξαν την διαφορά σε δυσθεώρητα ύψη. Η λήξη της 3ης περιόδου τους βρήκε να έχουν προβάδισμα 21 πόντων (82-61) το οποίο στην 4η έφτασε εύκολα στο +34 (109-75) με το τελικό σκορ να κλείνει στο +31 (117-86).
Στον άλλο ημιτελικό οι Lakers χρειάστηκαν λίγο χρόνο για να προσαρμοστούν και μετά ξεκίνησε το showtime. Το 34-29 της πρώτης περιόδου μέχρι το ημίχρονο είχε γίνει 67-49 και όσο περνούσε η ώρα η διαφορά αυξανόταν όλο και περισσότερο. Ο Johnson πέτυχε μόνο 7 πόντους, αλλά μοίρασε 21 ασίστ τις περισσότερες εκ των οποίων εκμεταλλεύτηκαν ο Vlade Divac (23 πόντοι, 11 ριμπάουντ) με τον Byron Scott (18 πόντοι) και με άλλους πέντε συμπαίκτες τους να έχουν διψήφιο αριθμό πόντων, το προβάδισμα της ομάδας τους έφτασε στο +28 (92-64) και λίγο αργότερα στο +34 (109-75). Από πλευράς Limoges αυτοί που μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν ήταν ο Stephane Ostrowski (26 πόντοι, 5 ασίστ) και ο Michael Brooks (21 πόντοι, 10 ριμπάουντ), που όμως δεν ήταν δυνατόν να αποτρέψουν το τελικό 132-101.
Οι Γάλλοι στον μικρό τελικό κέρδισαν τους Κροάτες πλέον της KK Split, οι παίκτες της οποίας είχαν περισσότερο το νου τους στα όσα συνέβαιναν πίσω στην πατρίδα όπου μαινόταν ο γιουγκοσλαβικός εμφύλιος πόλεμος. Έστειλαν το αντιπολεμικό μήνυμα τους κρατώντας ένα τεράστιο πανό που έγραφε «σταματήστε τον πόλεμο» και το πάλεψαν πάλι μέχρι το ημίχρονο. Ο Zan Tabak (30 πόντοι) και ο Aramis Naglic (20 πόντοι) εμπόδισαν την Limoges να ξεφύγει (στην ανάπαυλα κέρδιζε 52-46), αλλά στο δεύτερο μέρος της αναμέτρησης ο Ostrowski (26 πόντοι) με τον Richard Dacoury (22 πόντοι) την βοήθησαν να πάρει διαφορά 18 πόντων (78-60) και να κερδίσει 105-91.
Για τον τελικό στο Palais de Bercy δεν έπεφτε καρφίτσα. Οι περίπου 30 χιλιάδες φίλαθλοι που βρέθηκαν στις εξέδρες απόλαυσαν μια συναρπαστική αναμέτρηση γεμάτη ένταση. Η Badalona δεν δίστασε να πιέσει και να παίξει σκληρή άμυνα ρίχνοντας αρκετό ξύλο στους αστέρες του NBA που κάποια στιγμή αντέδρασαν και έτσι άναψαν τα αίματα. Ακόμα και όταν οι Lakers ήταν μπροστά 63-44 λίγο πριν την ολοκλήρωση του πρώτου μέρους της αναμέτρησης οι Ισπανοί δεν «μάσησαν» και μείωσαν 69-61. Ο Magic (16 πόντοι, 17 ασίστ) έδινε ξανά την μία μαγική πάσα πίσω από την άλλη και έτσι η διαφορά στην 3η περίοδο ανέβηκε στο +16 (96-80). Ο James Worthy (22 πόντοι, 6 ασίστ), ο Scott (22 πόντοι) και ο A.C. Green (19 πόντοι, 9 ριμπάουντ) παίδευαν την Badalona, που όμως και πάλι δεν το έβαλε κάτω.
Κάτι ο Villacampa (23 πόντοι, 8 ασίστ), κάτι ο Thompson (17 πόντοι, 10 ριμπάουντ) και λίγο ο Rafael Jofresa (15 πόντοι, 7 ασίστ) με τον Carles Ruf (11 πόντοι), πλησίασε σε απόσταση βολής (114-112). Απάντησε στο καλάθι του Johnson κάνοντας το σκορ 116-114 και αμέσως μετά έβγαλε μια τρομερή άμυνα, όμως δεν μπόρεσε να σκοράρει στην τελευταία επίθεση της. Στα λίγα δευτερόλεπτα που υπολείπονταν οι Lakers απλά άλλαζαν τη μπάλα μέχρι να μηδενίσει το χρονόμετρο και κατέκτησαν το τουρνουά με τον Magic να παίρνει το βραβείο του MVP. Στο Παρίσι εκτός από αγωνιστική δράση είχαμε και αποφάσισες για το μέλλον της διοργάνωσης που για να μην πέφτει πάνω σε χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων ή Παγκοσμίου Πρωταθλήματος θα γινόταν πλέον κάθε δύο χρόνια και μάλιστα με περισσότερες ομάδες.
Έτσι λοιπόν το έκτο McDonald’s Open διεξήχθη στην Olympiahalle του Μονάχου τον Οκτώβριο του 1993 με την προσθήκη δύο ακόμα ομάδων. Το NBA εκπροσωπήθηκε από τους Phoenix Suns του MVP Charles Barkley που είχαν ηττηθεί στους τελικούς από τους Bulls, η Limoges επέστρεψε ως πρωταθλήτρια Ευρώπης, η Real Madrid πήρε μέρος ως πρωταθλήτρια Ισπανίας, η Virtus Bologna (γνωστή τότε με το όνομα του χορηγού της που ήταν η μπύρα Buckler) ως πρωταθλήτρια Ιταλίας, η Leverkusen ως εκπρόσωπος της χώρας που φιλοξένησε το τουρνουά και ως πρωταθλήτρια Γερμανίας και την εξάδα συμπλήρωσε η πρωταθλήτρια Βραζιλίας Franca. Το νέο σύστημα διεξαγωγής προέβλεπε απευθείας πρόκριση στα ημιτελικά για την ομάδα του NBA και τον πρωταθλητή Ευρώπης, οπότε στον προκριματικό γύρο στις 21 Οκτωβρίου η Real αναμετρήθηκε με την Leverkusen και η Buckler με την Franca.
Οι Ισπανοί με κορυφαίους τον Arvydas Sabonis (21 πόντοι, 15 ριμπάουντ) και τον Antonio Martin (20 πόντοι, 9 ριμπάουντ) προκρίθηκαν κερδίζοντας τους Γερμανούς με 85-75 και οι Ιταλοί διέλυσαν τους Βραζιλιάνους 129-88 με τον Predrag Danilovic (27 πόντοι) και τον Paolo Moretti (25 πόντοι) να δείχνουν τον δρόμο. Την επόμενη μέρα η Real έπεσε στα «νύχια» των Suns. Στην αρχή βέβαια τίποτα δεν προδίκαζε την συντριβή της, αφού με τον Sabonis (24 πόντοι, 10 ριμπάουντ) να κυριαρχεί και τον Joe Arlauckas (25 πόντοι, 12 ριμπάουντ) με τον Pep Cargol (26 πόντοι, 4/5 τρίποντα) να τον σιγοντάρουν κέρδιζε 21-10 και λίγο αργότερα 47-35. To αποτέλεσμα ήταν ο Barkley (24 πόντοι) να αναλάβει δράση και μέχρι το ημίχρονο να βάλει την ομάδα του μπροστά στο σκορ 70-66.
Από εκεί και πέρα η Real δεν μπόρεσε να ακολουθήσει. Εκτός από τον «Sir» Charles είχε να κάνει επίσης με τον Kevin Johnson (23 πόντοι), τον Negele Knight (22 πόντοι), τον Dan Majerle (19 πόντοι, 10 ριμπάουντ) και τον A.C. Green (18 πόντοι, 9 ριμπάουντ). Η διαφορά ανέβαινε με ταχύτατους ρυθμούς για να φτάσει τους 26 πόντους (113-87) στην 3η περίοδο και δεν σταμάτησε μέχρι το τελικό 145-115. Στον άλλο ημιτελικό η φημισμένη άμυνα με την οποία η Limoges έφτασε στην κατάκτηση της EuroLeague πήγε περίπατο. Παρότι όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στην μονομαχία του Danilovic (21 πόντοι) με τον Michael Young (29 πόντοι), αυτός που έκανε την διαφορά και έκλεψε την παράσταση στη νίκη της Buckler με 101-85 ήταν ο Cliff Levingston (26 πόντοι, 15 ριμπάουντ). Για τις θέσεις 5-6 πάλι η Franca κέρδισε την Leverkusen 104-97.
Στις 23 Οκτωβρίου η Real επικράτησε της Limoges στον μικρό τελικό με 123-119 έχοντας για κορυφαίους τον Arlauckas (33 πόντοι) και τον Rimas Kurtinaitis (28 πόντοι), ενώ από τους Γάλλους είχαν ξεχωρίσει o Michael Young (30 πόντοι), ο Richard Dacoury (24 πόντοι) και ο Danny Young (20 πόντοι). Στον τελικό οι Suns εξουδετέρωσαν τον Danilovic (15 πόντοι) με αποτέλεσμα ο Levingston (23 πόντοι, 14 ριμπάουντ) να παλεύει μόνος του. Η Buckler ήταν πίσω 53-30 και το καλύτερο που μπόρεσε να κάνει πριν ηττηθεί 112-90 ήταν να μειώσει 84-72. Για τους Αμερικανούς ο Barkley (28 πόντοι, 8 ριμπάουντ) κυριάρχησε και πήρε το βραβείο του MVP και ο Green (21 πόντοι) τον ακολούθησε σε απόδοση.
To 1995 το McDonald’s Open μετονομάστηκε σε McDonald’s Championship αποτελώντας ουσιαστικά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων που κατέστησε υποχρεωτική την παρουσία των πρωταθλητών του NBA. Έτσι λοιπόν τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς το Λονδίνο και η London Arena υποδέχτηκαν τους Houston Rockets, την πρωταθλήτρια Ευρώπης Real Madrid, την πρωταθλήτρια Ιταλίας για 3η συνεχόμενη φορά Buckler Bologna, την πρωταθλήτρια Ισραήλ Maccabi Tel Aviv, τους πρωταθλητές Αγγλίας Sheffield Sharks και τους πρωταθλητές Αυστραλίας Perth Wildcats. Αυτή τη φορά οι διοργανωτές επέλεξαν να στείλουν κατευθείαν στα ημιτελικά τους δύο μη Ευρωπαίους για να παίξουν μεταξύ τους, οπότε στον προκριματικό γύρο στις 19 Οκτωβρίου η Buckler τέθηκε αντιμέτωπη με την Maccabi και η Real με τους Sharks.
Χάρη στους εξαιρετικούς ξένους τους, που ήταν ο αείμνηστος Orlando Woolridge (30 πόντοι, 11 ριμπάουντ) και ο Arian Komazec (34 πόντοι), οι Ιταλοί κέρδισαν τους Ισραηλινούς 112-103 και οι Ισπανοί επικράτησαν εύκολα των Άγγλων με 99-71. Buckler και Real διασταύρωσαν τα «ξίφη» τους 24 ώρες αργότερα στο καλύτερο παιχνίδι του τουρνουά. Woolridge (27 πόντοι, 11 ριμπάουντ) και Komazec (30 πόντοι) κέρδισαν την μονομαχία τους με τον Zoran Savic (29 πόντοι, 11 ριμπάουντ) και τον Joe Arlauckas (19 πόντοι) και η ομάδα τους προκρίθηκε στον τελικό με 102-96. Οι Rockets πάλι δεν αντιμετώπισαν κανένα πρόβλημα απέναντι στους Wildcats. Παρότι δεν είχαν την βοήθεια του Hakeem Olajuwon, εν τη απουσία του οποίου η διοργάνωση έχασε αρκετή από την λάμψη της, επιβλήθηκαν με 116-72 με κορυφαίο τον Robert Horry (20 πόντοι, 3/5 τρίποντα, 12 ριμπάουντ).
Η 3η μέρα ξεκίνησε με την Maccabi να κερδίζει τους Sharks 107-89 παίρνοντας την 5η θέση και συνεχίστηκε με έκπληξη από τους Wildcats. Οι Αυστραλοί με τους Αμερικανούς James Crawford (26 πόντοι, 8 ριμπάουντ) και Ricky Grace (26 πόντοι) να ξεσαλώνουν επικράτησαν 93-86 της Real, από την οποία διακρίθηκε ο Nikola Loncar (26 πόντοι) και τερμάτισαν τρίτοι. Στον τελικό η Buckler ήθελε να δείξει πως είναι σκληρό «καρύδι» και μέχρι ενός σημείου τα κατάφερε. Woolridge (34 πόντοι, 9 ριμπάουντ) και Komazec (21 πόντοι) ήταν και πάλι εξαιρετικοί και έτσι η ομάδα τους ξεκίνησε δυναμικά. Προηγήθηκε 17-10, αλλά οι Rockets άρχισαν σταδιακά να ανεβαίνουν. Έφεραν το παιχνίδι στα ίσα (30-30) και στο ημίχρονο ήταν μπροστά 64-57. Ο Clyde Drexler (25 πόντοι) δεν είχε αντίπαλο, οπότε η διαφορά ανέβηκε κι άλλο (75-59). Ο Sam Cassell (23 πόντοι) με τον Chucky Brown (22 πόντοι) τον σιγοντάρισαν και το Houston κέρδισε 126-112 με MVP τον Drexler.
Το 1997 το McDonald’s Championship επέστρεψε στο Παρίσι και το Palais de Bercy και λόγω της παρουσίας των Chicago Bulls και του Michael Jordan ήταν το γεγονός της χρονιάς για την μπασκετική Ευρώπη. Οι πρωταθλητές του NBA τα πέντε από τα εφτά τελευταία χρόνια (1991, 1992, 1993, 1996, 1997) δεν είχαν πάρει μαζί τους τον τραυματία Scottie Pippen και τον Denis Rodman, που δεν είχε ανανεώσει ακόμα το συμβόλαιο του, αλλά μόνο και μόνο που στην αποστολή τους βρισκόταν ο κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών προκλήθηκε πανζουρλισμός. Ο Jordan σε κάθε του βήμα στην γαλλική πρωτεύουσα συγκέντρωνε γύρω του αμέτρητο κόσμο και με την απόδοση του στο παρκέ δεν άφησε παραπονεμένο κανέναν θαυμαστή του.
Εκτός από τους Bulls στο τουρνουά πήραν μέρος επίσης ο πρωταθλητής Ευρώπης Ολυμπιακός, η πρωταθλήτρια Λατινικής Αμερικής Atenas από την Αργεντινή, η πρωταθλήτρια Ισπανίας Barcelona, η Benetton Trevizo που είχε κατακτήσει τον τίτλο στην Ιταλία και η Racing Paris που εκτός από οικοδέσποινα ήταν και πρωταθλήτρια Γαλλίας. Το προηγούμενο μοτίβο επανήλθε και έτσι Chicago και Ολυμπιακός πέρασαν απευθείας στα ημιτελικά με αποτέλεσμα στον προκριματικό γύρο στις 16 Οκτωβρίου να συναντηθούν η Barcelona με την Racing Paris και η Benetton με την Atenas.
Τόσο στο ένα όσο και στο άλλο παιχνίδι έγινε έκπληξη. Οι Γάλλοι οδηγούμενοι από τον Eric Struelens (20 πόντοι, 14 ριμπάουντ) και τον Alphonso Reyes (22 πόντοι, 15 ριμπάουντ) κέρδισαν τους Καταλανούς 97-84 παρά τους 26 πόντους και τα 9 ριμπάουντ του Jerrod Mustaf, ενώ οι Αργεντίνοι με κορυφαίους τον Hector Campana (23 πόντοι, 3/5 τρίποντα) και τον Fabricio Oberto (22 πόντοι, 11 ριμπάουντ) επικράτησαν των Ιταλών με 87-78. Την ίδια μέρα διεξήχθη και ο πρώτος διαγωνισμός τριπόντων στην ιστορία του McDonald’s Championship με την συμμετοχή των Steve Kerr (Chicago Bulls), Jud Buechler (Chicago Bulls), Franco Nakic (Ολυμπιακός), Arturas Karnisovas (Ολυμπιακός), Henry Williams (Benetton Trevizo), Campana (Atenas), Nikola Loncar (Racing Paris) και Alexandar Djordjevic (Barcelona).
Στον δεύτερο γύρο πέρασαν Williams (20 πόντοι), Loncar (18 πόντοι), Kerr (17 πόντοι) και ο Campana (16 πόντοι) που υπερτέρησε στην ισοβαθμία με τον Karnisovas επειδή χρειάστηκε λιγότερο χρόνο για να ολοκληρώσει την προσπάθεια του. Στον τελικό συνέχισαν ο Loncar (20 πόντοι) με τον Campana (16 πόντοι) και εφόσον συγκέντρωσαν από 17 πόντους, νικητής αναδείχτηκε ο πρώτος, καθώς ολοκλήρωσε την προσπάθεια του πιο γρήγορα κατά ένα δευτερόλεπτο. Πίσω στους αγώνες την επόμενη μέρα λίγο έλειψε οι εκπλήξεις να συνεχιστούν. Ο Ολυμπιακός κέρδιζε την Atenas 73-59, όμως μετά το κρεσέντο του Αμερικανού Steve Edwards (23 πόντοι, 7/9 τρίποντα) βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Περίπου 10 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη ήταν πίσω 86-85, αλλά με τρίποντο και φάουλ από τον Karnisovas (23 πόντοι), που έβαλε και την βολή, επικράτησε 89-86.
Στον άλλο ημιτελικό η Racing Paris απείλησε σοβαρά τους Bulls. Οι Αμερικανοί μόλις είχαν ξεκινήσει την προετοιμασία τους για τη νέα σεζόν και δεν βρίσκονταν σε καλή κατάσταση, οπότε δεδομένων των απουσιών που είχαν, ο Jordan (28 πόντοι, 7 ριμπάουντ, 6 ασίστ) θα έπρεπε να κερδίσει μόνος του. Τους εξασφάλισε μια καλή διαφορά (77-62) και πήγε στον πάγκο με σκοπό να μην παίξει άλλο. Όταν όμως το προβάδισμα τους εξανεμίστηκε αναγκάστηκε να επιστρέψει στο παρκέ για να τους «ξελασπώσει». Αποκατέστησε τις ισορροπίες και τους οδήγησε στη νίκη με 89-82, αλλά ζορίστηκαν τόσο που ο προπονητής των Γάλλων, Bozidar Maljkovic, δήλωσε μετά τον αγώνα πως αν δεν ήταν στην μέση ο Jordan η ομάδα του θα ήταν αυτή που θα κέρδιζε.
Το φινάλε του τουρνουά πριν από τον τελικό περιλάμβανε τη νίκη της Benetton επί της Barcelona με 106-103 για τις θέσεις 5-6 και την επικράτηση της Atenas επί της Racing με 88-78 στον μικρό τελικό, όπου ο Oberto σκόραρε 20 πόντους. Στην αναμέτρηση για τον νικητή της διοργάνωσης οι Bulls αντιμετώπισαν τον Ολυμπιακό με περισσότερη σοβαρότητα. Έπαιξαν εξαιρετική άμυνα βγάζοντας εκτός ρυθμού τον Karnisovas (19 πόντοι) που σκόραρε κυρίως με βολές και τον Michael Hawkins (12 πόντοι) που στον ημιτελικό είχε σημειώσει 22 πόντους και με τον Jordan (27 πόντοι) να μοιάζει με Θεό ανάμεσα σε θνητούς, κέρδισαν εύκολα 104-78. Εννοείται βέβαια πως ο «Air» ήταν ο MVP.
Το McDonald’s Championship του 1999 ήταν το ένατο και τελευταίο. Μάλιστα αποτέλεσε το πιο διαφορετικό από όλα, αφού στο Μιλάνο εκτός από τους πρωταθλητές του NBA San Antonio Spurs, την πρωταθλήτρια Ευρώπης Zalgiris Kaunas και την πρωταθλήτρια Ιταλίας Varese, βρέθηκαν η πρωταθλήτρια Λατινικής Αμερικής Vasco da Gama, οι πρωταθλητές Αυστραλίας Adelaide 36ers και η Hekmeh από τον Λίβανο ως πρωταθλήτρια Ασίας. Το σύστημα διεξαγωγής δεν άλλαξε και έτσι στον προκριματικό γύρο στις 14 Οκτωβρίου οι Ιταλοί κέρδισαν την Hekmeh 98-88 και οι Βραζιλιάνοι τους Αυστραλούς 90-79. Στους ημιτελικούς που ακολούθησαν 24 ώρες μετά η Varese το πάλεψε απέναντι στους Spurs πριν ηττηθεί 96-86 και η Vasco da Gama απέκλεισε τους Λιθουανούς με 92-86.
Η νίκη της την έκανε την πρώτη ομάδα εκτός Ευρώπης ή ΗΠΑ που περνάει στον τελικό του McDonald’s Championship. Πριν αντιμετωπίσει και τους πρωταθλητές του NBA, οι Adelaide 36ers είχαν κερδίσει τους Λιβανέζους 91-84 για να πάρουν την 5η θέση, ενώ στον μικρό τελικό η Zalgiris είχε συντρίψει 97-78 την Varese. Ο τελικός ήταν παράσταση για έναν ρόλο και αυτός ανήκε στον Tim Duncan. Με 32 πόντους και 18 ριμπάουντ ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής της νίκης των Spurs επί της Vasco da Gama με 103-68 και αποτέλεσε τον τελευταίο παίκτη που αναδείχτηκε MVP του τουρνουά.
Αν και το Πεκίνο αναμενόταν να φιλοξενήσει την επόμενη διοργάνωση το McDonald’s Championship κατέβασε ρολά. Το ενδιαφέρον για τους αγώνες που έγιναν στο Mediolanum Forum το ’99 ήταν αισθητά πεσμένο σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια και το NBA έχοντας εδραιωθεί για τα καλά πλέον στην Ευρώπη αναζητούσε νέες αγορές. Ο επόμενος στόχος του ήταν να επεκταθεί σε αυτήν της Κίνας και να δώσει στο τουρνουά πλήρως διεθνή χαρακτήρα με την συμμετοχή μόνο μιας ευρωπαϊκής ομάδας. Οι νέοι του πελάτες όμως ήθελαν να βλέπουν παίκτες του NBA να αντιμετωπίζουν τους συμπατριώτες τους και το πλάνο εγκαταλείφθηκε οριστικά. Εκτός αυτού τα McDonald’s δεν είχαν πια ανάγκη να διαφημιστούν εκτός ΗΠΑ, αφού είχαν ανοίξει καταστήματα σε κάθε γωνιά της Γης, ενώ οι ευρωπαϊκοί σύλλογοι είχαν να ασχοληθούν με την κόντρα FIBA-ULEB και δεν είχαν καμία διάθεση να τρέχουν στην Άπω Ανατολή πριν την έναρξη της σεζόν.
Το McDonald’s Open θα έχει πάντα την δική του ξεχωριστή θέση στην ιστορία του μπάσκετ και ειδικά στις καρδιές των Ευρωπαίων φιλάθλων. Τους έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσουν από κοντά τον Michael Jordan στην κορύφωση της καριέρας του, να παρακολουθήσουν δια ζώσης το τελευταίο παιχνίδι του Magic Johnson με τους Lakers αφού λίγο καιρό μετά το τουρνουά του 1991 είχε ανακοινώσει πως αποσύρεται επειδή είναι φορέας του HIV (σ.σ. επέστρεψε για λίγο στη δράση το 1996), να δουν τον Larry Bird, τον Charles Barkley και τον Patrick Ewing στα ντουζένια τους και τον Tim Duncan στα πρώτα του βήματα, ενώ για τους Αμερικανούς είναι το τουρνουά που τους έκανε να καταλάβουν πως παίκτες σαν τον Sarunas Marciulionis, τον Drazen Petrovic, τον Toni Kukoc, τον Dino Radja και τον Arvydas Sabois όχι μόνο έχουν θέση στο NBA αλλά μπορούν να πρωταγωνιστήσουν κιόλας.
Αφήστε μια απάντηση