Με την απόκτηση του Cristiano Ronaldo από την Real Madrid η Juventus θεωρούσε πως πρόσθεσε στο ρόστερ της τον παίκτη που θα έκανε την διαφορά και θα την οδηγούσε επιτέλους στην κατάκτηση του Champions League. Δύο χρόνια μετά αποδεικνύεται πως ο Πορτογάλος από μόνος του μπορεί να την διατηρήσει στην κορυφή της Serie A, αλλά χωρίς βοήθεια δεν είναι σε θέση να την φέρει σε αυτήν της Ευρώπης.
Έχοντας εγκαθιδρύσει την απόλυτη κυριαρχία της στο Campionato με εννιά συνεχόμενα πρωταθλήματα από το 2012 μέχρι σήμερα, η Juventus την τελευταία πενταετία έχει θέσει ως απόλυτο στόχο της το Champions League. Αφού ηττήθηκε στον τελικό της διοργάνωσης το 2015 από την Barcelona με 3-1 και το 2017 από την Real με 4-1, διαπίστωσε πως όσο παίζουν ο Ronaldo με τον Messi θα πρέπει να έχει έναν από τους δύο στην σύνθεση της για να στεφτεί πρωταθλήτρια Ευρώπης. Για καλή της τύχη το 2018, μετά από τρία συνεχόμενα Champions League με την Real, ο Πορτογάλος θέλησε να αλλάξει περιβάλλον και με περίπου 120 εκατομμύρια ευρώ μετακόμισε από την Μαδρίτη στο Τορίνο. Στα 33 του ο Ronaldo άξιζε σχεδόν 25 εκατομμύρια παραπάνω απ’ ότι τον αγόρασαν οι Ισπανοί το 2009 από την Manchester United και στην Ιταλία απέδειξε πως η «μπογιά» του θα περνάει για αρκετά χρόνια ακόμα.
Πέρυσι έβαλε 21 γκολ στο ρελαντί στην Serie A κι αυτό γιατί δεν χρειαζόταν να σκοράρει περισσότερο. Η Juventus πήρε το πρωτάθλημα με 11 βαθμούς διαφορά από τη Napoli και φανταστείτε πως στις τελευταίες εφτά αγωνιστικές έκανε μόνο μια νίκη. Αυτό που ένοιαζε τους πάντες στην Vecchia Signora ήταν να αποδώσει το 100% των δυνατοτήτων του στο Champions League. Όταν τον είδαν να ανατρέπει με τρία γκολ το 2-0 με το οποίο είχαν ηττηθεί στον πρώτο αγώνα της φάσης των «16» από την Atletico στην Μαδρίτη έτριβαν τα χέρια τους και πανηγύριζαν σαν τρελοί. Το 3-0 από το hat-trick του Ronaldo τους έδωσε την πρόκριση και μαζί την πεποίθηση πως ο Πορτογάλος θα καθαρίζει μόνος του από εκεί και πέρα. Στα προημιτελικά με τον Ajax άνοιξε το σκορ και στις δύο αναμετρήσεις, όμως μετά το 1-1 στο Άμστερνταμ η Juventus έχασε 2-1 στην έδρα της και αποκλείστηκε.
Η ήττα της θεωρήθηκε έκπληξη και την οδήγησε στο συμπέρασμα πως αυτό που θα πρέπει να κάνει είναι να αγοράσει τον 21χρονο πια Matthijs de Ligt, που έβαλε το γκολ που την πέταξε έξω από το Champions League, έναντι 85 εκατομμυρίων ευρώ. Πολύ σωστά έπραξε, αλλά ο πλέον ανερχόμενος κεντρικός αμυντικός παγκοσμίως δεν ήταν το μόνο που της έλειπε για να επανέλθει δριμύτερη στην διοργάνωση φέτος. Απέκτησε τους Aaron Ramsey και Adrien Rabiot ως ελεύθερους με πάρα πολύ καλούς μισθούς, αντάλλαξε τον Joao Cancelo που ήταν το βασικό της δεξί μπακ και ένας από τους καλύτερους παίκτες της με τον αναπληρωματικό δεξιό οπισθοφύλακα της Manchester City (Danilo), έφερε πίσω τον Gonzalo Higuain τον οποίο είχε πάρει από τη Napoli το 2017 πληρώνοντας 90 εκατομμύρια ευρώ και την περασμένη σεζόν τον είχε δώσει δανεικό σε Milan και Chelsea από όπου πέρασε και δεν ακούμπησε και πήρε και τον πολλά υποσχόμενο Τούρκο κεντρικό αμυντικό Merih Demiral από την Sassuolo έναντι 20 εκατομμυρίων.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Να παίζει φέτος χωρίς να καλύπτει κάποιος που ξέρει την θέση το δεξί άκρο της άμυνας της, με ανύπαρκτο κέντρο και στην επίθεση να περιμένει τα πάντα από τον Ronaldo. Με τις Inter, Atalanta και Lazio να παρουσιάζουν εξαιρετική εικόνα για τα δεδομένα τους ο ανταγωνισμός αυξήθηκε από το πουθενά και αν δεν ήταν ο Πορτογάλος ο τίτλος θα μπορούσε κάλλιστα να καταλήξει σε άλλα χέρια. Όταν η Serie A διεκόπη τον Μάρτιο λόγω κορονοϊού η Lazio βρισκόταν έναν βαθμό πίσω της και έπαιζε σαφώς καλύτερα. Ο μόνος λόγος που κέρδιζε η Juventus ήταν τα γκολ του Ronaldo, ο οποίος από την 14η μέχρι την 23η αγωνιστική σκόραρε 15 φορές. Μετά την επανέναρξη των αγωνιστικών δραστηριοτήτων σκόραρε σε έξι συνεχόμενα παιχνίδια βοηθώντας την να πετύχει τέσσερις σερί νίκες και να καπαρώσει τον τίτλο, τον οποίο πήρε με έναν βαθμό διαφορά από την Inter γιατί στις τελευταίες οκτώ αγωνιστικές υπέστη τέσσερις ήττες και έφερε δύο ισοπαλίες.
Τα 31 τέρματα με τα οποία ολοκλήρωσε την φετινή σεζόν στο Campionato τον έκαναν μόλις τον τρίτο παίκτη στην ιστορία των Bianconeri που ξεπερνάει τα 30 στο Ιταλικό Πρωτάθλημα σε μία χρονιά μετά τον Felice Borel (32 γκολ) το 1934 και τον John Hansen (30 γκολ) το 1952 και τον πρώτο με παραπάνω από 25 εδώ και 60 χρόνια. Για να πάρουν λοιπόν το πρωτάθλημα ο 35χρονος Πορτογάλος έπρεπε να καταγράψει μυθικές επιδόσεις. Στο Champions League πάλι έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα. Στην φάση των ομίλων χρειάστηκε να σημειώσει μόνο δύο γκολ προκειμένου η ομάδα του να κάνει πέντε νίκες και μια ισοπαλία και όταν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο στους «16» δήλωσε «παρών» για να την ξελασπώσει. Η Juventus έχασε 1-0 από την Lyon στο πρώτο παιχνίδι στην Γαλλία και εφόσον η ρεβάνς έγινε πεντέμιση μήνες μετά, έμοιαζε ακλόνητο φαβορί δεδομένου πως η αντίπαλος της καθόταν όλο αυτόν τον καιρό.
Κι όμως η Lyon άνοιξε γρήγορα το σκορ στο Τορίνο κάτι που σήμαινε πως οι Ιταλοί χρειάζονταν πλέον τρία γκολ για να προκριθούν. Ο Ronaldo έβαλε τα δύο και όλοι περίμεναν να βάλει και το τρίτο το οποίο δεν ήρθε ποτέ. Σούταρε από παντού, απείλησε με απευθείας εκτελέσεις φάουλ, πήρε κεφαλιές και όλες οι ευκαιρίες της Juventus προήλθαν από δικές του ενέργειες, αφού κανένας άλλος συμπαίκτης του δεν ήταν σε θέση να πάρει πρωτοβουλία. Ο αποκλεισμός σήμανε άμεσα την απομάκρυνση του Maurizio Sarri από τον πάγκο μόλις έναν χρόνο μετά την πρόσληψη του και την αντικατάσταση του από τον Andrea Pirlo, που μία εβδομάδα νωρίτερα είχε αναλάβει την δεύτερη ομάδα της Vecchia Signora. Η νέα «σφαλιάρα» στο Champions League ήταν θέμα προπονητή; Μπορεί και να ήταν. Άλλος ενδέχεται να περνούσε έστω την Lyon αλλά το θέμα είναι πως είτε με τον Antonio Conte, είτε με τον Massimiliano Allegri, είτε με τον Sarri, είτε με τον Pirlo, είτε με οποιωνδήποτε άλλο τεχνικό αυτή η Juventus δύσκολα θα έφτανε εκεί που ήθελε.
Μόνο με τον Ronaldo δεν υπήρχε περίπτωση να πάρει το Champions League ούτε φέτος ούτε καμία άλλη χρονιά. Ο Πορτογάλος για να κάνει την διαφορά θα έπρεπε για παράδειγμα να μπει σε μια ομάδα όπως αυτή του 2015 και να έχει δίπλα του στην επίθεση έναν παίκτη σαν τον Carlos Tevez, μεσαία γραμμή με την ποιότητα των Pirlo, Paul Pogba και Arturo Vidal, κεντρικό αμυντικό δίδυμο στα καλύτερα του σαν αυτό των Giorgio Chiellini-Leonardo Bonucci και τερματοφύλακα του επιπέδου του Gianluigi Buffon. Η Juventus όμως τον έφερε σε μία ομάδα που στην επίθεση τον σιγοντάρισαν ο 33χρονος Mario Mandzukic (πέρυσι) στην τελευταία από τις τέσσερις χρονιές που είχε συμπληρωματικό ρόλο στο Τορίνο, ο Higuain (φέτος) που έμεινε γιατί δεν τον ήθελε καμία άλλη ομάδα, ο Paulo Dybala που πέρυσι έκανε κάκιστη χρονιά και βγήκε στο σφυρί ενώ φέτος πήρε τα πάνω του μετά την διακοπή, ο Juan Cuadrado που φέτος έπαιζε δεξί μπακ, ο Douglas Costa και ο Federico Bernardeschi.
Για υποστήριξη και τροφοδοσία από το κέντρο ούτε λόγος, καθώς πρόκειται για την πιο αδύναμη γραμμή της. Εδώ και τέσσερα χρόνια ο Miralem Pjanic έχει αναλάβει να παίξει τον ρόλο του Pirlo και όσο καλός και να υπήρξε κατά διαστήματα, διαφορά δεν έκανε και γι’ αυτό παραχωρήθηκε στην Barcelona. Ο Blaise Matuidi σε μια τριετία έγραψε αμέτρητα χιλιόμετρα, βοήθησε σημαντικά ανασταλτικά και στα 33 του πάει να παίξει στις ΗΠΑ. Κατά τα άλλα Ramsey, Rabiot, Sami Khedira και Rodrigo Bentancur όλοι μαζί έναν μέσο υψηλού επιπέδου δεν κάνουν. Σε μια περίοδο που η Real κυριάρχησε στην Ευρώπη με τους Luka Modric, Toni Kroos και Casemiro μιμούμενη την Barcelona με τους Xavi, Andres Iniesta, Sergio Busquets και αργότερα τον Ivan Rakitic, η Juventus διέλυσε την δική της εξαιρετική μεσαία γραμμή πουλώντας Vidal και Pogba και όχι μόνο δεν διαθέτει κάποιον μέσο που να θεωρείται από τους καλύτερους στον κόσμο, αλλά δεν έχει έστω μερικούς που να μπορούν να κάνουν το κάτι παραπάνω μια φορά στο τόσο.
Στα μετόπισθεν αν εξαιρέσει κανείς την τραγελαφική ανταλλαγή του Cancelo με τον Danilo δύσκολα θα βρει κάτι μεμπτό. Πολλοί θα πουν πως δεν γίνεται να αντικαθιστάς τον Buffon με τον Wojciech Szczesny, όμως ο Πολωνός τα πηγαίνει περίφημα και ας μην θεωρείται τερματοφύλακας παγκόσμιας κλάσης. Μάλιστα αποτελεί παράδειγμα της λογικής που έχει η Juventus όσον αφορά την μεταγραφική ενίσχυση της. Είναι μια φθηνή λύση (μετά από δύο χρόνια δανεισμού στην Roma αποκτήθηκε το 2017 από την Arsenal έναντι 15 εκατομμυρίων ευρώ) που αποδίδει πολύ περισσότερα αναλογικά με αυτά που δαπανήθηκαν για την αγορά του. Τέτοιες υπήρξαν ο Pirlo (ελεύθερος), ο Vidal (10.5 εκατομμύρια ευρώ), ο Stephan Lichtsteiner (10 εκατομμύρια ευρώ), ο Pogba (ελεύθερος), ο Tevez (10 εκατομμύρια ευρώ), ο Fernando Llorente (ελεύθερος) και ο Patrice Evra (1.5 εκατομμύριο ευρώ), όμως ο νόμος της αγοράς ακόμα και στο ποδόσφαιρο είναι ένας. Ό,τι δίνεις παίρνεις και η Juventus με μια πανάκριβη μεταγραφή το χρόνο και ένα μάτσο ελεύθερους ή δανεικούς δεν γίνεται να έχει την ποιότητα άλλων μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων.
Στην πράξη λοιπόν έχει αποδειχτεί περίτρανα πως η μεταγραφική πολιτική που ακολουθεί η Juventus είναι αποτελεσματική εντός συνόρων, αλλά στο Champions League δεν φτουράει ούτε για αστείο. Έτσι όπως πάνε τα πράγματα όμως σε λίγο οι κινήσεις που κάνει δεν θα της είναι αρκετές ούτε στο Ιταλικό Πρωτάθλημα. Η Inter έχοντας στο τιμόνι της τους ανθρώπους που ξεκίνησαν την απόλυτη κυριαρχία των Bianconeri στην Serie A (τον Giuseppe Marotta στην θέση του Τεχνικού Διευθυντή και τον Antonio Conte σε αυτή του προπονητή), δημιουργεί μεθοδικά ένα σύνολο που αργά ή γρήγορα δεν αποκλείεται να βρεθεί σε θέση να τους εκθρονίσει.
Αφήστε μια απάντηση