Ελλείψει αγωνιστικής δράσης λόγω κορονοϊού η είδηση των ημερών στο NBA είναι η πρόσληψη του Arturas Karnisovas στην θέση του διοικητικού ηγέτη των Chicago Bulls, με τον Λιθουανό να αναλαμβάνει μια αποστολή που θεωρείται από πολλούς ακατόρθωτη.

Ένας από τους πλέον ανερχόμενους παράγοντες του NBA λοιπόν καλείται να αλλάξει την νοοτροπία μιας ομάδας που εδώ και παραπάνω από 20 χρόνια σαμποτάρει η ίδια τα σχέδια της. Μετά από πέντε χρόνια ως διεθνής scouter των Houston Rockets ο Karnisovas τον Ιούλιο του 2013 έγινε βοηθός General Manager στους Denver Nuggets και όταν το 2017 ο Tim Connelly προήχθη από General Manager σε President of Basketball Operations του έδωσε την θέση του. Την τελευταία τριετία συνέθεταν ένα από τα πιο ικανά διοικητικά δίδυμα μέχρι που παρουσιάστηκε η ευκαιρία στον Λιθουανό να ανελιχθεί περαιτέρω.

Έτσι δέχτηκε την πρόταση που του έκαναν οι Bulls για να γίνει Executive Vice President of Basketball Operations. Κατά την παρουσίαση του μάλιστα δεν δίστασε να δηλώσει πως ο απώτερος στόχος του είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Σε πρώτη φάση πάντως τόνισε πως αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η εξέλιξη των νεαρών ταλαντούχων παικτών που διαθέτει η νέα του ομάδα, καθώς μέσα από την αξιοποίηση τους θα γίνει το πρώτο βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Καλά κι ωραία τα είπε καθότι την δουλειά του την ξέρει, αλλά το ερώτημα είναι ποια είναι η άποψη του Jerry Reinsdorf για όλα αυτά.

Μα θα πει κανείς πως για να συμφώνησαν να συνεργαστούν είναι αυτονόητο πως υπάρχει ταύτιση απόψεων. Για τον ιδιοκτήτη των Bulls όμως τίποτα δεν είναι αυτονόητο και αν ο Karnisovas πιστεύει πως θα του αλλάξει μυαλά στην πορεία τότε μάλλον δεν ξέρει που έχει μπλέξει. Ως φιλόδοξος παράγοντας αποδέχτηκε την πρόκληση της αναμόρφωσης μιας ιστορικής ομάδας, όμως στο Chicago τα πράγματα γίνονται με τον τρόπο του 83χρονου Reinsdorf. Άλλωστε το ποιος κάνει κουμάντο φαίνεται και από τον τίτλο του Λιθουανού. Είναι Executive Vise President γιατί President of Basketball Operations είναι ο γιος του αφεντικού, Michael Reinsdorf.

Επίσης γνωστός ως ο άνθρωπος που πέρυσι τέτοια εποχή έλεγε πως η σκληρή κριτική που ασκείται στην διοίκηση της ομάδας είναι άδικη και πως υπάρχει καλό πλάνο για την ανάκαμψη της. Μετά την 3η καταστροφική σεζόν στην σειρά αυτός που πήρε χαμπάρι πως κάτι πρέπει να αλλάξει ήταν ο John Paxson, τον οποίο αντικατέστησε ο Karnisovas. Αν δεν αποφάσιζε να παραιτηθεί τόσο ο ίδιος όσο και ο πρώην πλέον General Manager των Bulls, Gar Forman, που απολύθηκε άμεσα από τον Λιθουανό, θα συνέχιζαν κανονικά στα πόστα τους και οι ιδιοκτήτες της ομάδας δεν θα είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα.

Αυτή ακριβώς είναι η δύσκολη αποστολή για τον Karnisovas. Πως θα τα βγάλει πέρα με τους ανθρώπους που έκαναν τους Bulls να συναγωνίζονται τους New York Knicks για τον τίτλο της χειρότερης ομάδας του NBA σε διοικητικό επίπεδο. Το εύκολο συμπέρασμα θα ήταν να υποθέσει κάποιος πως δεν επιλέγουν τους σωστούς συνεργάτες και ότι κακώς τους έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη. Αντίθετα όμως εδώ και πάρα πολλά χρόνια τα πρόσωπα που είχε δίπλα του ο Jerry Reinsdorf ήταν τα ιδανικά για να εφαρμόσουν την σχεδόν δικτατορική λογική του και τον νούμερο ένα νόμο του. Οι προπονητές και εδικά οι παίκτες δεν έχουν λόγο, κάθε επιτυχία πιστώνεται αποκλειστικά στην διοίκηση και πάνω απ’ όλα κανένας μα κανένας δεν του παίρνει λεφτά.

Φανταστείτε πως δεν ήθελε να δώσει μεγάλο συμβόλαιο ούτε στον Michael Jordan, αλλά τελικά υπέκυψε μόνο και μόνο επειδή ο «Air» ήταν αυτός που ήταν. Ακόμα και όταν οι Bulls βρίσκονταν καθ’ οδόν για την κατάκτηση του δεύτερου three-peat τους το 1998, παίκτες και προπονητές ήταν σε πόλεμο με την διοίκηση. Βλέπετε πλέον ο αείμνηστος Jerry Krause, που τότε ήταν ο General Manager της ομάδας, έλεγε ανοιχτά στις εφημερίδες πως η επιτυχία του Chicago δεν οφείλεται στους παίκτες και τον προπονητή, αλλά ανήκει στους παράγοντες που τους επέλεξαν. Ασχέτως αποτελέσματος είχε ήδη αποφασίσει την αντικατάσταση του Phil Jackson από τον Tim Floyd, που δεν είχε δουλέψει ποτέ ξανά στο NBA και την διάλυση της ομάδας με σκοπό να εμπιστευτεί νεότερους παίκτες.

Κάπως έτσι οδήγησε τον Jordan στο να αποσυρθεί για δεύτερη φορά και τον Scottie Pippen να ζητήσει ανταλλαγή, καθώς ήξερε πως δεν πρόκειται να πάρει το πλουσιοπάροχο συμβόλαιο που ζητούσε (σ.σ. πήγε στους Rockets με έξι φορές μεγαλύτερο μισθό). Τι έκανε μετά από όλα αυτά ο Krause; Μια τρύπα στο νερό. Οι επόμενες τέσσερις σεζόν ήταν οι χειρότερες στην ιστορία των Bulls, ο Floyd απολύθηκε στο ξεκίνημα της 4ης και σύντομα ο Krauze τον ακολούθησε, αφού το πλάνο «τόπο στα νιάτα» απέτυχε παταγωδώς γιατί οι επιλογές που έκανε στο draft ήταν η μία χειρότερη από την άλλη. Ειδικά αυτές στο draft του 2001, όπου πίστευε πως θα φτιάξει ονειρικό δίδυμο ψηλών με δύο παίκτες που έρχονταν κατευθείαν από το high school.

Πήρε στο νούμερο τέσσερα τον Eddy Curry και έδωσε στους Los Angeles Clippers τον Elton Brand (νούμερο ένα στο draft του 1999 και rookie της χρονιάς το 2000 μαζί με τον Steve Francis των Rockets) για να αποκτήσει τον Tyson Chandler, τον οποίο είχαν επιλέξει στο νούμερο δύο. Τουλάχιστον ο αντικαταστάτης του, που ήταν ο παλιός παίκτης των Bulls και βασικός point guard στα πρώτα τρία πρωταθλήματα τους (1991, 1992, 1993), John Paxson, έκανε σαφώς καλύτερες επιλογές και έτσι μπόρεσε να αναμορφώσει την ομάδα σε χρόνο ρεκόρ μέσω του draft. Ανέλαβε τα καθήκοντα του τον Απρίλιο του 2003, πήρε στο νούμερο εφτά εκείνη την χρονιά τον Kirk Hinrich, διάλεξε στο νούμερο τρία τον Ben Gordon το 2004 και απέκτησε με ανταλλαγή από τους Phoenix Suns για «ψίχουλα» τον Luol Deng (νούμερο εφτά).

Αυτοί οι τρεις μαζί με τον Andres Nocioni (αποκτήθηκε ως free agent προερχόμενος από την Ισπανία και την Taugres) αποτέλεσαν το 2005 τους πρωταγωνιστές της επιστροφής στα playoffs για πρώτη φορά μετά το 1998. Με τον Scott Skiles στον πάγκο που εν τω μεταξύ είχε αποκτήσει την φήμη ενός εκ των πιο σκληρών προπονητών στο NBA, καθώς απαιτούσε απόλυτη πειθαρχία όλα πήγαιναν καλά μέχρι που πολύ σύντομα ο Paxson έθεσε ως στόχο το πρωτάθλημα. Προκειμένου να τον υλοποιήσει και μάλιστα άμεσα επέλεξε στο νούμερο δύο στο draft του 2006 τον LaMarcus Aldridge και τον έδωσε κατευθείαν στους Portland Trail Blazers χωρίς αξιόλογα ανταλλάγματα, έστειλε τον Chandler στους Hornets για να γίνει ο παίκτης που ξέρουμε σήμερα και έπεισε τον Reinsdorf να δαπανήσει 60 εκατομμύρια δολάρια για να υπογράψει τον Ben Wallace.

Τι πέτυχε; Να χαλάσει την χημεία της ομάδας του που μετά από τρεις συνεχόμενες παρουσίες της στα playoffs έμεινε εκτός το 2008. Ο Wallace δεν ταίριαξε ποτέ στην φιλοσοφία των Bulls και δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με τον Skiles, οπότε αποχώρησαν και οι δύο. Ο Paxson απέλυσε τον Skiles μετά το κακό ξεκίνημα στην σεζόν και στα μέσα της έστειλε με ανταλλαγή τον Wallace στους Cleveland Cavaliers. Παρόλα αυτά η τύχη του «χαμογέλασε». Είχε βρει ήδη τον επόμενο βασικό τους center στο πρόσωπο του Joakim Noah (νούμερο εννιά στο draft του 2007) και στο draft του 2008 επέλεξε στο νούμερο ένα τον Derrick Rose (σ.σ. το Chicago είχε μόλις 1.7% πιθανότητες να βρεθεί στο νούμερο ένα). Ταυτόχρονα έδωσε την δουλειά του προπονητή στον Vinny Del Negro, ο οποίος επανέφερε άμεσα την ομάδα στα playoffs.

Ο Reinsdorf ήταν τόσο ευχαριστημένος από όλα αυτά που τον Απρίλιο του 2009 έκανε τον Paxson Vice President of Basketball Operations και αυτός με την σειρά του προήγαγε τον Forman σε General Manager. Ο Del Negro ήθελε να παίξει γρήγορα και επιθετικά κάτι που προϋπόθετε ελευθερία κινήσεων για τους παίκτες και φυσικά ήταν ενάντια στα όσα ζητούσε η διοίκηση, που αρνήθηκε να καλύψει την απαίτηση του Gordon για maximum συμβόλαιο και τον άφησε να πάει ως ελεύθερος στους Detroit Pistons παρότι ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας. Έτσι το 2010 ο Paxson ήρθε σε σύγκρουση με τον Del Negro και μάλιστα πιάστηκαν στα χέρια διαφωνώντας για τον χρόνο συμμετοχής του τραυματία τότε Noah.

Κατά πολλούς αυτή ήταν η αφορμή που έψαχνε για να τον διώξει. Οι Bulls δεν έκαναν πολλές νίκες, αλλά έμπαιναν στα playoffs και ήταν ανταγωνιστικοί δείχνοντας πως μπορούν να εξελιχτούν σε καλή ομάδα. Η διοίκηση τους όμως δεν είχε σκοπό να περιμένει, οπότε απέλυσε τον Del Negro και έφερε στην θέση του τον Tom Thibodeau. Η παλαιών αρχών για τα σημερινά δεδομένα του NBA φιλοσοφία του ταίριαξε απόλυτα με αυτή των αφεντικών του και δίνοντας έμφαση στην άμυνα οι Bulls το 2011 είχαν το καλύτερο ρεκόρ (62-20) και έφτασαν μέχρι τους τελικούς της Ανατολής.

Με τον Rose να γίνεται ο νεαρότερος MVP στην ιστορία του NBA, τον Deng και τον Noah να εξελίσσονται σε All-Star παίκτες, τον Carlos Boozer (είχε αποκτηθεί με συμβόλαιο 75 εκατομμυρίων, αφού το Chicago δεν ασχολήθηκε καν με τους free agents που ζητούσαν 100 και πάνω) και την προσθήκη του βετεράνου πια Richard Hamilton θεωρούσαν πως ήταν έτοιμοι να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα. Τα σοβαρά προβλήματα τραυματισμών που αντιμετώπισε ο Rose τα επόμενα χρόνια θα μπορούσαν να τους έχουν διαλύσει, όμως ο Thibodeau, παρά τα εμπόδια που του έβαζε η διοίκηση, τους διατήρησε ανταγωνιστικούς και με βλέψεις πρωταθλητισμού.

Το 2013 οι Bulls άφησαν ελεύθερο τον Hamilton γιατί τα 15 εκατομμύρια δολάρια που τους στοίχιζε κάθε χρόνο ήταν πολλά για τα όσα μπορούσε να δώσει στο παρκέ, δεν έκαναν καν πρόταση ανανέωσης στον Deng που ζητούσε συμβόλαιο αντάξιο της προσφοράς του και τον έδωσαν με ανταλλαγή στους Cavaliers στα μέσα της σεζόν 2013/14, ενώ στο τέλος της έλυσαν την συμφωνία τους και με τον Boozer με αφορμή πάλι τις υψηλές οικονομικές απολαβές του. Βλέπετε είχαν έτοιμους σαφώς πιο φθηνούς διαδόχους. Τον Jimmy Butler που ήταν η επιλογή τους στο νούμερο 30 στο draft του 2011, τον Nikola Mirotic (νούμερο 23) που είχαν αποκτήσει στο ίδιο draft μέσω ανταλλαγής για το τίποτα και τον Pau Gasol που στα 34 του έπαιζε για εφτά εκατομμύρια το χρόνο και απέδιδε για 20.

Έτσι λοιπόν το 2015 ο Thibodeau έχοντας υγιή στο μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν τον Rose, μετέτρεψε τον Butler σε All-Star και επόμενο ηγέτη των Bulls και τους οδήγησε στα playoffs για 5η συνεχόμενη χρονιά φτάνοντας μάλιστα τις 50 νίκες στην κανονική περίοδο. Παρότι το Chicago είχε αποτελέσει μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς και έδειχνε ικανό για πολλά πράγματα, ο Thibodeau βρισκόταν σε κόντρα με τον Forman και τον Paxson οι οποίοι του χρέωσαν τον αποκλεισμό από τους Cavaliers στον δεύτερο γύρο της postseason. Μπορεί να ήταν ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία της ομάδας μετά τον Phil Jackson, αλλά απολύθηκε με την δικαιολογία πως έπαιζε πολύ αμυντικά.

Μετά την απομάκρυνση του από τον πάγκο ο Paxson, ο Forman και ο Jerry Reinsdorf έσπευσαν να μιλήσουν για αναγκαία αλλαγή φιλοσοφίας και να τονίσουν πως οι Bulls οφείλουν να αγωνίζονται επιθετικά βάσει της ιστορίας τους λέγοντας μέσες άκρες πως εφόσον ο Thibodeau δεν τους οδήγησε στην κατάκτηση του τίτλου δεν πέτυχε και πολλά. Ακολουθώντας την προσφιλή τακτική τους είχαν ήδη συμφωνήσει με τον αντικαταστάτη του κατά την διάρκεια της σεζόν και έδωσαν πενταετές συμβόλαιο τον Fred Hoiberg με τον οποίο υποτίθεται πως θα έπαιζαν σύγχρονο μπάσκετ. Αντί για αυτό έμειναν εκτός playoffs και έκαναν σαρωτικές αλλαγές στο ρόστερ τους.

Έστειλαν τον Rose με ανταλλαγή στους Knicks, δεν ανανέωσαν το συμβόλαιο του Noah που πήγε κι αυτός στη Νέα Υόρκη, έκαναν το ίδιο με τον Gasol, αποφάσισαν να επενδύσουν στον Butler και του πρόσφεραν επέκταση 95 εκατομμυρίων δολαρίων, απέκτησαν τον Dwyane Wade με διετή συμφωνία αξίας 47 εκατομμυρίων και έδωσαν άλλα 28 επίσης για δύο χρόνια στον Rajon Rondo. Τι πέτυχαν; Να δημιουργήσουν το απόλυτο τρελοκομείο. Ο Rondo δεν γούσταρε τον Butler και τον Wade επειδή έκαναν κουμάντο στα αποδυτήρια και τον είχαν αφήσει στην απέξω, ενώ υποστήριζε πως εξαιτίας τους δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο παρκέ.

Έτσι όταν οι δυο τους έβγαλαν στην σέντρα τους νεαρότερους συμπαίκτες τους και δήλωσαν δημόσια πως η απόδοση τους ευθύνεται για την κακή πορεία της ομάδας, πέρασε στην αντεπίθεση και απάντησε πως αν κάποιος είναι υπεύθυνος για αυτή την κατάσταση είναι οι ηγέτες της. Τελικά τα βρήκε μαζί τους και τάχτηκε με το μέρος τους με αποτέλεσμα να τιμωρηθούν και οι τρεις με πρόστιμο, κάτι που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Ο Butler είπε έξω από τα δόντια πως η διοίκηση των Bulls κατασκοπεύει τους παίκτες στα αποδυτήρια και προειδοποίησε τους συμπαίκτες του πως δεν θα πρέπει να μιλάνε μπροστά στο προπονητικό επιτελείο και ειδικά στον Randy Brown (ο αναπληρωματικός point guard του Chicago στο δεύτερο three-peat) γιατί οτιδήποτε λένε μεταφέρεται στον Forman.

Επίσης υποστήριξε πως ο GM των Bulls συλλέγει πληροφορίες για τους παίκτες και τις χρησιμοποιεί εναντίον τους όποτε τον συμφέρει για να κερδίσει τις εντυπώσεις τονίζοντας πως είναι πιστός μόνο στους ιδιοκτήτες της ομάδας. Ο Wade με τον Rondo ήταν υπέρ των θέσεων του και τελικά μετά το τέλος της σεζόν είδαν και οι τρεις την πόρτα της εξόδου. Ο Butler πήρε ανταλλαγή για τους Minnesota Timberwolves ώστε να τεθεί ξανά υπό τις οδηγίες του Thibodeau, ο Rondo αποδεσμεύτηκε και το πανάκριβο συμβόλαιο του Wade εξαγοράστηκε. Όσο για τον Hoiberg, υπό αυτές τις συνθήκες κατάφερε να βάλει τους Bulls στα playoffs το 2017 και μάλιστα να προηγηθεί και 2-0 απέναντι στους Celtics προτού τραυματιστεί ο Rondo και η ομάδα καταρρεύσει.

Εφόσον ξέμεινε από καλούς παίκτες η κατάσταση ήταν δύσκολη. Το 2018 ο Zach LaVine που ήρθε ως αντάλλαγμα για τον Butler υπέστη ρήξη χιαστού και τέθηκε εκτός μάχης, ενώ ο Mirotic μετά την μπουνιά που δέχτηκε από τον Bobby Portis στην προπόνηση ζήτησε να φύγει και πήγε με ανταλλαγή στους New Orleans Pelicans στα μέσα της σεζόν. Ό,τι καλύτερο δηλαδή για την διοίκηση των Bulls που λέγεται πως το περιστατικό με τον Portis την βόλεψε, αφού ήθελε να ξεφορτωθεί τα 12.5 εκατομμύρια δολάρια που έδινε κάθε χρόνο στον Mirotic. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς ο Jerry Reinsdorf αρνήθηκε αρχικά να δώσει στον LaVine τα 80 εκατομμύρια δολάρια που ζητούσε για να ανανεώσει το συμβόλαιο του επειδή αμφέβαλε αν τα αξίζει και όταν του τα πρόσφεραν οι Sacramento Kings αναγκάστηκε να το κάνει για να μην τον χάσει.

Με όλα αυτά τα ανοικτά μέτωπα το Chicago είχε ρεκόρ 27-55 και την επόμενη σεζόν ξεκίνησε με 19 ήττες στα πρώτα 24 παιχνίδια. Ο Hoiberg απολύθηκε ως ακατάλληλος και ο Jim Boylen, που πήρε την θέση του, με την σύμφωνη γνώμη της διοίκησης εφάρμοσε στρατιωτική πειθαρχία. Δίωρες διπλές προπονήσεις υψηλής έντασης και σκληρή γλώσσα κατά των παικτών, οι οποίοι απείλησαν πως θα κατέβουν σε απεργία. Φυσικά υπό αυτές τις συνθήκες η κατάσταση δεν βελτιώθηκε. Παρά το 22-60 ο Boylen μονιμοποιήθηκε ως πρώτος προπονητής και τα προβλήματα συνεχίστηκαν.

Ήρθε σε κόντρα με τον LaVine, αφού του έκανε διάφορα καψόνια στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν και έφτασε τον Lauri Markkanen σε σημείο να αφήσει να εννοηθεί πως αν τα πράγματα στην ομάδα δεν αλλάξουν θα ζητήσει να φύγει. Βλέπετε ο Φινλαδνός (επιλογή των Tinberwolves στο νούμερο εφτά στο draft του 2017 που συμπεριλήφθηκε στα ανταλλάγματα για τον Butler) στην 3η του χρονιά στο NBA αντί να πηγαίνει προς τα εμπρός πήγε προς τα πίσω με τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκε. Ο Boylen του ζητούσε αν είναι εφικτό να σουτάρει μόνο τρίποντα αγνοώντας τις πολύπλευρες δυνατότητες του, οι οποίες αναμενόταν να τον μετατρέψουν σε έναν από τους καλύτερους power forward του NBA και όπως είναι φυσικό ήταν εξαιρετικά δυσαρεστημένος επειδή εμπόδιζε την εξέλιξη του.

Ο Karnisovas με κάποιο τρόπο θα πρέπει να συμμαζέψει όλο αυτό το χάος. Το μόνο που λειτουργεί σωστά στους Bulls είναι το scouting, καθώς έχουν δημιουργήσει παράδοση με τις καλές επιλογές τους στο draft που συνεχίστηκαν την τελευταία διετία με τον Wendell Carter Jr. (νούμερο εφτά το 2018) και τον Coby White (νούμερο εφτά πέρυσι). Με αυτούς τους δύο να είναι 20 ετών, τον Markkanen να κοντεύει 23 και τον LaVine να είναι 25 το Chicago διαθέτει έναν από τους πιο νεαρούς και ταλαντούχους «κορμούς» στο NBA, αλλά το player development που θέλει ο Λιθουανός δεν μπορεί να γίνει κάτω υπό συνθήκες με τις οποίες οι παίκτες δεν είναι ευχαριστημένοι.

Η απόλυση του Forman ήταν αναμενόμενη μετά από όλα αυτά που είχαν γίνει, με τον Karnisovas να κάνει λόγο για διαφορά φιλοσοφίας. Από τις επόμενες επιλογές του θα φανεί κατά πόσο περνάει ο λόγος του. Η λογική λέει πως ο General Manager που θα προσλάβει θα είναι της εμπιστοσύνης του, ενώ για το σύγχρονο μπάσκετ που πιστεύει πως πρέπει να παίξουν οι Bulls θα πρέπει να αναζητήσει και καινούργιο προπονητή. Με τον Reinsdorf όμως ποτέ κανείς δεν ξέρει και από την στιγμή που ο Paxson απλά άλλαξε ρόλο και έγινε Senior Advisor of Basketball Operations το έργο του Λιθουανού το λες και mission impossible.

Μπορεί να σας ενδιαφέρει