Ο Pele των χιλίων γκολ, ακούγεται σαν παραμύθι και είναι μια ποδοσφαιρική ιστορία που μεταφέρθηκε από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά γιατί κανένας δεν τα είδε όλα και φυσικά δεν τα μέτρησε ένα προς ένα. Ακόμα και τα 643 που του καταλογίστηκαν επίσημα με την Santos πάντως ήταν μια μυθική επίδοση που έμοιαζε ακατόρθωτο να ξεπεραστεί από οποιονδήποτε άλλο εκτός από τον Lionel Messi.
Ο μύθος του Pele ξεκίνησε σε μια εποχή που το να φύγεις από την Βραζιλία για να παίξεις ποδόσφαιρο στην Ευρώπη ήταν σαν να πας να ζήσεις στο φεγγάρι. Οι ποδοσφαιρικές αποστάσεις τότε ήταν μεγαλύτερες και από τις γεωγραφικές. Σήμερα εάν ένας 15χρονος Βραζιλιάνος σκόραρε στο ντεμπούτο του η είδηση θα έκανε τον γύρο του κόσμου μέσα σε λίγα λεπτά. Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1956 όταν ο Pele πέτυχε το πρώτο του γκολ το ήξεραν μόνο όσοι είχαν παρακολουθήσει δια ζώσης τη νίκη της Santos επί της Corinthians Santo Andre με 7-1. Αν δε ύστερα από δύο χρόνια οδηγούσε την ομάδα του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος σημειώνοντας 58 τέρματα και αμέσως μετά έπαιρνε και το World Cup κάνοντας hat-trick στον ημιτελικό και βάζοντας άλλα δύο γκολ στον τελικό, θα μιλούσαμε για ένα θεόσταλτο ταλέντο.
Αυτό ακριβώς ήταν ο Pele το 1958 όταν τον έμαθε και ο υπόλοιπος κόσμος μέσω του Παγκοσμίου Κυπέλλου που τότε ένωνε όλες τις ποδοσφαιρικές «φυλές» του πλανήτη. Real Madrid, Juventus, Manchester United και Inter επιχειρούσαν για χρόνια να τον φέρουν στην Ευρώπη με τους Nerazzurri να φτάνουν πιο κοντά από ποτέ, όταν το 1958 μετά το World Cup είχαν στα χέρια τους συμβόλαιο το οποίο αναγκάστηκαν να σκίσουν. Βλέπετε στο άκουσμα της είδησης οι φίλαθλοι της Santos ξεσηκώθηκαν σε βαθμό που ο τότε Πρόεδρος της αναγκάστηκε να ακυρώσει την μεταγραφή, ενώ το 1961 η κυβέρνηση της Βραζιλίας ανακήρυξε τον Pele «Μνημείο Εθνικής Κληρονομίας» για να αποτρέψει την φυγή του από την χώρα με προορισμό κάποια από τις μεγάλες όπως τις ξέρουμε σήμερα ομάδες της Ευρώπης.
Στην πραγματικότητα τίποτα από αυτά δεν τον εμπόδισε για τον απλούστατο λόγο πως ο ίδιος δεν ήθελε να αγωνιστεί μακριά από την πατρίδα του και είχε απορρίψει όλες τις προτάσεις που είχε δεχτεί. Άλλωστε εκείνα τα χρόνια το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο δεν είχε αποκτήσει ακόμα την αίγλη που έχει στις μέρες μας. Το Champions League ή Κύπελλο Πρωταθλητριών, όπως ονομαζόταν από το 1956 μέχρι το 1991, ήταν νεοσύστατο, ενώ τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα δεν είχαν τόσο μεγάλη φήμη και έτσι η Βραζιλία κάλυπτε όλες τις αγωνιστικές φιλοδοξίες του Pele τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο. Έπαιζε στην αγαπημένη του Santos και κατακτώντας με την Selecao άλλες δύο φορές (1962, 1970) το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν έγινε απλά σύμβολο μιας ομάδας όπως οι σημερινοί αστέρες, αλλά μιας ολόκληρης χώρας και πάνω απ’ όλα του ίδιου του ποδοσφαίρου.
Στις 19 σεζόν του με την Santos σκόραρε 643 φορές σε 656 εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις σημειώνοντας από το 1956 μέχρι το 1974 κατά σειρά 1, 41, 66, 53, 33, 62, 48, 51, 44, 64, 15, 26, 28, 38, 11, 9, 14, 30 και 10 γκολ. Στα σημαντικότερα από αυτά περιλαμβάνονται τα δύο με τα οποία της χάρισε το πρώτο της Copa Libertadores στο 3-0 επί της Penarol το 1962 και την έκανε την πρώτη βραζιλιάνικη ομάδα που στέφτηκε πρωταθλήτρια Λατινικής Αμερικής, τα τρία με τα οποία της έδωσε την πρόκριση στον τελικό της διοργάνωσης το 1963, το νικητήριο στο 2-1 στην έδρα της Boca Juniors που έκανε την Santos την πρώτη και μοναδική ομάδα της Βραζιλίας που έχει σηκώσει το Libertadores μέσα στην Αργεντινή και τα πέντε (δύο και τρία αντίστοιχα) στις νίκες της με 3-2 και 5-2 απέναντι στην Benfica στο Intercontinental Cup της προηγούμενης χρονιάς.
Το καλύτερο του γκολ σύμφωνα με τον ίδιο είναι αυτό που σημείωσε κόντρα στην Atletico Juventus στις 2 Αυγούστου του 1959 όταν πέρασε την μπάλα πάνω από τρεις αντιπάλους πριν σκοράρει και επειδή δεν υπάρχει σε βίντεο έγινε τεχνητή αναπαράσταση του με την βοήθεια κομπιούτερ. Το πιο διάσημο πάλι είναι το περίφημο «Gol De Placa», γκολ δηλαδή άξιο πλακέτας. Τον Μάρτιο του 1961 η Santos κέρδισε 3-1 εκτός έδρας την Fluminense και ο Pele διέσχισε σχεδόν όλο το γήπεδο με την μπάλα στα πόδια για να σκοράρει περνώντας όποιον αντίπαλο βρέθηκε στον δρόμο του. Γι’ αυτό και στους τοίχους του Maracana υπάρχει πλακέτα αφιερωμένη στην απίστευτη ενέργεια του.
Από την άλλη ο μύθος του Messi ξεκίνησε και συνεχίζεται σε μια περίοδο με πολύ διαφορετικά στάνταρ. Πλέον ένα τόσο σπουδαίο ταλέντο από την Λατινική Αμερική ή από οποιαδήποτε άλλο μέρος της Γης είτε βρίσκεται ήδη στις ακαδημίες κάποιας σπουδαίας ευρωπαϊκής ομάδας, όπως ο ίδιος που ήταν παίκτης της Barcelona από 13 ετών, είτε φοράει την φανέλα της με το που ενηλικιώνεται. Πια δεν γίνεται να ανήκεις στους κορυφαίους του κόσμου εάν δεν παίζεις στην Ευρώπη. Ο «καθρέφτης» των παικτών είναι το Champions League και τα εγχωρία πρωταθλήματα γιατί σε αντίθεση με το παρελθόν υπάρχει η δυνατότητα να τους βλέπουν δυο φορές την εβδομάδα φίλαθλοι από κάθε γωνιά του πλανήτη και όχι μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια στο World Cup.
Η έλλειψη του συγκεκριμένου τίτλου, που φυσικά εξακολουθεί να είναι αυτός με το μεγαλύτερο πρεστίζ στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι, κατά ορισμένους στερεί από τον Messi το δικαίωμα να λέγεται ο κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών. Δυστυχώς για τον ίδιο σε μια εποχή που ένας παίκτης μόνος του, όσο καλός και αν είναι, δεν μπορεί να κάνει την διαφορά και το Παγκόσμιο Κύπελλο καταλήγει στα χέρια των χωρών που παρουσιάζουν στο γήπεδο ένα «καλοκουρδισμένο» σύνολο με πολλές λύσεις, η Αργεντινή διανύει την χειρότερη περίοδο της ποδοσφαιρικής της ιστορίας και έχει «στερέψει» από παραγωγή παικτών υψηλού επιπέδου. Σαν να μην του έφτανε αυτό είδε την απερχόμενη διοίκηση της Barcelona να καταστρέφει την τελευταία τριετία που αναμενόταν να τον γιγαντώσει ακόμα περισσότερο αναγκάζοντας τον να ζητήσει την λύση του συμβολαίου του.
Στα 33 του όμως παραμένει στην βάση του και διανύει την 17η σεζόν του με την πρώτη ομάδα της Barcelona. Σκόραρε για πρώτη φορά στα 17 του τον Μάιο του 2005 στο 2-0 επί της Albacete, στα 24 του ήταν ήδη ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Blaugrana ξεπερνώντας τα 232 τέρματα του Cesar Rodriguez του οποίου η επίδοση κρατούσε 57 χρόνια, ενώ στα 27 του άφησε πίσω του τον Telmo Zarra (251 γκολ) για να γίνει ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του Ισπανικού Πρωταθλήματος «σπάζοντας» ρεκόρ 59 ετών. Μετά από 1, 8, 17, 16, 38, 47, 53, 73, 60, 41, 58, 41, 54, 45, 51, 31 και 10 γκολ κατά σειρά από το 2005 έως σήμερα σε όλες τις διοργανώσεις, με αμέτρητα ρεκόρ και βραβεία με το τέρμα του στο 3-0 επί της Valladolid έφτασε τα 644 (451 στην La Liga) με την φανέλα της Barcelona και κατέρριψε το μυθικό ρεκόρ του Pele με την Santos για τα περισσότερα τέρματα στην ιστορία του ποδοσφαίρου με μία ομάδα.
Αυτή τη στιγμή για να τον ξεπεράσει κάποιος θα πρέπει να βάζει τουλάχιστον 43 γκολ κάθε χρόνο επί μια δεκαπενταετία στην σειρά με την ίδια ομάδα και φανταστείτε πως μέχρι το τέλος της σεζόν ο Messi θα το έχει διευρύνει κιόλας. Εκτός από την ικανότητα στο σκοράρισμα το μυστικό για να καταρριφθεί ξανά αυτή η επίδοση μάλλον είναι η αγάπη για μία και μόνο φανέλα. Αυτή ήταν που κράτησε τον Messi στην Barcelona το καλοκαίρι παρά τις απαράδεκτες συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί και όπως έχει πει ο Pele, η αγάπη του για την Santos ήταν ο λόγος που δεν έπαιξε ποτέ στην Ευρώπη.
Αφήστε μια απάντηση