Το να έχει βγάλει η χώρα σου τον κορυφαίο παίκτη στην ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ευλογία αλλά αν δεν ξέρεις πως να τον αξιοποιήσεις μπορεί να μετατραπεί σε κατάρα. Αυτό συνέβαινε για χρόνια στην Αργεντινή με τον Lionel Messi μέχρι που ο ίδιος και οι συμπαίκτες του ορκίστηκαν να τα δώσουν όλα ο ένας για τον άλλο με μόνο σκοπό την κατάκτηση του World Cup.
Ο Messi που έβλεπαν οι Αργεντίνοι στην Barcelona δεν εμφανιζόταν στην εθνική τους ομάδα. Δεν γινόταν άλλωστε, αφού η Αργεντινή δεν διέθετε μονάδες που να μπορούσαν να υποστηρίξουν το ποδόσφαιρο των Καταλανών και έτσι ο καλύτερος της παίκτης κάθε φορά που φορούσε την φανέλα της έμοιαζε έξω από τα νερά του. Χώρια που γινόταν εύκολος στόχος για τους αντίπαλους της οι οποίοι χρησιμοποιούσαν το λεγόμενο κλουβί με εφτά και οκτώ παίκτες πολλές φορές να τον περικυκλώνουν προκειμένου να τον απομονώσουν και να τον καταστήσουν ακίνδυνο, καθώς ούτε να δώσει αλλού την μπάλα μπορούσε ούτε να ξεφύγει έχοντας την στα πόδια του με τόσο κόσμο γύρω του.
Ό,τι καλό συνέβαινε οφειλόταν στις προσωπικές του εξάρσεις που οδήγησαν την Αργεντινή σε τρεις σερί τελικούς (World Cup 2014, Copa America 2015 και 2016) στους οποίους όμως ηττήθηκε γιατί το μόνο που είχε να κάνει η ομάδα που βρίσκονταν απέναντι της ήταν να τον αποκόψει από τους συμπαίκτες του που δεν ήξεραν τι να κάνουν για να τον βοηθήσουν. Κόντρα σε Γερμανία και Χιλή η Αργεντινή δεν έβαλε ούτε ένα γκολ. Έχασε 1-0 από τους Γερμανούς στην παράταση και οι Χιλιανοί την κέρδισαν δύο φορές στα πέναλτι μετά από 0-0 δείχνοντας σε όλο τον πλανήτη το πως αντιμετωπίζεται δραστικά ο Messi με αποτέλεσμα στο World Cup του 2018 να την απειλήσουν με αποκλεισμό από την φάση των ομίλων κιόλας Ισλανδία και Νιγηρία χρησιμοποιώντας το «κλουβί».
Έτσι ο Lionel Scaloni με το που ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Αργεντινής κλήθηκε να βρει έναν τρόπο για το πως ο Messi θα συνεργάζεται με τους υπόλοιπους. Το έργο του μόνο εύκολο δεν ήταν καθότι το υλικό που είχε στην διάθεση του δεν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις του υψηλότερου επιπέδου. Διοργανώσεις όμως όπως το World Cup είναι τουρνουά ειδικών καταστάσεων που τις κερδίζεις είτε έχοντας ένα πλήρες ρόστερ σε κάθε θέση με παίκτες που διαθέτουν πλούσιες παραστάσεις από τον πιο δυνατό ποδοσφαιρικό ανταγωνισμό, τον οποίο συναντάμε στο Champions League και στα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, είτε ακολουθώντας ένα λειτουργικό αγωνιστικό πλάνο προσαρμοσμένο στις ιδιαιτερότητες της ομάδας σου.
Οι προηγούμενες καλές πορείες της Αργεντινής είχαν μόνο το ένα κομμάτι του παζλ όσον αφορά στην δεύτερη περίπτωση. Στιβαρή άμυνα και σκληρό κέντρο. Ο τίτλος δεν ήρθε γιατί στην επίθεση δεν υπήρχε ένας παίκτης που ο Messi να του δίνει τη μπάλα και ένας από τον οποίο να την παίρνει πίσω. Δεν είναι ίσως τόσο απλό όσο ακούγεται όμως αποδείχτηκε πως ήταν το «κλειδί». Πριν φτάσει βέβαια σε αυτό το συμπέρασμα ο Scaloni έπρεπε πρώτα να διορθώσει κάτι πολύ πιο σημαντικό που ήταν ο «χαρακτήρας» της ομάδας του. Η Αργεντινή όπως και κάθε Λατινοαμερικάνικη εθνική είναι σχεδόν ακατόρθωτο να απαρνηθεί το DNA της ακόμα και για χάρη παικτών όπως ο Messi. Barcelona δεν θα γινόταν ποτέ για να παίξει όπως τον βολεύει οπότε έπρεπε να βρεθούν κάπου στην μέση. Να γίνει ο ίδιος πιο Αργεντίνος και η ομάδα ως σύνολο να εξευρωπαϊστεί σε έναν βαθμό.
Ο Messi είχε κατηγορηθεί από τους συμπατριώτες του για έλλειψη τσαμπουκά και πάθους. Δύο στοιχεία που χαρακτήριζαν ανέκαθεν την Αργεντινή ως ποδοσφαιρικό έθνος και χωρίς αυτά έλεγαν ότι δεν μπορούσε να είναι ο ηγέτης της. Πολλοί μάλιστα θεωρούσαν πως σε νοοτροπία ήταν περισσότερο Ισπανός παρά Αργεντίνος. Οι δύσκολες καταστάσεις που βίωνε με την Αργεντινή και αυτές που προέκυψαν στην πορεία με την Barcelona όμως τον έκαναν να αγριέψει. Νιώθοντας προδομένος από τον σύλλογο του έστρεψε όλη του την προσοχή στην εθνική του ομάδα γνωρίζοντας καλά πως το φετινό World Cup θα ήταν η τελευταία του ευκαιρία για να κατακτήσει τον σημαντικότερο τίτλο στην καριέρα ενός ποδοσφαιριστή.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που είπαν πως η μετακίνηση του στην Paris Saint-Germain είχε να κάνει με αυτό. Κοινώς να αφήσει πίσω του το τοξικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί στην Βαρκελώνη και να πάει στο Παρίσι όπου θα είχε το κεφάλι του ήσυχο, καθώς με την παρουσία του Neymar και του Kylian Mbappe στην PSG δεν θα τα περίμεναν όλα από αυτόν όπως στην Barca, ώστε να μπορέσει να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην Αργεντινή. Εδώ που τα λέμε δεν αποκλείεται να εμπεριέχει και μια δόση αλήθειας αυτή η άποψη. Όπως και να έχει ενόψει του περυσινού Copa America και του ακόμα μεγαλύτερου στόχου που ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ ο Messi ενήργησε σαν αρχηγός της Αργεντινής και πάνω από όλα ηγέτης της. Έγινε ένα με τους συμπαίκτες του και τους ενέπνευσε να παίξουν για αυτόν.
Ο ένας μετά τον άλλο παραδέχονταν πως το κλίμα στα αποδυτήρια είναι φανταστικό και ο ίδιος με την σειρά του πως απολαμβάνει περισσότερο από ποτέ το να παίζει για την Αργεντινή. Ενώθηκαν λοιπόν όλοι με έναν κοινό σκοπό. Να δώσει ο καθένας τον καλύτερο του εαυτό και να κάνει μέσα στο γήπεδο οτιδήποτε χρειαστεί για να καταφέρει η Αργεντινή να στεφτεί Παγκόσμια Πρωταθλήτρια και Πρωταθλήτρια Λατινικής Αμερικής. Ένας τίτλος που πήρε για πρώτη φορά μετά το 1993 και μάλιστα νικώντας στον τελικό την Βραζιλία 1-0 μέσα στο Maracana με τον Messi να αναδεικνύεται πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης, να μοιράζεται το βραβείο του πρώτου σκόρερ (4 γκολ) με τον Luis Diaz της Κολομβίας και να δημιουργεί τα πέντε από τα οκτώ τέρματα που πέτυχαν οι συμπαίκτες του έχοντας συνολικά συνεισφορά στα εννιά από τα 12 που σημείωσε η Αργεντινή.
Ο πρώτος στόχος επιτεύχθηκε και συνοδεύτηκε από την κατάκτηση του Copa America. Ο Scaloni έθεσε τις σωστές βάσεις κάνοντας την ομάδα του επιτέλους να συμπεριφερθεί ως σύνολο μέσα στο γήπεδο με συγκεκριμένους ρόλους και κατευθύνσεις τις οποίες όμως θα έπρεπε να τελειοποιήσει, καθώς η αποστολή που θα είχε στο Κατάρ θα ήταν ακόμα πιο δύσκολη. Το συνειδητοποίησε από το πρώτο κιόλας παιχνίδι χάνοντας από την Σαουδική Αραβία. Εμπιστεύτηκε τους παίκτες και τον τρόπο παιχνιδιού που οδήγησαν στην επιτυχία της περασμένης χρονιάς, αλλά η Αργεντινή με μηδενική κινητικότητα σε κέντρο και επίθεση και ψάχνοντας γκολ μόνο με αντεπιθέσεις και κάθετη πάσα του Messi στην πλάτη της άμυνας δεν υπήρχε περίπτωση να σκοράρει ποτέ.
Αυτό έγινε απόλυτα κατανοητό ύστερα από μια ώρα αγώνα με το Μεξικό όπου εάν δεν έμπαιναν αλλαγή ο Enzo Fernandez και ο Julian Alvarez το 0-0 μάλλον θα ήταν το τελικό σκορ και η Αργεντινή θα είχε αρχίσει να ετοιμάζει βαλίτσες για επιστροφή στο Μπουένος Άιρες. Ο 21χρονος μέσος της Benfica και ο 22χρονος επιθετικός της Manchester City μετατράπηκαν αμέσως σε αυτό που είπαμε παραπάνω και από εκεί και πέρα πήραν μόνιμα φανέλα βασικού αλλάζοντας προς το καλύτερο την εικόνα όλης της ομάδας. Έγιναν ο ένας που θα του δίνει τη μπάλα ο Messi και ο ένας για να του την δίνει πίσω ή αν προτιμάτε αυτοί που τον έβγαλαν από το «κλουβί».
Χωρίς έναν παίκτη στο κέντρο σαν τον Fernandez που να μπορεί να κρατήσει τη μπάλα και να βοηθήσει στην ανάπτυξη του παιχνιδιού ώστε ο Messi να μην την έχει συνέχεια στα πόδια του και να την πάρει από αυτόν όταν θα βρίσκεται σε θέση για να απειλήσει την αντίπαλη εστία και έναν επιθετικό με την ταχύτητα, την έκρηξη, την τεχνική και την δεινότητα στο σκοράρισμα του Alvarez που να είναι σε θέση να βγει από την περιοχή να συνδυαστεί μαζί του θα παρέμενε μονίμως εγκλωβισμένος. Η παρουσία των δύο νεαρών τον απελευθέρωσε και όλα πήραν τον δρόμο τους, αφού δημιουργήθηκαν οι χώροι για να δράσει είτε δημιουργώντας είτε εκτελώντας ο ίδιος.
Εκτός αυτού «κούμπωσαν» ιδανικά σε μια λογική που έλεγε πως για να φτάσει η Αργεντινή στην κορυφή του κόσμου ο Messi θα έπρεπε να παίξει όπως ένας quarterback στο NFL. Καμία σχέση το ένα σπορ με το άλλο, αλλά η κομβικότητα αυτού του ρόλου είναι η ίδια. Ο quarterback στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο όπως συνηθίζουμε να το λέμε κινεί τα νήματα για την ομάδα του δημιουργώντας τους πόντους της με τις πάσες του στους wide receivers που μπορούν να παρομοιαστούν με τους ακραίους επιθετικούς και έχει γύρω του παίκτες με αποστολή να τον προστατεύσουν προκειμένου να μην τον ρίξουν κάτω οι αντίπαλοι και χαθεί η κατοχή της μπάλας. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον Messi.
Ο Fernandez, ο Rodrigo De Paul και ο Alexis Mac Allister μαζί με τον Nicolas Otamendi και τον Cristian Romero ήταν αυτοί που αποσυμφόριζαν την πίεση που δεχόταν και αποτελούσαν την φρουρά του. Από την άλλη ο Alvarez, ο Angel Di Maria, ο Nahuel Molina και οποιοσδήποτε άλλος ακραίος επιθετικός ή αμυντικός ήταν αυτοί που έψαχνε με τις πάσες του και έγιναν τα στηρίγματα του. Ακόμα και ο Emiliano Martinez που ως τερματοφύλακας ήταν το τελευταίο εμπόδιο για κάθε αντίπαλο έκανε πράξη τα λεγόμενα του πως θα έδινε τα πάντα για να βοηθήσει τον Messi να πάρει το Μουντιάλ. Όλοι έπαιξαν για αυτόν και αυτός για όλους.
Αφήστε μια απάντηση