Κι όμως το είδαμε κι αυτό. Την Γερμανία να μην περνάει την φάση των ομίλων του World Cup για πρώτη φορά στην ιστορία της και να χάνει το κρίσιμο παιχνίδι δεχόμενη γκολ στις καθυστερήσεις. Βέβαια ακόμα και αν κρατούσε ανέπαφη την εστία της πάλι θα αποκλειόταν από την συνέχεια της διοργάνωσης, αλλά ποιος μπορούσε να φανταστεί πως δεν θα έβαζε το ένα γκολ που χρειαζόταν για να κερδίσει έναν σαφώς υποδεέστερο και σχεδόν αδιάφορο βαθμολογικά αντίπαλο ώστε να πάρει την πρόκριση;
Κάτι τέτοιο για τα δικά της δεδομένα έως τώρα ήταν ανήκουστο. Η ομάδα που τόσες και τόσες φορές είχε βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, όμως πάντα στο τέλος κατάφερνε να ανατρέψει την εις βάρος της κατάσταση, είδε τη Νότια Κορέα, που έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα θα έπαιρνε το “εισιτήριο” για τους “16” μόνο αν η Σουηδία έχανε από το Μεξικό, να σκοράρει στο 90’+3′ και στο 90’+6′ και να την κερδίζει 2-0 αναγκάζοντας την να παραδώσει από πολύ νωρίς το στέμμα της Παγκόσμιας Πρωταθλήτριας.
Από τη στιγμή λοιπόν που το σκορ ήταν 3-0 υπέρ των Σουηδών 15 λεπτά πριν από τη λήξη της αναμέτρησης η νίκη επί της Γερμανίας δεν θα ωφελούσε σε τίποτα τους Νοτιοκορεάτες, αλλά εφόσον τους δόθηκε η ευκαιρία την τιμώρησαν. Το ίδιο είχαν κάνει τόσο οι Μεξικάνοι όσο και η Σουηδία άσχετα αν έχασε με γκολ στο πέμπτο λεπτό των καθυστερήσεων. Οι Γερμανοί σε κανένα από τα τρία παιχνίδια δεν ήταν χειρότεροι από τους αντιπάλους τους, όμως δεν έπαιξαν σαν Γερμανοί. Δεν είχαν την ψυχραιμία που τους χαρακτηρίζει και τους έχει βοηθήσει να κάνουν αμέτρητες ανατροπές, παραδέχτηκαν πως υποτίμησαν τις ομάδες που αντιμετώπισαν, ήταν απρόσεκτοι στην άμυνα, είχαν ανούσια υπεροχή στην επίθεση και όπως αποδείχτηκε δεν διέθεταν την κατάλληλη στρατηγική.
Δεν θορυβήθηκαν από την πρώτη ήττα
Απέναντι στο Μεξικό επέμεναν να κάνουν μόνιμα επίθεση από την δεξιά πλευρά με τον Jerome Boateng να ανεβάζει τη μπάλα μέχρι το κέντρο, να την δίνει στον προωθημένο Joshua Kimmich και αυτός με την σειρά του να προσπαθεί να βρει τον Timo Werner που έκανε κίνηση στην πλάτη της άμυνας. Με το δεξί back τους να βρίσκεται στην αντίπαλη περιοχή και τον έναν κεντρικό αμυντικό τους στην μεσαία γραμμή, χωρίς κανένας να τους καλύπτει στα μετόπισθεν, οι Γερμανοί ήταν ευάλωτοι στις αντεπιθέσεις. Μια λάθος πάσα αρκούσε ώστε το Μεξικό να βρεθεί σε θέση βολής έχοντας έναν παίκτη παραπάνω και τελικά σε μια τέτοια φάση πέτυχε το γκολ χάρη στο οποίο κέρδισε 1-0.
Η Γερμανία πανικοβλήθηκε και στο δεύτερο ημίχρονο “πολιόρκησε” χωρίς αποτέλεσμα την εστία του Guillermo Ochoa. Έκανε βιαστικές επιθέσεις χωρίς να έχει πλάνο για να διασπάσει την άμυνα των Μεξικάνων και έτσι είδαμε σέντρες που κατέληγαν στην απέναντι πλευρά, σουτ πάνω από τα δοκάρια και τη μπάλα να περνάει συνεχώς μπροστά από το τέρμα χωρίς κάποιο πόδι να μπορεί να την στείλει στα δίχτυα. Το ίδιο συνέβη από το πρώτο λεπτό στον αγώνα με την Σουηδία. Οι Γερμανοί βιάζονταν να σκοράρουν, αλλά δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν σωστούς συνδυασμούς στην επίθεση και στην άμυνα ο Boateng έτρεχε πάλι να μαζέψει τα ασυμμάζευτα γιατί κάθε φορά που χανόταν η μπάλα στο κέντρο, οι Σουηδοί έβγαιναν τετ-α-τετ με τον Manuel Neuer.
Με άλλα λόγια δεν άλλαξε τίποτα μετά την ήττα τους στο πρώτο παιχνίδι. Αν και ο Joachim Low άφησε εκτός ενδεκάδας τον Mesut Ozil και τον Sami Khedira ώστε η ομάδα του να γίνει πιο δραστήρια επιθετικά ακολούθησε πάλι την ίδια τακτική. Ο Boateng ανέβαινε στο κέντρο για να φτιάξει παιχνίδι και το κενό που άφηνε στην άμυνα δεν καλυπτόταν ποτέ, οπότε η Γερμανία δέχτηκε γκολ ξανά με τον ίδιο τρόπο (αντεπίθεση μετά από λάθος στην μεσαία γραμμή). Εφόσον ισοφάρισε γρήγορα επήλθε μια σχετική ηρεμία που οφειλόταν αποκλειστικά στον Toni Kroos, ο οποίος έκανε την καλύτερη εμφάνιση της καριέρας του και πέτυχε το νικητήριο τέρμα διαμορφώνοντας το τελικό 2-1 στο 90’+5′.
Λες και δεν την ενδιέφερε το αποτέλεσμα
Ύστερα από αυτή την επική νίκη οι Γερμανοί έλεγαν πως επέστρεψαν και είναι έτοιμοι να πάρουν την πρόκριση κερδίζοντας τη Νότια Κορέα, αλλά μέσα στο γήπεδο δεν υποστήριξαν τα λεγόμενα τους με την εικόνα που παρουσίασαν. Ο Low άφησε στον πάγκο τον Thomas Muller και τον Julian Draxler που δεν είχαν βοηθήσει στα προηγούμενα παιχνίδια και επανέφερε τον Ozil και τον Khedira στο αρχικό σχήμα, ενώ έδωσε την θέση του τιμωρημένου Boateng, που είχε αποβληθεί με κόκκινη κάρτα στην αναμέτρηση με την Σουηδία, στον Niklas Sule. Η Γερμανία αντιμετώπισε μεν αποτελεσματικά τις ταχύτατες αντεπιθέσεις των Νοτιοκορεατών, όμως στην επίθεση ήταν νωθρή όπως και στο πρώτο ημίχρονο της πρεμιέρας με το Μεξικό.
Μπορούσε να προκριθεί ακόμα και πρώτη από τον όμιλο αν κέρδιζε με ένα γκολ παραπάνω απ’ ότι θα επικρατούσαν οι Σουηδοί των Μεξικάνων, αλλά έπαιζε σαν είχε περάσει ήδη στην επόμενη φάση. Λες και δεν την ενδιέφερε το αποτέλεσμα ένα πράγμα. Με νίκη του Μεξικού της αρκούσε η ισοπαλία για να βρεθεί στους “16”, όμως όσο κανένας από τους άλλους δύο διεκδικητές δεν σκόραρε θα έπρεπε να κερδίσει οπωσδήποτε για να πάρει την πρόκριση. Ακόμα και όταν η Σουηδία πέτυχε τρία τέρματα μέσα σε 20 λεπτά στο δεύτερο μέρος οι Γερμανοί δεν ανέβασαν την απόδοση τους. Γυρνούσαν την μπάλα γύρω γύρω από την αντίπαλη περιοχή χωρίς να απειλούν σοβαρά τις περισσότερες φορές, αλλά όσο περνούσε η ώρα και το ένα γκολ που χρειάζονταν για να προκριθούν δεν ερχόταν τους έλουζε κρύος ιδρώτας.
Πανικοβλήθηκαν ξανά και άρχισαν να το ψάχνουν με κάθε τρόπο χωρίς όμως και πάλι να έχουν ένα πλάνο για το πως θα το πετύχουν. Οι ατομικές ενέργειες τους δεν κατέληγαν πουθενά και οι ελάχιστες ευκαιρίες που έκαναν προήλθαν από κεφαλιά μετά από σέντρα. Το χειρότερο ήταν πως όταν έχαναν τη μπάλα δεν έκαναν τίποτα για να την πάρουν πίσω. Περίμεναν από τον Neuer και τους δύο παίκτες που έμεναν στην άμυνα, αφού όλοι οι άλλοι είχαν προωθηθεί για το γκολ της πρόκρισης, να ανακόψουν τις αντεπιθέσεις της Νότιας Κορέας και ακόμα και όταν γινόταν αυτό κανείς δεν πήγαινε να την πάρει για να την φέρει στην επίθεση. Έτσι αντί να φτάσουν οι ίδιοι κοντά στο γκολ έφτασαν και το έβαλαν οι Νοτιοκορεάτες.
Έλειπαν τα “φρέσκα” πόδια
Αν το καλοσκεφτεί κανείς η Γερμανία προκάλεσε το μεγαλύτερο στραπάτσο της ιστορίας της από μόνη της. Οι παίκτες της ανέλαβαν την πλήρη ευθύνη και όλοι παραδέχτηκαν πως δεν άξιζαν να βρεθούν στην επόμενη φάση έτσι όπως έπαιξαν, πιστοποιώντας πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας τους ήταν η αγωνιστική της συμπεριφορά. Έδειξε να βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην ποιότητα των πιο παλιών παικτών της οι περισσότεροι όμως από τους οποίους δεν έκαναν καλή σεζόν με τους συλλόγους τους φέτος. Ο Neuer προερχόταν από απραξία μηνών λόγω τραυματισμού, ο Boateng και ο Ozil επίσης αντιμετώπισαν προβλήματα, ο Marco Reus μόλις είχε επιστρέψει από πολύμηνη απουσία, ο Mats Hummels είχε μια προβληματική χρονιά στην Bayern Munich, ο Draxler αγωνίστηκε ελάχιστα με την Paris Saint-Germain και ο Muller συνέχισε να βρίσκεται σε κάθετη πτώση.
Ο Low με εξαίρεση τον Werner δεν έδωσε ευκαιρίες στους νεαρότερους παίκτες του και ίσως θα έπρεπε να το κάνει, αφού εκτός από τον Reus όλοι οι παραπάνω, όπως και ο Khedira, ήταν βασικοί πριν από δύο χρόνια στο Euro της Γαλλίας, όπου η εμφανώς κουρασμένη και αργή Γερμανία είχε συρθεί με το ζόρι μέχρι τα ημιτελικά. Ο Julian Brandt κάθε φορά που έμπαινε αλλαγή έδειχνε να είναι πιο ψύχραιμος από όλους τους συμπαίκτες του και σημάδεψε το δοκάρι τόσο απέναντι στο Μεξικό όσο και κόντρα στην Σουηδία, ενώ ο Leon Goretzka, που ξεκίνησε βασικός στην αναμέτρηση με τη Νότια Κορέα χωρίς να έχει αγωνιστεί καθόλου στα δύο προηγούμενα παιχνίδια, ήταν αυτός που έφτασε πιο κοντά από όλους στο γκολ.
Επίσης ο Marc-Andre ter Stegen θα μπορούσε να έχει έστω μία ευκαιρία για να υπερασπιστεί την γερμανική εστία μετά την πολύ καλή σεζόν που έκανε με την Barcelona. Όσο για το κόψιμο του Leroy Sane από το World Cup μάλλον δεν αποδείχτηκε καλή κίνηση, αφού με την ταχύτητα του και την ικανότητα του τόσο στο σκοράρισμα όσο και στην δημιουργία ενδεχομένως θα μπορούσε να δώσει κάποιες λύσεις στην επιθετική δυστοκία των Γερμανών, που έκαναν 72 σουτ (τα περισσότερα με διαφορά από κάθε άλλη ομάδα στην φάση των ομίλων) και σκόραραν μόνο δύο φορές.
Η “κατάρα” που κατέρριψε το απόλυτο κλισέ
Πλέον αυτό που είχε πει μετά την ήττα της Αγγλίας από την Γερμανία στα πέναλτι στα ημιτελικά του World Cup το 1990 στην Ιταλία, ο Gary Lineker, παύει να ισχύει. Οι Γερμανοί μπορεί να κέρδιζαν πάντα στο τέλος, αλλά δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από την “κατάρα” που θέλει εδώ και τρία συνεχόμενα World Cup τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή να αποκλείεται στην φάση των ομίλων τερματίζοντας μάλιστα τελευταίος στον δικό του. Συνέβη στην Ιταλία το 2010 στη Νότια Αφρική, στην Ισπανία το 2014 στην Βραζιλία και φέτος στην Ρωσία ήταν η σειρά τους να την πατήσουν με τον ίδιο οδυνηρό τρόπο που συνήθιζαν να επικρατούν. Το απόλυτο ποδοσφαιρικό κλισέ λοιπόν καταρρίφθηκε. Ακόμα και οι Γερμανοί χάνουν τελικά στο τέλος.
Αφήστε μια απάντηση