Είχε την καλύτερη ομάδα βάσει απόδοσης; Την είχε! Έπαιξε καλό ποδόσφαιρο; Έπαιξε! Ήταν επάξια πρωταθλήτρια; Ήταν (και με το παραπάνω θα πούμε εμείς)! Παρόλα αυτά η Ιταλία πέρυσι έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης χωρίς να το περιμένει κανείς και ο αποκλεισμός της από το Μουντιάλ ήρθε για να επιβεβαιώσει τον κανόνα που λέει πως μόνο οι απρόσμενοι κάτοχοι του Euro δεν έχουν καταφέρει να προκριθούν στο επόμενο World Cup.

Τα 16 Euro που έχουν γίνει έχουν αναδείξει τέσσερις πρωταθλήτριες Ευρώπης που δεν εκπροσώπησαν την Γηραιά ήπειρο στο Παγκόσμιο Κύπελλο που ακολούθησε. Την πάλαι ποτέ Τσεχοσλοβακία το 1976 που δεν βρέθηκε στα γήπεδα της Αργεντινής το 1978, την Δανία το 1992 η οποία δεν ταξίδεψε στις ΗΠΑ το 1994 μένοντας οριακά έξω καθώς υστέρησε στην ισοβαθμία με την Ιρλανδία για την δεύτερη θέση του προκριματικού ομίλου, την Ελλάδα το 2004 που στον αντίστοιχο δικό της για το Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006 ήρθε 4η και τώρα την Ιταλία. Η Squadra Azzurra φυσικά και έχει σαφώς πολύ μεγαλύτερη ποδοσφαιρική παράδοση από τις άλλες τρεις χώρες, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν παύει να ανήκει στην συνομοταξία τους.

Εδώ και 16 χρόνια ή αν προτιμάτε μετά την κατάκτηση του World Cup το 2006 που συνέπεσε με το σκάνδαλο Calciopoli το ιταλικό ποδόσφαιρο διέρχεται μεγάλη κρίση. Οι ιταλικές ομάδες δεν πρωταγωνιστούν πλέον στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, η εθνική ομάδα θα είναι απούσα από το Μουντιάλ για δεύτερη συνεχόμενη διοργάνωση έχοντας αποκλειστεί στην φάση των ομίλων στις δύο προηγούμενες συμμετοχές της (2010, 2014) και η παραγωγή σπουδαίων παικτών έχει στερέψει για τα καλά. Επιτυχίες όπως η κατάκτηση του Champions League από την Milan (2007) και την Inter (2010), η παρουσία της Juventus σε δύο τελικούς (2015, 2017), αυτή των Nerazzurri σε αυτόν του Europa League (2020), της Ιταλίας στον τελικό του Euro το 2012 και ο περυσινός θρίαμβος στο Wembley αποτελούν απλά εξαιρέσεις.

Επί τρία συνεχόμενα χρόνια η Juventus αποκλείεται στους «16» του Champions League, η Inter γνώρισε τρεις σερί αποκλεισμούς στους ομίλους μέχρι να καταφέρει να φτάσει φέτος στους «16» όπου σταμάτησε η πορεία της, η Milan έπαιξε φέτος για πρώτη φορά στην διοργάνωση μετά το 2014 και αποκλείστηκε στους ομίλους και μιλάμε για τις τρεις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας στις οποίες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο ελάχιστοι Ιταλοί. Ποιοι είναι οι σπουδαιότεροι διεθνείς αυτή τη στιγμή; Οι δύο αρχηγοί των Azzurri. Ο 37χρονος Giorgio Chiellini (Juventus) και ο Leonardo Bonucci (Juventus) που σε ενάμιση μήνα κλείνει τα 35. Ποιοι είναι οι πλέον ανερχόμενοι; Ο 24χρονος Federico Chiesa (Juventus), ο 25χρονος Nicolo Barella (Inter), ο σε ενάμιση μήνα 23χρονος Alessandro Bastoni (Inter), ο Sandro Tonali (Milan) που στο ίδιο θα διάστημα θα γίνει 22 και ο επίσης 22χρονος Nicolo Zaniolo (Roma) που δεν έχει ανακάμψει ακόμα από τους πολύ σοβαρούς τραυματισμούς της περασμένης διετίας.

Όταν λοιπόν δεν έχεις πλειάδα παικτών με παραστάσεις από το υψηλότερο επίπεδο δεν γίνεται να έχεις διάρκεια. Μα, θα πει κανείς, χρειαζόταν η Ιταλία υπερπαίκτες για να αποκλείσει την Βόρεια Μακεδονία; Όχι είναι η απάντηση όμως δεν θα ήταν ανάγκη καν να παίξει στα μπαράζ, από τα οποία σημειωτέον για να περάσει και να πάει στο Κατάρ θα έπρεπε στην συνέχεια να αφήσει έξω την Πορτογαλία, εάν είχε την ποιότητα να καθαρίσει τα παιχνίδια που της «στράβωσαν» στον προκριματικό όμιλο. Οι Ιταλοί τερμάτισαν δεύτεροι πίσω από την Ελβετία που συγκέντρωσε δύο βαθμούς παραπάνω γιατί δεν κατόρθωσαν να κερδίσουν την Βουλγαρία (1-1) στην Φλωρεντία, παραχώρησαν πολύτιμη ισοπαλία (1-1) στους Ελβετούς στην Ρώμη την προτελευταία αγωνιστική και την τελευταία ήρθαν 0-0 με την Βόρεια Ιρλανδία στο Μπέλφαστ.

Κοινώς στους αγώνες που έπρεπε να κερδίσουν προκειμένου να προκριθούν δεν μπορούσαν να σκοράρουν. Ο Roberto Mancini τους έμαθε τον τρόπο αλλά μετά το Euro δεν μπόρεσε να συντηρήσει την αποτελεσματικότητα της ομάδας του σε αυτό τον τομέα. Στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος η Ιταλία εξέπληξε τους πάντες παίζοντας πιο επιθετικά από ποτέ για τα δεδομένα της και πέτυχε 37 τέρματα έχοντας την δεύτερη καλύτερη επίθεση μαζί με την Αγγλία, ενώ το Βέλγιο που πρώτευσε είχε βάλει μόλις τρία γκολ παραπάνω. Σε αυτά του Παγκοσμίου Κυπέλλου όμως έδωσε δύο παιχνίδια λιγότερα και παραβίασε την αντίπαλη εστία μόνο 13 φορές. Όσο για την αναμέτρηση με την Βόρεια Μακεδονία παρά τις αμέτρητες ευκαιρίες η μπάλα δεν μπήκε ποτέ στα δίχτυα και τιμώρησε τους Ιταλούς που ηττήθηκαν 1-0 στις καθυστερήσεις και μάλιστα μέσα στο Παλέρμο.

Δεν πρόκειται λοιπόν για ατυχία γιατί η Ιταλία δεν έχει τους παίκτες που απαιτούνται για να παίξει το ποδόσφαιρο που θέλει. Το Euro αποτελεί μια τελείως διαφορετική περίπτωση καθότι είναι μια διοργάνωση εφτά αγώνων εάν φτάσεις έως το τέλος. Χρειάζεται δηλαδή να στήσεις μία ομάδα ενός μήνα και αν ο Mancini κράτησε κάτι από τους προκατόχους του είναι πως για να προχωρήσεις δεν είναι απαραίτητο να έχεις τους καλύτερους παίκτες αλλά το πιο δυνατό σύνολο. Με αυτό σκεπτικό το 2012 ο Cesare Prandelli οδήγησε την Squadra Azzurra στον τελικό περνώντας τον όμιλο με μόλις έναν βαθμό παραπάνω από την Κροατία και την Αγγλία στα πέναλτι μετά από 0-0 προτού κάνει την μεγάλη έκπληξη στα ημιτελικά απέναντι στην Γερμανία και το 2016 ο Antonio Conte την έφερε πρώτη στον όμιλο της σκοράροντας μόνο τρία γκολ και απέκλεισε την προηγούμενη πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανία στους «16» πριν χάσει από τους Γερμανούς στα πέναλτι.

Σε αντίθεση με αυτά τα δύο σύνολα που βασίστηκαν κατά κύριο λόγο στην άμυνα και στο σκληρό παιχνίδι έχοντας ως επί το πλείστον παίκτες χαμηλότερου επιπέδου από τους αντιπάλους τους (ειδικά η Ιταλία του Conte) ο Mancini αγνόησε την πατροπαράδοτη ιταλική ποδοσφαιρική συνταγή και παρουσίασε μια σύγχρονη και ισορροπημένη ομάδα. Η Ιταλία στο Euro δεν δεχόταν γκολ με τίποτα χωρίς να παίζει ταμπούρι που λέμε στην αργκό του ποδοσφαίρου, το κέντρο της ήταν όσο δυναμικό και όσο ποιοτικό χρειαζόταν και η επίθεση της κυνική και ταυτόχρονα δημιουργική. Η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών της δεν συγκαταλέγονταν ανάμεσα στους κορυφαίους στις θέσεις τους όμως ο καθένας ξεχωριστά εκτέλεσε άψογα τον ρόλο του και το αποτέλεσμα ήταν πέρα για πέρα εντυπωσιακό.

Αυτή η κατάσταση βέβαια δεν είναι εύκολο να συντηρηθεί. Οι Ιταλοί δεν είχαν και δεν θα έχουν αμυντικό πρόβλημα ακόμα και αν ο Bonucci (δεν αγωνίστηκε με την Βόρεια Μακεδονία) με τον Chiellini (έπαιξε ένα λεπτό ως αλλαγή στο μπαράζ) παίζουν με ένα πόδι που λέει ο λόγος ειδικά σε μια προκριματική φάση (προφανώς λόγω ηλικίας αργά ή γρήγορα θα αναγκαστούν να τους αντικαταστήσουν με τον Bastoni προς το παρόν δείχνει ο μόνος ικανός να το κάνει επάξια). Άλλωστε δέχτηκαν μόνο τρία γκολ, αλλά στις αναμετρήσεις που τους στέρησαν τους βαθμούς που είχαν ανάγκη για να περάσουν στο World Cup απευθείας και σε αυτήν που τους άφησε έξω. Το θέμα όπως είπαμε είναι γιατί δεν έβαλαν γκολ ενώ παίζουν με την προοπτική να σκοράρουν πολύ.

Ας αρχίσουμε από τους πλάγιους μπακ που πλέον έχουν εξελιχτεί σε εξαιρετικά κομβικούς παίκτες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο καθότι είναι αυτοί που τροφοδοτούν την επίθεση της ομάδας τους. Η Ιταλία δεν έχει ακραίους αμυντικούς που να κάνουν αυτή τη δουλειά ή έστω στον βαθμό που θέλει. Ο Giovanni Di Lorenzo (Napoli) και ο Leonardo Spinazzola (Roma) έφεραν εις πέρας ικανοποιητικά αυτή την αποστολή στο Euro όμως τα προκριματικά είναι υπόθεση έξι μηνών και όχι 30 ημερών κατά τις οποίες ειδικά ο δεύτερος, που ήταν και άτυχος καθώς υπέστη πολύ σοβαρό τραυματισμό από τον οποίο δεν έχει επιστρέψει ακόμα, ξεπερνούσε συνεχώς τον εαυτό του.

Ο Di Lorenzo στα 28 του μετράει όλες κι όλες 19 συμμετοχές με την εθνική (ο Spinazzola στα 29 του έχει 18) και τηρουμένων των αναλογιών τα πάει μια χαρά. Σκόραρε δύο φορές στα προκριματικά του Μουντιάλ με την δεύτερη να είναι το 1-1 με την Ελβετία, αλλά από το μπαράζ με την Βόρεια Μακεδονία απουσίαζε λόγω τραυματισμού. Το χειρότερο είναι πως πίσω τους υπάρχει το χάος. Από τη μία αυτοί οι δύο δεν γίνεται να αποδίδουν συνέχεια περισσότερο από ότι τους επιτρέπουν οι δυνατότητες τους και από την άλλη δεν ακολουθεί κανένας που να είναι σε θέση να προσφέρει πιο πολλά. Για να φανταστείτε στις πρώτες εφτά ομάδες στην βαθμολογία της Serie A οι μόνοι γηγενείς πλάγιοι μπακ που θεωρούνται μόνιμα βασικοί είναι ο Di Lorenzo και ο 25χρονος Davide Calabria (Milan) που έχει κάνει πέντε εμφανίσεις με την εθνική.

Πάμε τώρα στα πλάγια της επιθετικής γραμμής. Οι παίκτες που αγωνίζονται σε αυτές τις θέσεις είναι οι σημαντικότεροι για τις ομάδες όπως η Ιταλία που χρησιμοποιούν το σύστημα 4-3-3. Συνήθως είναι αυτοί που πετυχαίνουν τα περισσότερα γκολ και δημιουργούν εξίσου πολλά. Ο Lorenzo Insigne (Napoli) στα 30 του έχει σκοράρει 10 φορές με την εθνική (έχει δημιουργήσει άλλα τόσα γκολ σε 54 εμφανίσεις), δεν έβαλε ούτε ένα γκολ στα προκριματικά και μετά το τέλος της σεζόν θα συνεχίσει την καριέρα του στο MLS. Ο Domenico Berardi στα 27 του παίζει ακόμα στην Sassuolo, στις 24 εμφανίσεις του με την Ιταλία έχει πετύχει έξι τέρματα εκ των οποίων ένα ήρθε στα προκριματικά. Για να αποδώσουμε και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι στο Euro έκαναν αυτό που μπορούσαν. Ο πρώτος σκόραρε δύο φορές και ο δεύτερος έφτιαξε δύο γκολ (οι μόνες ασίστ του με την εθνική έως τώρα), ενώ φέτος με την ομάδα του που είναι 9η στο Campionato μετράει 14 τέρματα και άλλες τόσες ασίστ.

Εδώ τουλάχιστον υπάρχει ελπίδα για το μέλλον. Ο Chiesa τόσο στο Euro (σκόραρε δύο φορές στα νοκ άουτ παιχνίδια) όσο και αυτή τη σεζόν με την Juventus έδειξε τις ηγετικές τάσεις που τον διακατέχουν, όμως από τις αρχές Γενάρη τέθηκε εκτός μάχης για το υπόλοιπο της. Βέβαια κι αυτός υστέρησε στα προκριματικά, αφού όσο πρόλαβε να παίξει σκόραρε μία φορά και δεν δημιούργησε κανένα γκολ. Ο Zaniolo (οκτώ εμφανίσεις, δύο γκολ και μία ασίστ με την εθνική) άφησε πολλές υποσχέσεις και εκεί που ήταν έτοιμος να απογειωθεί προσγειώθηκε ανώμαλα από τους τραυματισμούς. Βρισκόταν εκτός δράσης εδώ και ενάμιση χρόνο, στα προκριματικά αγωνίστηκε για μισή ώρα στο εκτός έδρας 0-0 με την Ελβετία και με δύο γκολ και τέσσερις ασίστ στην Serie A προσπαθεί να ανακτήσει την φόρμα του με την Juventus να καραδοκεί για την απόκτηση του.

Στην θέση του σέντερ φορ ο Ciro Immobile (Lazio) τραβάει κουπί μόνος του. Στα 32 του είναι ο καλύτερος Ιταλός επιθετικός έχοντας ξεπεράσει τα 20 γκολ στο Ιταλικό Πρωτάθλημα πέντε φορές τα τελευταία έξι χρόνια. Ήταν πρώτος σκόρερ το 2018 με 29 και το 2020 με 36, ενώ και φέτος ηγείται στην συγκεκριμένη κατηγορία έχοντας φτάσει κιόλας τα 21. Στις 55 συμμετοχές του όμως με την εθνική έχει «ματώσει» τα αντίπαλα δίχτυα 15 φορές. Στο Euro σκόραρε από ένα γκολ στα δύο πρώτα παιχνίδια, στα προκριματικά του World Cup έβαλε μόνο δύο και η απουσία του στο 1-1 με την Ελβετία και στο 0-0 με τη Βόρεια Ιρλανδία στοίχισε στην Ιταλία.

Το κέντρο της πάλι με τους Jorginho (Chelsea), Barella και Marco Verratti (Paris Saint-Germain) είναι μεν αξιόπιστο, αλλά δεν δύναται να κάνει την διαφορά. Είναι φτιαγμένο για να κρατάει τη μπάλα και να ελέγχει την κυκλοφορία της με τον μόνο που απειλεί επιθετικά να είναι ο Barella (7 γκολ σε 36 συμμετοχές με την Ιταλία) που μαζί με τον Verratti στο Euro δημιούργησαν από δύο γκολ με τον ίδιο να βάζει και ένα. Στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου πάλι δεν σκόραρε κανένας από τους τρεις και ο Jorginho που κατά τα άλλα δεν αστοχεί ποτέ από τα 11 βήματα έχασε από ένα πέναλτι στις δύο ισοπαλίες με την Ελβετία. Από πλευράς δημιουργίας πρόσφερε ένα έτοιμο τέρμα ο Barrella, ενώ ο Verratti που αντιμετωπίζει συνέχεια προβλήματα τραυματισμών (είχε χάσει τους δύο πρώτους αγώνες στο Euro) δεν έπαιξε στις δύο τελευταίες αγωνιστικές όπου χάθηκε η απευθείας πρόκριση.

Ο 24χρονος Manuel Locatelli (Juventus) έκλεψε την παράσταση με τα δύο τέρματα του στο 3-0 επί της Ελβετίας στο Euro, αλλά στα προκριματικά σκόραρε μία φορά και έλλειψε λόγω κορονοϊού από το μπαράζ με την Βόρεια Μακεδονία. Οι Ιταλοί πάντως ελπίζουν πως στην πορεία μαζί με τον Barrella και τον Tonali θα συνθέσουν μία πολύ δυνατή τριάδα, καθώς ο νεαρός της Milan δείχνει πως μπορεί να εξελιχτεί σε έναν από τους πληρέστερους μέσους στον κόσμο. Ακόμα περιμένουν πως ο 22χρονος Davide Frattesi (Sassuolo) και ο 20χρονος Nicolo Rovella (παίζει στην Genoa και έχει αποκτηθεί ήδη από την Juventus) θα πρωταγωνιστήσουν στην Serie A (ο πρώτος βρίσκεται στο μεταγραφικό στόχαστρο της Inter) και θα είναι σε θέση και αυτοί να αξιοποιηθούν στην εθνική ομάδα.

Με εξαίρεση λοιπόν τους δύο αρχηγούς της ο μόνος παίκτης της Ιταλίας που θεωρείται ένας από τους καλύτερους στον κόσμο στην θέση του είναι ο Gianluigi Donnarumma (Paris Saint-Germain). Ο 23χρονος τερματοφύλακας αναδείχτηκε κορυφαίος παίκτης του Euro και στις 41 εμφανίσεις του με την Ιταλία έχει κρατήσει ανέπαφη την εστία του 21 φορές έχοντας δεχτεί μόνο 21 γκολ. Τον λες και αλάνθαστο, όμως η μετακόμιση του από το Μιλάνο (σ.σ. μέχρι πέρυσι αγωνιζόταν στην Milan) στο Παρίσι μάλλον δεν του έκανε καλό. Πότε παίζει και πότε δεν παίζει επειδή μοιράζεται τα παιχνίδια με τον Keylor Navas, οπότε δεν έχει ρυθμό. Τελευταία θεωρείται ντεφορμέ και κόντρα στη Βόρεια Μακεδονία δεν πίστευε ούτε ο ίδιος το πως νικήθηκε από το μακρινό σουτ του Aleksandar Trajkovski.

Ήταν δηλαδή στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος. Το πρόβλημα στο ιταλικό ποδόσφαιρο όμως είναι βαθύτερο. Από τους 27 παίκτες που κάλεσε η Ιταλία για τα προκριματικά του Euro Under-21 μόνο οι 12 αγωνίζονται σε ομάδες της Serie A και από αυτούς όσοι έχουν σταθερά ενεργό ρόλο μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Έτσι όσο η Ιταλία δεν θα ανεβάζει το επίπεδο των παικτών της επιτυχίες όπως το Euro θα είναι πρόσκαιρες και η διάκριση έστω στις μεγάλες διοργανώσεις θα αποτελεί δύσκολη αποστολή κάτι που με τα τωρινά δεδομένα ισχύει ακόμα και για την πρόκριση.

Μπορεί να σας ενδιαφέρει